Opeenvolgende fases
Bij mijn bedtijd lag Kiwi gisteravond aan mijn kant van het bed, op het sprei. Voorzichtig rolde ik het sprei, aan de andere kant van het bed opzij, om zo naast Kiwi te komen liggen. Geen paniek, maar om nou zo nodig naast het nieuwe baasje te gaan liggen, was hij (nog) niet van gediend. In alle rust sprong hij aan het voeteneinde van bed.
Naar later bleek, had hij zich nu in de logeerkamer op bed genesteld. Vanochtend gaf hij een paar benepen miauwtjes. Niets meer dan dat. Ook bleek hij, voor zowel het een als voor het ander van de kattenbak gebruik te hebben gemaakt. Maar om nou ook nog eens te gaan eten, vond hij écht een brug te ver. Wel was hij bereid om wat van zijn koekjes (Cosma, wat meer op katten-koekkruimels lijkt) te eten. Ach, zo kreeg hij in ieder geval toch iets binnen.
In zijn tweede koekjesronde, schoof ik direct er een etensbakje achteraan en verdomd, hij begon er om 14:35 uur van te eten. Misschien te ongeduldig, schoof ik daarna ook zijn brokjes naar voren, om zo zijn lunch compleet te maken. Dat was voor mijn katerkoppie 2.0 opnieuw te veel van het goede. Wel demonstreerde Kiwi opnieuw hoe ontspannen hij zich, net 24 uur binnen, al voelde.
Wat wilde ik hem graag kattenmelk laten drinken. Twee pogingen daartoe waren mislukt. Een derde poging zette ik in met een zachte kattenstick, die ik in partjes op mijn platte hand legde. Nou, dát werd smullen. Opnieuw kreeg hij interesse in de rest van zijn lunch, waarvan hij genoeglijk begon te eten. In mijn beleving hoort daar dan ‘een glaasje’ bij.
In een klein bakje zette ik weer de kattenmelk voor zijn neusje. Gesnuffel, maar verder geen interesse. In zo’n situatie doopte ik mijn vinger in de melk, om het over Morro’s neusje te wrijven, waarna hij altijd de smaak te pakken kreeg. Deze truc wilde ik bij Kiwi toch nog niet uithalen, uit vrees zo weer achterstand in vertrouwen op te lopen. Ik verzon een succesvolle list. Met een soeplepel schepte ik wat uit het bakje en hield dit dicht bij het neusje van Kiwi. Het gaf gesnuffel.
Demonstratief nog eens in de melk lepelen verhoogde de interesse van Kiwi. Na iets beter z’n neusje te hebben geraakt, gaf hij een lik over zijn neus. ‘Mmm, lekker!’ En zo kreeg ik Kiwi aan het drinken. Wat is het toch leuk om zo’n diertje stapje voor stapje dichter bij onze vriendschap te zien komen. Op naar zijn nieuwe overwinningen.
1219
