Ons een zorg
Tja, het is niet zo onlogisch dat men in de Zuid-Europese landen veel meer zorg voor hun ouders en grootouders hebben. Dat mantelzorg in hun cultuur zit gebakken. Voor hun is het vaak een kwestie van even de stoeltjes buiten te zetten, waarna zij geen kind meer hebben aan die oudjes. Maar dan in die kouwekikkerlanden als Nederland. Wij zouden dan indoor-zorg op enkele vierkante meters moeten verlenen. En dat ligt wel even anders.
Over mantelzorg gesproken. Door het vreselijke ziekbed van mijn Truus, ben ik ellendig genoeg daarin een ervaringsdeskundige geworden. Op dus die paar vierkante meters. Het heeft mij geen enkele moeite gekost. Allereerst, door hoe zij haar lijden wist te doorstaan. Én door haar gevoel voor humor. Binnen ‘de Kronen’ is humor namelijk een groot goed. Iets wat mijn Truus, doordat zij op vijftienjarige leeftijd als mijn verkering al onze familie binnenstapte, zich in de loop der tijd volledig eigen had gemaakt. Galgenhumor is daar evenzogoed onderdeel van. Wat mij doet denken aan haar intakegesprek met de Thuiszorg, waarmee de laatste levensfase werd ingeluid. Mijn zus en ik maakten dit best emotionele gesprek mee.
“….. en uw meisjesnaam, mevrouw Kroon?” “Dat is Jas.” “Ja, dus de mantelzorg van mijn broer heet eigenlijk jaszorg,” concludeerde Kieneke, waarna het gesprek een veel luchtiger karakter kreeg.
0614
