Nog steeds een snik
Met de regelmaat van de klok komt het in het nieuws, dat antidepressiva te pas en te onpas wordt voorgeschreven. Dit keer werd ik aan de te onpas voorgeschreven pil herinnerd, die mij ooit ten deel is gevallen. Een gebeurtenis nadat zeven voorhoofd- en bijholte operaties niet hadden geholpen en de zevende KNO-arts de handdoek in de ring had gegooid.
Mijn klachten, duizeligheid en permanente hoofdpijn, is hierdoor zeurend op de achtergrond gebleven. Soms wordt het mij te veel. Zo ontstond het moment dat de specialist mij antidepressiva voorschreef. “Maar dokter, depressief is het laatste wat ik ben.” Ik kreeg de uitleg dat dit medicijn pijnbestrijding als bijzondere bijwerking kent. Wat een verademing.
Hoewel, na een paar pillen te hebben geslikt, zat ik apathisch boven mijn laptop voor mij uit te staren. Had al mijn emoties weggeslikt. Realiseerde mij niet eens of de bedoelde bijwerking mij van mijn hoofdpijn had afgeholpen. Mijn vrolijkheid van nature kreeg een ommezwaai naar onverschillige treurigheid. Dit wilde ik echt niet. Opgelucht over mijn besluit, spoelde ik de pillen door het toilet.
Regelmatig word ik hieraan herinnerd, want als ik de WC bril omhoog doe, hoor ik vanuit de diepte regelmatig nog een snik.
0210
