Wat een ballen
(banken kijken 4.0)
Eigenlijk is het idee om een nieuw bankstel te kopen een beetje weggezakt. De huidige zithoek is maar net zeven jaar oud en ziet er nog behoorlijk uit. Het zal wel alleen uitdraaien op een nieuw karpet, wat in redelijke staat wel 21 jaar oud is. Maar goed, zo nu en dan is het toch leuk om naar nieuwe meubels te kijken. Behóórt leuk te zijn tenminste. Vanochtend was ik voor een zonnige terraslunch onderweg naar de stad, toen pal voor mijn neus de brug open ging. Juist daar op de hoek waar een duurdere meubelzaak met opruimingsposters mijn aandacht trok.
Dan toch eindelijk maar eens bij deze gerenommeerde meubelzaak naar binnengestapt. Wat een oppervlakte en wat een diversiteit aan meubels. Kan je portemonnee dit aan, en dat kan het, dan moet je hier kunnen slagen. In eerste instantie vond ik het ook prettig om niet direct door een verkoper aangesproken te worden. Mij werd de tijd gegund om rustig rond te kijken. Maar dat was nou precies datgene wat mij op een gegeven moment tegen ging staan. Ik ben zeker wel acht personeelsleden tegengekomen, die geen boe of bah zeiden. Van niemand een ‘goede morgen.’ Of ze liepen me straal voorbij of zaten achter een balie verdiept achter een beeldscherm.
Gevoelsmens als ik ben, ga ik mij dan niet thuis voelen. Voel ik mij te veel. Ik passeerde een potentiële klant die ik wel gedag zei. Na haar vriendelijke groet terug kon ik mijn verontwaardiging niet voor me houden. “Mevrouw, vindt u het ook zo vreemd dat niemand van het personeel ons netjes groet?!” Dat was haar ook opgevallen, waarna zij grapte dat er dan gelukkig toch een klant is die vriendelijk gedag zei. Telkens als wij elkaar weer in de grote showroom tegenkwamen, knikte we naar elkaar met een glimlach. “Ja wel weer iemand van het personeel tegengekomen, maar nog steeds niet gedag gezegd.”
Toen op de tapijtafdeling dezelfde vriendelijkheid leek te heersen, hield ik het voor gezien. Nee, in zo’n ballentent ga ik niets kopen.
0713
