Sinces 2001

Kunstig herhaald

Truus was rond de 35 jaar toen ik van haar met Minni op d’r arm een foto maakte. Wij vonden dat plaatje zo geslaagd, dat er jaren daarvan een vergroting in onze kamer heeft gehangen. Uiteindelijk heeft de foto plaats moeten maken voor een van Morro. Deze grappige, maar totaal uit z’n perspectief zijnde foto kwam tot stand, doordat Morro heel nieuwsgierig, te dichtbij de lens zich liet vereeuwigen. Morro volgde na bijna 22 jaar Minni* op. Deze Stichting Zwerfdier-kater moest er heel hard voor werken om uiteindelijk door ons andere poesje Jakoppie te worden gedoogd.

Bij behang- en schilderwerk kwam de mooie foto van mijn Truus met Minni weer boven water. Het plaatje van mens en dier, die ik beiden zo lief heb gehad. “Waarom laat je geen mooi schilderij van Truus met Minni op haar arm maken?,” opperde mijn zusje Kieneke, waarmee werd bevestigd dat het plaatje nog steeds, eigenlijk vooral nu, het waard was om bekeken te worden. Enthousiast over dit idee, verzond ik de foto naar Ria ter Haar, die met haar digitale expositie in mijn Kroondomein had bewezen er iets moois van te kunnen maken.

Dat bleek, want nóg mooier dan de foto kreeg ik Truus en Minni uitvergroot geschilderd terug, in maar liefst het formaat van 80×60 cm. Een pracht schilderij die nu mijn vernieuwde slaapkamer opsiert.

Achteraf realiseerde ik mij wat voor wonderlijke gebeurtenis dit is geweest. Behoudens een gekend Haagse kunstschilder, Peter (Piet) Polderman als volle neef, hadden wij niets met de schilderkunst, laat staan dat er in onze familie portretschilderijen werden gemaakt.

Ook binnen mijn schoonfamilie gingen afbeeldingen nooit verder dan via de fotografie. Hoewel, en nou komt het, Truus haar moeder is ooit gepentekend en dat schilderij heeft altijd bij hun in de woonkamer gehangen.

Kennelijk moest deze geschiedenis zich herhalen.