Typically Dutch
click op de foto voor de Typically Dutch-haring
Wij zaten zaterdags bij het Spui in Amsterdam gezellig, in het zonnetje op het terras een biertje te drinken, toen vier Amerikaanse mannen van rond de 25 jaar, niet geheel geruisloos een tafeltje verder plaats namen.
Het woord marvellous viel in bijna elke zin. Heel snel wisten wij dat deze Yankees voor het eerst in Nederland waren en eigenlijk nog niet veel verder waren gekomen dan Amsterdam. “What a marvellous City.” “Fantastic the Red Light District…” Waarbij Heinkèn natuurlijk ook niet werd vergeten. Fraaier kon een brochure over Nederland niet zijn geschreven. Na het derde marvellous biertje achter de huig te hebben weggezet, wilden zij hun terrasgenoten toch ook deelgenoot maken, van hun geweldige ervaring in ons klompenland. Omdat wij het meest dichtbij zaten, werden wij de Nederlandse ambassadeurs, waarmee hun ervaringen met Amsterdam, nog even doorgesproken moesten worden.
Want Last Night was great! Realy marvellous… Wat hadden zij genoten in die Nightclub, marvellous. Daar hadden zij wel een behoorlijke punthoofd aan overgehouden, maar dat wisten zij inmiddels toch weer behoorlijk weg te klokken. `Zij hadden in die paar dagen Amsterdam toch vreselijk veel plezier gehad, marvellous. In hun beleving hadden zij al het Typically Dutch nu wel meegemaakt, echt marvellous! Nou ja, die draaiende molens en het lopen op klompen, oké dat dan niet, maar dat komt over een paar jaar nog wel. Want zij verzekerden ons absoluut nog naar Holland terug te komen. “Of is er toch nog iets Typically Dutch, wat wij nu nog moeten zien of meemaken?” vroeg de meest leergierige Yank nog voor alle zekerheid.
Tja, wij wisten nog wel wat. “Maar ja, dat is wel héél erg typically Dutch en helemaal niet voor een buitenlandse toerist bedoeld.” De nieuwsgierigheid van de Stars and Stripes was gewekt. “Please Tell Us?!”, drongen zij aan. Nog deden wij voorkomen, of wij twijfelden om zoiets Typically Dutch aan hen te moeten vertellen. Het gaat om een eetgewoonte, onthulden wij toch maar een beetje. “Come On Man, Tell Us.” Maar weet je, wat voor ons een delicatesse is, kan in de maag van een toerist helemaal verkeerd vallen. Je moet het écht gewend zijn te eten, riepen wij nog meer nieuwsgierigheid op.
Nu voelden zij zich toch ook enigszins in hun eer aangetast. Want, waar een Hollander tegen kan, moet een Amerikaan helemaal tegen kunnen. Dat hebben zij vannacht ook nog eens bewezen, toen ze aan een bar met een stelletje Hollanders tegen elkaar zaten op te zuipen en zij uiteindelijk het meest ongeschonden uit de strijd zijn gekomen. Zij bleven maar aandringen en begrepen maar niet, dat Such a Nice People hen die speciale lekkernij wilden onthouden.
Voor ons was dit het juiste moment om te doen alsof wij hiervoor moesten zwichten. “Het meest Hollandse is een zoute haring!” Tja, maar dat wisten zij wel, daarvan hadden ze er al een aantal in hun strot laten glijden. Marvellous! Ja, maar dat bedoelden wij niet en wij wenkten hen, om wat dichter naar ons toe te komen. “Oké”, gingen wij op heimelijke toon door. “Als je hiervandaan terugloopt naar het Damrak en rechtsaf slaat, staat er verder op, links op de brug een haringkraam en daar recht tegenover een ijskar. Haal nu bij de haringkraam een haring, zeg daarbij aan de staart, anders snijden ze ‘m in stukjes, laat daar wat uitjes over doen, maar eet er dan nog niet van. Loop dan naar de overkant en vraag bij de ijscoman om slagroom over je haring te doen. Geloof maar niet dat de ijscoman dit dan zomaar doet. Hij zal wat onwennig beginnen te grinniken, omdat buitenlandse toeristen hier nooit om vragen. En bij de Hollander is het traditie, om de haring alléén op vrijdag zo te eten. Dan moet je gewoon aandringen en zeg daarbij dat je veel Hollandse familie hebt en dat je gisteren niet kon. De ijscoman zal dan echt zwichten”.
De mannen waren gek van vreugde en stonden er tot twee rondjes aan toe op, dat wij een biertje van hen namen. Proost! Om niet helemaal Typically Dutch over te komen, boden wij onze Amerikaanse vrienden ook een biertje aan. Maar ze waren wat onrustig geworden en vonden het tijd om maar eens die lekkere haring met slagroom te gaan eten. Uitvoerig werden we ervoor bedankt, dat zij Typically Dutch and for Dutch People Only, de kans kregen om Hollandser dan Hollands te kunnen zijn. Nog één keer gaven wij de richting naar de lekkernij aan.
“En denk eraan, aandringen hoor!” Totdat zij eindelijk uit het zicht waren, bleven zij dankbaar naar ons zwaaien. Wat zullen die mannen hebben gesmuld. Marvellous!!!
0305