Een klap er op
Het was heel normaal dat Lotta vaak en lang bij mijn Truus op schoot lag. Sterker nog als het vrouwtje huishoudelijk werk verrichtte, kwam Lotta halverwege de gang en gaf met een fikse miauw-kreet te kennen dat zij op schoot wou. Vaak lukte haar dat. Deze gewoonte heb ik niet mogen erven.
Ik mocht al blij zijn dat ik als haar baasje werd geaccepteerd. Totdat ze acht maanden later begreep dat ze de rest van haar leven met mij van doen had. Haar eerste toenaderingen geschiedde op bed. Van bij mij komen liggen, tot Cheek to Cheek in mijn armen. Ook op de dag wilde zij wel op schoot, maar dan wel voor eventjes. Min of meer d’r op en d’r af. En dat is sinds dagen heel erg veranderd.
Tegen de avond dat ik een boek lees of TV ga kijken, springt zij op schoot om zich daar te nestelen. Klimt vaak tegen mij op om een kopje te geven en likt regelmatig mijn handen. Lotta toont heel nadrukkelijk haar dankbaarheid. Eerlijk gezegd, mag dat ook wel. Want ik moet er heel wat aan doen om haar in leven te houden.
Een speciaal dieet van droog en nat voer mislukte. Een klein roze pilletje kreeg zij binnen doordat ik, vaak tot aan de derde poging, het in een soort voorgerechtje wist te verstoppen. Op laatst was zij mij hierin ook te slim af. Tenminste, als je over ‘te slim’ kunt praten, als je daarmee zelf je leven aan het beëindigen bent. Elk gerechtje wat ik haar voorschotelde wist zij op het laatst om het roze pilletje heen te eten. Zelfs de verstoptruc in tartaar faalde.
Een beetje als haar superieur zocht ik naar een oplossing voor haar boeren slimheid. Want, zolang Lotta niet een lijdensweg is ingeslagen en haar knor regelmatig pal bij mijn oor is te horen, zal ik er alles aan doen om haar bij ons te houden. Daarvoor heb ik keukengerei vanuit het stenen tijdperk als wapen ingezet, de vijzel. Een vermaler die je als Hagenees, met respect voor de Indisch keuken & cultuur, vanzelfsprekend als PSU* in huis hebt.
Er is heel wat in gestampt, waarna de heerlijkste Indische gerechten op tafel kwamen. Truus’ d’r hobby van weleer. Alleen al het feit dat ik nu de vijzel hanteer zal m’n Truus deugd doen. Helemaal dat ik daarmee Lotta’s leven elke dag een beetje verleng.
Morgenochtend geef ik er opnieuw een klap op.
-o-o-o-
* PSU = persoonlijke uitrusting,
een militaire dienstuitdrukking.
1117
Lotta eet met sterren. | Geen mensentreiter meer
Leuk en lief verhaaltje. Kan erover meepraten. 7 jaar geleden een nachtje met een krijsende kater in de caravan gezeten. We dachten dat het over was met hem. Nu….springlevend, bijna 7 kilo en alleen maar sjagerijnig als we weer weggaan uit Frankrijk.
Overigens PSU staat voor Persoonlijke Standaard Uitrusting.
Het blijkt wel dat we in onze Vrije Volk-tijd ons ‘stoerder’ voordeden, dan dat wij zijn. ? En ja, ik vergat ‘standaard’. In mijn PSU verklaring.