Mijn financiële waakhond

Op het Amsterdamse terrasje numero 1 parkeerden wij ons zelf, omdat het de hoogste tijd werd ons te laven. Een stadium waarin wij misschien ietsje eerder dan normaal kwamen te verkeren, door het vele water in en om het Scheepvaartmuseum. Al snel hadden we anschluss met de lokale bevolking, die nauwlettend in de gaten hielden, wanneer het piekmoment van de regen voorbij zou zijn. “Het zal niet veel meer dan een kwartiertje zijn, dan is het zeker tot ver over vijven droog.” Wij konden niet nalaten om op deze blijde boodschap te proosten.

Door dit consumptieve moment van wachten, moesten we het plan naar NEMO te gaan, laten vallen. Maar ach, bij nader inzien leek dit ons toch specifiek een kinderattractie. Het werd tijd om ons juist eens uitgesproken volwassen te gedragen. Daarom bezochten we als toerist de grootste whiskywinkel van Nederland, Mc Carthy’s aan de Zeedijk en scharrelden we ook nog even op de OZ Voorburgwal rond in de Bierbrouwerij De Prael. Geweldig, om binnen zulke drankwinkels meer kennis te vergaren. Wat ons opnieuw dorstig maakte. Terras numero 2 kondigde zich aan.

Het werd een pracht plek, direct bij het voormalige huis van heilsoldaat Majoor Bosshardt. Door de gigantische drukte hadden we de laatste twee plaatsjes uit de wind voor een abdijbiertje (“Proost Majoor!”) en een witte wijn. “Nou, ze weten hier wel van prijzen,” maakten wij aanvankelijk een verkeerde vergelijking met terrasje 1. Maar werden milder gestemd, nadat we twee grote glazen water met ijs, omwille van onze medicijnen, van het huis kregen. “Ach, die prijzen vallen eigenlijk wel mee!” Te meer doordat we op een geweldige uitkijkpost zaten, waar we de Wallen-gangers van allerlei pluimage langs zagen komen. “Er kan ook alles in Amsterdam.”

Het eten werd voor nog een consumptie uitgesteld. “Graag nog één Grimbergen en een cola light.” Opnieuw moest er direct worden afgerekend. “???, dat kan niet juffrouw, hiervoor hadden we hetzelfde biertje en een wijntje, dan kan dit nu niet € 2,20 duurder zijn?!” Het Engelse meisje vond een uitvlucht: “U heeft nu een groot en daarvoor een klein glas.” ”Nee, juffrouw, precies hetzelfde glas.” “Dan is er per abuis een klein glas gerekend, dus heeft u mazzel.”  Onder haar verweer door zag ik, dat ze ook nog eens een euro te kort had teruggegeven. Zodat ik opnieuw mijn hand ophield: “Nog één euro alsjeblieft!” Met een schaapachtige lach werd de laatste euro afgedragen.

Misschien was dit wel een vooropgezette truck van dat Engelse meisje. Even een eurootje achterhouden, discussiëren over de bon, om vervolgens de achtergehouden munt alsnog te geven. Meneer de klant voelt zich dan zó happy, dat hij daardoor de vergissing over de rekening verder voor lief neemt. Nou, wij niet. Te laat viel mij de gedachte in: “Zij had verdomme ons dat kleinere glas moeten tonen?!”

Alsof ik een startschot gaf, vloog mijn vrouwelijke gezelschap op, linea recta de kroeg binnen. Daar trof zij direct drie jonge dingen om zich heen, tegelijk de maximale bezettingsgraad van deze tent. “Kom op, laat die kleine Grimbergen maar eens zien.” Een glas werd getoond. “Dat is precies hetzelfde glas wat nu op terras staat, juffrrouw!.” Heel snel gingen de meisjes overstag en kwam mijn gezelschap, op mijn FaceBook pagina zichtbaar, triomfantelijk met de drie gepikte munten naar buiten.

De Wallen konden wel weer eens een staaltje emancipatie gebruiken.

0716

Geen Couscous alsjeblieft | Bizarre ontmoeting