Nederland-België 1-1
Getuige het laatste Nationale Dictee, lijken de Belgen wat slimmer dan de Nederlanders te zijn. Door uit mijn historie te putten, kan ik aantonen dat dit geheel anders ligt. Ik zat er bij en keek er naar.
Tijdens speedwaywedstrijden voor landenteams in het Belgische Genk, werd het Nederlandse team door de speaker elke heat met enthousiasme onthaald. Daarbij wist hij echter niet te verhullen, dat hij zijn opleiding tot microfonist in Nederland had gevolgd. Want, elke keer als het Nederlandse team de baan op kwam, vroeg de speaker steevast aan het publiek: “Graag een warm applaus voor onze sympathieke zuiderburen”.
Aan het zichtbare gegniffel wisten wij de Nederlanders van de Belgen te onderscheiden. Maar ja, mag het idee leven dat wij iétsje slimmer zijn dan de Belgen, verliezen wij het weer met ons imago nog al zuinig te zijn. Ook dát heb ik aan den lijve ondervonden.
Voor speciale sportfietsen had mijn vader een goeie framebouwer in België gevonden, waarmee hij zaken zou gaan doen. Om voorzichtig de Nederlandse markt te verkennen waren er twee frames besteld, die in Nederland als prototype zouden worden afgemonteerd. Zin in een dagtrip naar België, bood ik mijn vader aan samen de frames op te gaan halen.
Omdat we even heen en weer wilden gaan, besloten wij onderweg in zo’n fameuze, Belgische frietkot even een patatje te eten. Bij gebrek aan Belgische Franken werden de frames in Nederlandse guldens betaald. Net voordat we het pand van de framebouwer wilden verlaten, sprak mijn vader de legendarische woorden: “Ach, wilt u voor ons vijf gulden in Belgische Franken omwisselen, zodat we onderweg nog even kunnen eten…” Met het gezicht in de plooi werd aan dit verzoek vriendelijk voldaan.
Achteraf geloof ik, dat wij in ons Bourgondische buurland hadden moeten verklaren, dat we onderweg slechts een zakje patatje wilden eten.
Te laat, onze Hollandse reputatie was opnieuw bevestigd.
0318
