Im Memoriam Truus Kroon

Nu ik op de drempel van mijn tweede leven sta, wil ik eerst alles wat ik over Truus in mijn blog heb geschreven veilig opbergen. Het (ook) digitaal een plaatsje geven. Een betere plek dan in ons Kroondomein valt er niet te bedenken. Dit ereplaatsje heeft mijn meissie na 47 liefdevolle jaren meer dan verdiend. Arnold Kroon, 16-12-2011

 

Gewoon doorgaan.

Je zal toch bij elke slok drinken of hap eten een brok in je keel krijgen… Met als gevolg dat je zo snel mogelijk, liefst op de WC, je van een golf slijm moet ontdoen…. Om na een paar volgende happen of slokjes, opnieuw te moeten spurten. Wel vier tot vijf keer achtereen. En dat dag in dag uit, vanuit het niets, nu al weer een hele maand lang. Het zal je maar gebeuren dat je daarvoor, via je huisarts, met een ‘veel te ver weg-afspraak’, bij de KNO-arts terecht moet komen. Maar, dat door de oplopende urgentie, je huisarts bij KNO de afspraak 14 dagen naar voren weet te halen.

Vandaag is die dag dan geweest. Al om 9:15 uur kwam uit dit eerste onderzoek niets naar voren, waardoor er een foto gemaakt moet worden. Daarvoor dan wéér een afspraak, “dat kan echt niet vandaag,” werd gemaakt, voor maar liefst drie weken verder in de tijd. Met nog eens een hele week, het gaat er nòg steeds over dat bij elke hap of slok een golf slijm wordt opgehoest, voordat de KNO-meneer hopelijk zodanig een diagnose kan stellen, dat (medicinaal) de kwaal kan worden aangepakt.

Die ellende overkomt mijn vrouw al een maand lang, met nog bijna een maand voor de boeg. De kilo’s vliegen er af en met de dag wordt ze beroerder. Wel voor de huisarts, maar voor de KNO-arts geen enkele reden om de behandeling te bespoedigen. Ze moet bijna letterlijk wachten totdat ze een ons weegt.

Wat moet ik daar in hemelsnaam van denken? Laat ik maar onderkoeld en heel algemeen daarover mijn mening geven: “Het is ongehoord om een patiënt bijna twee maanden aan zijn of haar lot over te laten, terwijl er niet normaal aan de primaire levensbehoefte van eten en drinken kan worden voldaan!” Bij meer vraag dan aanbod moeten ook artsen heel gewoon door blijven werken. Hard, heel hard, dag en nacht, zeven dagen per week, totdat de laatste ‘urgentie-behandeling’ van de wachtlijst kan worden doorgestreept. De zorgverlening kan niet anders dan een continubedrijf zijn.” Dat zou de medische zorg beter maken*.

(wordt denk ik wel vervolgd)

 

*Achteraf, nadat ik 20 maanden verder door kanker werd geveld en het na zes maanden intens medische zorg heb overleefd, weet ik wel beter. In het ziekenhuis wordt van verpleegkundige tot chirurg kei en keihard gewerkt.  

Van L is voor ons Jan L.

Heel mild ben ik in mijn blog van 1 april geweest over het KNO-bezoek van mijn vrouw. Gedreven door een optelsom van slechte ervaringen met die KNO-arts, neem ik nu geen blad meer voor mijn mond. Wat een ongelooflijke paardenlul was dat. Nog maar net de klacht aangehoord te hebben, vroeg hij heel bot: “Waar denkt uzelf aan, keelkanker?” Mijn vrouw schrok zich natuurlijk te pletter. Destijds had onze huisarts voor elkaar dat de afspraak in een spoedafspraak werd omgezet, wat drie weken eerder was dan aanvankelijk. Dan mag je verwachten dat het maken van foto’s, ook met spoed zou gebeuren. Ondanks dat ik daarop aandrong, “Dokter mijn vrouw kan een maand lang bijna niet eten en drinken. De kilo’s vliegen er bij haar letterlijk af.”, gaf hij geen gehoor. Met een zijig lachie en zijn hand vooruitgestoken liet hij ons volkomen in het ongewisse. Aan de afspraakbalie bleek er geen spoed te worden gemaakt. Voor de foto’s moesten er drie lange weken worden gewacht. Toch probeerde ik het ook nog even bij de afspraakmaakmevrouw, “Juffrouw mijn vrouw kan al een maand lang nauwelijks eten en drinken; trouwens onze huisarts had toch niet voor niets een spoedbezoek met de dokter geregeld?!” Mijn motief leek aan te slaan. “De dokter heeft er geen spoed bij gezet, maar ik zal er notitie van maken om het toch nog even bij hem na te vragen.” De dag erop belde zij heel netjes hierover: “Nee, de dokter vindt de foto’s maken niet spoedeisend.”  Wat een ongelooflijke hufter! Maar zijn wanprestatie had zijn hoogtepunt nog niet bereikt. Een dag nadat de foto’s waren gemaakt, let wel na een lijdensweg van drie weken voor mijn vrouw, werd er door het ziekenhuis gebeld. “Dokter van L., die KNO-arts dus, wil de afspraak van volgende week vervroegen naar morgen.” Weer een schok voor mijn vrouw.  Op haar vraag “of de foto’s daar aanleiding voor gaven”  werd (overigens terecht) door de assistente niet gereageerd. Van L. had een vernietigende openingszin: “U heeft slokdarmkanker.” Kennelijk verbaasd over de geschrokken reactie van mijn vrouw, voegde hij daar aan toe: “Had u dat zelf niet gedacht?! Ook ik viel hierbij stil. Gelukkig is er dan internet, zodat ik met terugwerkende kracht daar alsnog op kan reageren: “Nee, ongelooflijke lul. Wij hopen gewoon het beste, zoals iedereen het beste zou hopen.” Het is toch raar dat zo’n pedante kwast dit zo keihard kan zeggen, terwijl hij nota bene niet de specialist is die dat eindoordeel kan hebben. Daarvoor moesten we naar de maag- darm- en leverspecialist, wat een maand eerder had kunnen zijn, als die van L. wel goed zijn werk had gedaan. Nu prevelde hij, nog steeds even zijig, dat het enige wat hij voor mijn vrouw kon doen, was zijn collega bellen om tot spoed aan te dringen. Maar ook daar had die van empathie verstoken specialist niet direct succes mee. Toen de foto’s van mijn vrouw echter op de betreffende afdeling waren binnengekomen, belden zij voor een spoedafspraak. Dit intakegesprek was met een fantastische arts, iemand die wel begrijpt hoe mijn vrouw momenteel heeft te lijden. Zijn diagnose was vol empathie:  “Wij beschouwen het als slokdarmkanker, tenzij het tegendeel wordt bewezen.” Het is de toon die de muziek maakt, nietwaar! “Een verder onderzoek moet snel en grondig gebeuren mevrouw en dat gaan we doen. Weet u wat, ik loop wel even mee naar de balie om tot spoed aan te dringen. Ik zal uw huisarts ook even bellen, dan is hij ook op de hoogte.” Het klonk als knuffelrock in onze oren. Telefonisch zouden wij de vervolgafspraak doorkrijgen, wat inmiddels is gebeurd. “Maar laat u wel even bloed prikken en toch nog wat foto’s maken.” “Wanneer?” “Nu natuurlijk.” Niks drie weken wachten, nee direct handelen. Waarom kan dat dan nu wel?! Van het vreselijke bericht dat mijn vrouw heeft gekregen, is toch een gevoel overgebleven, dat er nu álles aan gedaan zal worden. Kan je nog een hoop van leren Van L.

 

 

 

Het is zo.

Hoewel mijn vrouw het zonder wilde doen, raadde onze huisarts haar een’roesje’ aan, waardoor ze gisteren na de behandeling in een uitslaapkamer kwam. Van het nare onderzoek heeft zij niets gemerkt. Op “u moet dan wel even gaan slapen mevrouw”, reageerde ze bijna verontwaardig, dat ze daar te klaar wakker voor was. Glimlachend, maar toch hoofdschuddend, liet de ontzettend aardige verpleegkundige haar gang dan maar gaan. Toen ik dit verslag kreeg, was dit voor mij wel een oppepper. “Yes, ook nu wil ze de regie niet uit handen geven, waarmee ze toont hoe sterk ze mentaal is“. Waar ik normaal het maar lastig zou vinden, deed het mij nu juist goed. Want, haar knokken is begonnen. Direct na het onderzoek kregen wij van de arts toch het onheilspellende bericht, dat het inderdaad slokdarmkanker is. Dit keer werd deze jobstijding niet naar binnen gemokerd. Op een aangename manier, vreemd verwoord maar ik weet het niet anders te omschrijven, vertelde hij wat de volgende stappen, de kansen en bedreigingen zijn en welk team van meerdere specialistische ziekenhuizen hierbij direct betrokken zijn. Gek genoeg luchtte het ons allebei op en kregen we weer een beetje vertrouwen in de toekomst. Een verpleegkundige deed ons uitgeleidde en nam hartelijk afscheid van mijn vrouw. Mij zag hij niet staan, wat mij gek genoeg alleen maar plezierde. Heel letterlijk neemt hij het,er moeten zijn voor zijn patiënten, en dat is nou precies waar het volledig om gaat. Door het gemene onderzoek bleek ‘s avonds mijn vrouw heel voorzichtig toch vloeibaar te kunnen eten en te drinken, zonder dat zij zes keer naar de WC moest hollen. Die lullig kleine verbetering deed ons goed. Dan later op de avond toch ook maar een glaasje witte wijn. “Proost, op een terugkerende gezondheid!” Na beiden weer een goede nachtrust te hebben gehad, zijn we allebei zonder steen op onze maag de dag begonnen. Mijn vrouw ogenschijnlijk weer een beetje in haar oude doen. Ik, met weg gedrukte zorgen, voldoende ruimte in mijn kop om weer dingen rancune vrij aan mijn toetsenbord toe te kunnen vertrouwen.

In oogspringende tranen.

Op een heel specifiek punt, ben ik van een uitstervend ras. Die van de slagersjongenfluit. In het straatbeeld, of liever gezegd, in de straatsound, komt het nauwelijks meer voor dat mensen zich al fluitend lopend of per fiets voortbewegen. Historisch gesproken werd het fluitend fietsen aan de slagersjongen toegedicht. Het zit kennelijk in mijn genen, want mijn fluiten gaat vanzelf en ik ben mij er nauwelijks van bewust. Totdat ik in een mailtje van mijn Zuid-Afrikaanse nicht las dat zij mijn fluitje mist. Let wel, zij verwijst hiermee op geen enkele wijze naar incestueuze activiteiten. Dan was er in ieder geval geen verkleinwoord gebruikt, maar dit terzijde. Dol op muziek, in het genre van muziek per strekkende meter, fluit ik er erg graag lustig op los. Dat fluiten zegt ook iets van mijn vrolijke geaardheid, wat zich ook nog wel eens manifesteert in humoristische uitlatingen. Want ook (gevoel voor) humor hebben mijn ouders mij van huis uit meegegeven. Vergeef mij deze zelfverheerlijking, of masturbatieshow, zoals ik dat nog wel eens, weliswaar over anderen, pleeg te noemen. Ik haal deze eigenschappen alleen maar aan, omdat ik mij daarmee altijd heel gelukkig prijs, maar dat het in deze fase van mijn leven mij momenteel erg opbreekt. In de periode dat mijn vrouw ernstig ziek is en zij moet knokken om te overleven. Dat ik daardoor niet fluitend over straat loop, zal niet direct opvallen. Maar dat ik niet gevat op een kwinkslag van een ander inga, dat zal wel opvallen. Ik heb nou eenmaal aan mijn kont hangen, dat ik graag lol wil maken. Gepaste, serieuze momenten daar gelaten. Of misschien is het wel zo, dat ik met mijn vrolijke opmerkingen anderen wilpleasen. Mijn huidige (non) reacties vragen in mijn omgeving misschien wel om een verklaring, maar dat is juist iets wat mij niet is gegeven. Het lukt mij niet om mijn snikken te onderdrukken, iets te vertellen over het waarom mijn vrolijkheid danig is getemperd. Vreselijk vind ik het, dat er bij het minste geringste tranen in mijn ogen staan. Zelfs bij het lullige tv-programma “bloemetje” houd ik mijn ogen niet droog. Mijn fluiten is janken geworden en daar baal ik vreselijk van. Niet omdat het niet mannelijk is, m’n zorg, maar omdat niets of niemand daarmee is gediend. Ik moet binnen mijn sociale kring dan maar effe arrogant of nors overkomen. Het is niet anders. Op mijn sterke momenten zal ik, daar waar verwondering begrijpelijk en ongewenst is, mij enigszins verklaren. Gelukkig heb ik, in overleg met mijn vrouw, een belangrijke kring van mensen wel van onze huidige situatie digitaal op de hoogte kunnen stellen. Hun hartverwarmende reacties lees ik achter mijn PC met een onzichtbare snik. Laat dan maar de tranen in mijn ogen springen, want zoveel support doet mijn vrouw vreselijk goed. Kom op huilebalk, het gaat niet om jou, maar om je ijzersterke vrouw!

Metaforisch gesproken hebben mijn vrouw en ik nog slechts één hersencel over. Daardoor is het niet vreemd dat wij nog maar aan één ding kunnen denken.
Wij hebben alle hoop dat heel snel de cellen weer aangroeien.

Het kan erger.

Het was een heel onwezenlijke, spannende ochtend. Om twaalf uur zou mijn vrouw de uitslag krijgen van de vreselijk nare onderzoeken. Bijna op de seconde liet de arts een patiënt uit, dus leek het uur U te zijn aangebroken. De zenuwen gierden door onze keel, doordat de muizenissen zo langzamerhand onze kop uit klapten. Angst had ons in de greep. Er werd een andere patiënt binnengeroepen, wat ons nog even verschoond hield van een eventueel naar bericht. Toen moest het er toch van komen. Hoewel de inleiding van de arts uiterst vriendelijks was, begrepen wij direct dat er tegenvallers stonden aan te komen. “Het is niet zinvol om een zware operatie te ondergaan, waarbij de slokdarm wordt verwijderd (?!), want er zijn ook elders ‘plekjes’ geconstateerd. In bot en longen.”Mijn vrouw had haar voeten stevig op de grond staan, haar yoga-foefje, en  hoorde alles heel rustig aan, stelde zinnige vragen, terwijl ik volkomen was dichtgeklapt. “Maar we hebben nog een goeie mogelijkheid met een chemokuur en bestraling. Dit gaan we  met de desbetreffende specialisten bespreken, dan weet u woensdag meer”. “En ja, dan gaan we wel zo spoedig mogelijk met u aan de slag,” haastte hij er aan toe te voegen, toen hij de radeloze blik zag van mijn vrouw. Maar dan nog blijft het wederom vijf dagen van spanning, zonder dat er iets gebeurd. En dat vanaf begin maart af. Hoe sterk moet je dan zijn… Toch nam mijn dappere vrouw bijna stoer afscheid: “Wij zullen er voor knokken dokter.”  Een opmerking die lovenswaardig was, getuigt van haar wilskracht, maar voor mij erg ongelukkig uitkwam. Want juist op dat moment stond ik met tranen in mijn ogen. Nou niet bepaald een gelaatsuitdrukking waarbij mijn support overtuigend overkomt. “U straalt positieve wilskracht uit mevrouw Kroon, daarmee heeft u al heel wat gewonnen,” negeerde de arts mijn zwakke moment. Eenmaal buiten het ziekenhuis, hadden we toch een raar gevoel van opluchting. We hadden een uitgesproken kloten bericht gekregen, maar het had erger gekund. Zo erg als het de laatste dagen in ons hoofd ronddoolde. We popelen om ons door de Ups en Downs heen te knokken.  Wat maken die paar traantjes dan nog uit.

Het witte schaap.

Door de ongemakken, van niets kunnen eten en nauwelijks kunnen drinken, is mijn vrouw momenteel het liefste thuis. Zelfs haar populaire treinreisjes gevolgd door een stadswandeling ergens in het land, moeten hiervoor wijken. Daardoor is ons treinabonnement, met zeven gratis reizen per jaar, nu even door haar buiten gebruik gesteld. In afwachting van betere tijden. Zo Hollands als je maar kan zijn, vond ik het natuurlijk zonde om ook mijn gratis reizen te laten verlopen. “Moet je ook absoluut niet doen”, stimuleerde mijn vrouw mij toch om de trein te blijven nemen. Natuurlijk niet voor een stadswandeling, want dat bewaren we voor “ons samen”. Daardoor leek het mij een goed plan om de spoortrip te gebruiken voor wandeltochten elders in het land, waarmee een leuk bedrag aan benzinekosten kan worden bespaard. Vandaar dat ik vandaag niet door de prachtige bloembollenvelden van Zijpe liep, 25 kilometer van huis, maar een tocht zover mogelijk weg en per spoor goed bereikbaar. Dat werd in Heilig Landstichting, grenzend aan Nijmegen. Dat heeft mij mooi € 34,= aan benzinekosten bespaard. Maar het heeft mij eigenlijk nog meer opgeleverd. Iets wat valt te rangschikken onder “of het zo moest zijn”. Heilig Landstichting blijkt namelijk begin vorige eeuw door het Bisdom Den Bosch te zijn opgezet voor degenen die geen Pelgrimstocht naar het voormalige Palestina konden maken. Het werd een bedevaartsoord. En dat is nou precies wat ik op de dag van vandaag heel goed kan gebruiken.Direct aan het begin van de wandeltocht kwam ik, wat mij later internet afspeurend bleek,  langs de Cenakelkerk, de bedevaartskerk. Aanvankelijk ging mijn aandacht niet verder dan even een plaatje schieten, maar alsof ik naar binnen werd getrokken, onderbrak ik toch mijn tocht om de kerk in te gaan. Er was een dienst aan de gang, met prachtig (een beetje hemels) koormuziek. “Een kaarsje branden voor mijn vrouw,” werden mijn gedachten gedicteerd. Gek genoeg kon ik daar de stilteruimte niet voor vinden en om de dienst niet te verstoren, verliet ik de kerk om mijn tocht te vervolgen. Ook al doordat wij destijds het Bijbels Openluchtmuseum, nu Museumpark Orientalis, bezochten kreeg ik toch een beetje het gevoel over heilige grond te lopen. Niet zo gek trouwens, want de tocht bood mij Goddelijk mooie natuur. Dan plots sta ik voor een tafereel, die mij ook weer Bijbels voorkomt. Geen idee overigens of “het zwarte schaap” (dát tafereel) echt een Bijbelse historie kent. Wikipedia weet het niet en Meneer van Dale meldt niet meer dan: “van alles de schuld krijgen, de zondebok zijn.”Toch kwam het “of het zo moet zijn” gevoel weer heel sterk terug. Het ging hier namelijk niet om het zwarte schaap, maar juist om het witte schaap van de familie. Dat móet een vingerwijzing naar mijn vrouw zijn! Het wordt tijd om nu echt een kaarsje voor haar te gaan branden. Dan niet zomaar in een kerk, maar als het ware bij een dependance van de Baas zelf. Dat wordt Onze Lieve Vrouwe ter Nood,het bedevaartsoord in Heiloo. Neem ik mijn vrouw mee. Drinken we ook nog even water uit de heilige bron.

 .

Moeder Natuur

Moeder Natuur helpt Truus een handje. Zij drukt toch niet voor niets haar (lippenstift) mond af op een blad in onze tuin?!

Detail van het blad

 

Hagelslagdag.

Je weet het maar nooit, of ik mij onbewust door Martin Bril zijn beroemde rokkiedag heb laten inspireren, met mijn hagelslagdag. Hoewel niet veel meer dan een gelukzalig moment de overeenkomst is. Mijn hagelslagdag bestaat sinds enkele maanden en is door mijn vrouw naamloos in het leven geroepen. Tot dat moment had ik als ontbijt altijd twee bruine boterhammen met vleeswaren of met kaas. Door mijn vrouw de avond er voor klaar gemaakt. Tja, zo langzamerhand is het wat anders aan het worden, maar ik was nog al verpest. Als een ware Archie Bunker deed ik nooit wat in het huishouden en al mijn maaltijden werden liefdevol voor mij verzorgd.Nooit maakte ik echter gebruik van mijn recht om te bepalen wat we zouden eten, of wat het boterhambeleg zou zijn. Ik liet mij graag verrassen.

Zo kon het gebeuren dat hartig ’s ochtends veranderde in zoet. In afwisseling jam, pindakaas en hagelslag. De andere staat van beleg ’s ochtends kon ik erg waarderen. Misschien wel met voorbedachten rade, in dat geval prijs ik haar slimheid, had mijn vrouw die belegwisseling er ingebracht. Zo wist zij mij namelijk tot iets van zelfwerkzaamheid aan te zetten. De met halvarine voor gesmeerde boterhammen lagen in een tupperwaredoosje voor mij klaar, met daarnaast het potje, kuipje of doosje zoet. Vanaf dat moment belegde ik ’s ochtends mijn eigen boterhammen. Eenmaal gewend aan het zoete ontbijt, groeide bij mij de voorkeur voor hagelslag. Van de variatie werd echter niet afgeweken. Elke ochtend opnieuw was het weer een verrassing wat er voor bijlage bij het tupperwaredoosje stond. Was het doosje hagelslag weer aan de beurt, beschouwde ik dat als my lucky day; mijn hagelslagdag.Zo’n dag ga ik dan zelfs extra positief, met nog meer plezier en al fluitend in. Morgen belt de specialist Truus om te vertellen hoe zij haar gaan behandelen. Voor die ene keer heb ik mij wel met het broodbeleg bemoeid. Morgen krijg ik hagelslag op brood.

Ze gaat het slikken.

Eindelijk, na tien weken lijdend in de wachtkamer te hebben gezeten, werd mijn vrouw door de mdl-specialist (telefonisch) binnen geroepen. Aanvankelijk deed de man haar schrikken. “Mevrouw Kroon, we zien voorlopig toch maar van bestralen en van een chemokuur af. Bij nader inzien geeft dat op kort termijn onvoldoende resultaat.” Voordat dit bij Truus het meest slechte scenario opriep, ging de arts geruststellend verder: “Onze eerste zorg moet nu zijn, dat u eerst weer kunt eten en drinken. Daarvoor zullen wij bij u operatief  een buisje aanbrengen. Daarna gaan we volgens planning de kanker aanpakken.” 

Nadat het telefoongesprek was beëindigd deed Truus aan mij verslag en uit mijn reactie en later die van mijn zus, begreep zij toch een goed bericht te hebben gekregen. “Ja, maar ik word wel voor een nacht uit huis geplaatst,” trachtte ze luchtig haar angst voor ziekenhuisopname te verwoorden. Ja, Truus is nou eenmaal het prototype van een huisje-boompje-beestje-vrouw. Natuurlijk zag zij ook in dat het deze opoffering meer dan waard is. Het moest allemaal gewoon even bezinken.

Die kleine operatie vindt maandag aanstaande plaats. Geen narcose, maar net als een voorgaand onderzoek, is er niet meer dan een ‘kan mij het nou schelen’ roesje nodig.

Opnieuw zijn we opgelucht. Meer dan dat, we hebben weer het volste vertrouwen in de toekomst. Want, eerlijk gezegd liep dit de laatste dagen toch sterk terug. NIETS kunnen eten en alleen maar melk en water kunnen drinken, met tientallen keren beetjes daarvan uit moeten spugen, is meer dan verontrustend. Vanochtend klapten we samen even in. Van achter mijn PC hoorde ik Truus, die in bed rechtop zat, steeds harder kreunen. En dan komt het absoluut niet in haar op om mij te roepen.

Mijn eigen initiatief daartoe leek zij aanvankelijk af te willen doen met “Laat mij nou maar even.” Uiteindelijk werd de pijn haar te veel en jankten we samen van onmacht. Als de donder heb ik toen een pijnstiller, van te groot formaat, tot poeier geslagen en haar met water op laten drinken. Wonderwel zakte de pijn toen terug tot dragelijk. Vanaf dat moment dwong ik bij haar af dat zij elke vijf uur door mij een pijnstiller te pletter laat slaan.

Ook al doordat de arts haar zei dat die pijnen nu heel normaal zijn, gaat het er op lijken dat Truus in het vervolg zich gelukkig niet meer onnodig groot zal houden. Ik ben nu ook toegelaten tot haar gevoelens tijdens haar, naar haar idee, meest zwakke momenten. De regie is niet meer als vanzelfsprekend in haar eigen handen.

Pure winst, voor het gevecht dat wij aan moeten gaan.

Keukendomein.

“’t Is een kwestie van geduld, tot heel Holland Limburgs lult….” Het zal toch niet gebeuren dat Rowwen Hèze op termijn gelijk gaat krijgen. Een schrikbeeld, vooral nu het provinciale bestuur van Limburg met VVD, CDA een coalitie gaat vormen met de PVV. Asocialiteit lijkt vanuit het zuiden des lands op te rukken naar de rest van Nederland. Een hoofddoekjesverbod is een van de eerste programmapunten die ze in Maastricht tot uitvoer gaan brengen. Juist nu de kans bestaat dat mijn vrouw binnen afzienbare tijd een hoofddoekje gaat dragen, áls de chemokuur er aan staat te komen. Geen hoofddoekje?! Maar wat dan? Een pruik… of erger nog,een Wilderspruik?!  Ik draaf door. Zeker nu de PVV-vervuiling in het zuiden des lands een aanvang gaat nemen, is de kans dat wij ooit Limburgs gaan lullen simpel uitgesloten. Voor Truus gaan we dan gewoon de mooiste hoofddoekjes uitzoeken. Haar symbool voor een dapper gevecht. Het is onwaarschijnlijk hoe goed zij er na ruim 10 weken vasten nog uitziet, maar vooral ook hoe actief ze nog is. Ik moet haar als het ware neerslaan om haar energie te sparen voor de dingen die komen gaan. Gelukkig, vanaf maandag ishet spel op de wagen. Door een lichte ingreep zal zij binnenkort weer kunnen eten en drinken. Zover dat kan zullen we het daar dan samen lekker eventjes van nemen. Sowieso in de loop van de avond lekker ontspannen een glaasje drinken. Dat doet ze overigens nu ook met twee glazen witte wijn. Nou ja, ze drinkt ze niet, zou dat wel heel graag willen, maar haar slokdarm laat niet meer toe dan dat ze het wijntje door haar mond laat rollen, tot strothoogte mag wegslikken, om het daarna weer ongewenst teruggespogen te krijgen. Zij drinkt als het ware als een wijnproever. Minstens zo onwaarschijnlijk is het hoe tevreden zij haar wijnproeverij ondergaat. Hoe vrolijk, opgeruimd is denk ik een beter woord, zij haar lot ondergaat. Ongetwijfeld mede door de vele jaren Yoga. Ook als onderwijzeres van delagere huishoudschool voor verkeerd opgevoede babyboomers van het mannelijke kunne doet zij het erg goed. Tenminste als ik mijn eigen vorderingen daarbij in ogenschouw neem. Alle lessen verlopen nagenoeg zonder een onvertogen woord. Hoewel, één keer liep de spanning een heel klein beetje op. Dat was het moment dat mijn zus had gemeld (natuurlijk) maandag als steun en toeverlaat er tot woensdag te zijn. Niet dat Truus dat niet wil, het tegendeel is waar. Ook niet omdat zij uit Limburg komt, want uiteindelijk is zij en mijn zwager even Haags als wij zijn. Nee, het ging om een, mogelijk door mij ondoordachte uitspraak, dat zij maandag, als Truus voor een dag en nacht is opgenomen, dan iets lekkers bij ons thuis kan maken. Eindelijk weer eens iets anders dan de kant en klaarmaaltijden van Albert Heijn. Even trok Truus deze gedachte niet. Ze heeft al zoveel moeite met haar nacht uit huis plaatsen en dan raakt ze ook nog even haar keukendomein kwijt. Eerlijk gezegd was ik daar een beetje pissig over. Onzin natuurlijk, Truus heeft nou eenmaal godschuwelijk veel te verwerken. We eten wel buiten de deur en wachten met plezier het moment af dat mijn keukenprinses weer terug is in háár keuken.

De menselijke APK.

Natuurlijk is het zinloos, maar ik heb mij opnieuw kwaad gemaakt op die Van L, de KNO-arts waar mijn vrouw aanvankelijk bij was terechtgekomen. (Blog 18.4.jl) Dat komt doordat ik in eigen omgeving over een voorval hoorde, die mijn haren te berge deed rijzen. Iets wat overigens niets met betrokkene heeft te maken. Mij werd naar een eerder opgelopen blessure bij mijn grote teen gevraagd, waarvan ik nauwelijks nog last heb. De vragensteller had in diezelfde tijd een vergelijkbare blessure en ging hiervoor naar de huisarts. “Lijkt niets bijzonders maar vanmiddag toch voor de zekerheid maar even een foto laten maken”, was het advies. Wat? Voor de zekerheid? Vanmiddag??? Het is echt buiten kijf, dat het mij deugd deed  te horen dat er inderdaad niets aan de hand was. Maar waarom kan een huisarts voor de zekerheid wel direct een foto laten maken, terwijl mijn vrouw, die nagenoeg niets kan eten of drinken (?!), hier drie weken op moest wachten?! Opnieuw ben ik des duivels… Zoals gezegd, het is zinloos… Waar ik in gedachte wel op kwam is de zogenaamde Prescan, om preventief het lichaam op enge ziektes te laten scannen. Oké, het is een commercieel instituut, maar misschien helemaal zo gek nog niet. Sterker nog, het lijkt mij vanzelfsprekend dat de zorgverzekeraar iedereen, desnoods boven een bepaalde leeftijd of met bepaalde kenmerken, om de twee jaar laat Prescannen.

Zodra we met onze auto voor een grote beurt de garage inrijden, wordt er toch ook direct een PC-uitdraai gemaakt over de gezondheid van die car. Dus een Prescan gemaakt. Waarom gebeurt dit dan niet met ons eigen lichaam? Natuurlijk, het is niet de autoverzekering die de grote beur van de auto betaald. Maar voor lijfbehoud ligt dat gewoon heel anders. Mocht er preventief, dus tijdig, iets worden gevonden, is de schade beperkt gebleven. Zal er veel minder intensief en ingrijpend moeten worden behandeld, wat heel erg (zorg)kostenbesparend zal werken. Een win-winsituatie voor iedereen.

Overnachting geannuleerd.

Vandaag was dus, zoals mijn vrouw dat noemt, haar uithuisplaatsing. Kwart voor tien moest Truus zich in het ziekenhuis melden om een buisje door haar slokdarm geplaatst te krijgen, zodat ze binnen afzienbare tijd eindelijk weer kan eten en kan drinken. Deze ingreep zou opnieuw met een roesje (slaapmiddel) gebeuren. Na de uitslaapkamer zal zij elders in het ziekenhuis een nachtje overblijven. De verpleegkundige beloofde heel lief dat zij mij zou bellen, als de operatie was gebeurd. Vanavond om 17:00 uur kon ik dan bij Truus op bezoek. Na haar eenmaal te hebben achtergelaten, overvalt je een gevoel van spanning, verdriet en machteloosheid. Om mentaal mijn bijdrage aan haar ingreep te leveren, reed ik naar het Maria-bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo. Natuurlijk om een kaarsje voor Truus te ontsteken. Om haar drinken te bevorderen vulde ik vanuit de Mariabron (Runxputte) een flesje water. Nog voor de lunch, ik was nog maar net thuis, werd ik al vanuit het ziekenhuis gebeld. De ingreep was prima verlopen en, zonder dat er van een soort annuleringsverzekering gebruik gemaakt moest worden, zagen zij af van de opname. Truus mocht direct naar huis. Evenals de vorige keer zat zij klaar wakker in de uitslaapkamer op mij te wachten. Ze mag dan wel, door niet te kunnen eten, inmiddels 18 kilo zijn afgevallen, hieruit blijkt toch wel dat ze een ijzersterk gestel heeft. Na een halfuurtje een beetje dizzy op de bank te hebben gezeten, ging zij gelukkig toch op mijn aandringen ‘even’ naar bed. Dan toch even uitgeteld, terwijl zij ruim een half uur geleden, na sinds middernacht nuchter te zijn, weer een beetje water mag gaan drinken. Ik laat haar maar even en kijk met spanning uit naar morgen, als er voorzichtig aan iets gegeten mag worden. Wat zal ze van die hele kleine stukjes kaas gaan genieten.

Een pijnlijk protocol.

Ondanks dat Truus in het MCA wordt behandeld, zijn er ook specialisten van het VU en Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis bij betrokken. Zij vormen gezamenlijk één team. Ook heel geruststellend is het dat er onder die specialisten volgens een bepaald protocol wordt gewerkt. Uniformiteit van het beste wat kan worden geboden. Misschien wel te mooi om waar te zijn, of het moet een onderlinge afspraak onder de artsen zijn. Want ja, ik heb weer wat te zeveren. Heel blij waren wij dat mijn vrouw, ondanks de boeking voor een nacht, gisteren na de ingreep toch naar huis mocht. Met een heel simpel stenciltje, zal wel een uitdraai zijn geweest, kreeg ze wat instructies mee. Niet veel meer dan wanneer voorzichtig weer wat te drinken en wanneer met vloeibaar voedsel te starten. De, overigens ontzettend lieve, verpleegkundige kon daar niet meer aan toevoegen dan: “Er wordt met u contact opgenomen voor het vervolg”. We hadden er alle vertrouwen in en we wilden zo snel mogelijk naar huis…

Zoals eerder geschreven, kreeg Truus toch nog even een tikje terug en zocht haar eigen bed op. Na een paar uurtjes rusten kwamen van uit het niets, met een bepaalde regelmaat, bijna onhoudbare pijnscheuten. Iets waarover in het stenciltje totaal niet was gerept. Toch blijkt dit heel normaal te zijn, als er een buisje (stent) is geplaatst. Daar mocht ik achter komen toen ik het ziekenhuis belde om pijnverslag te doen. “Die pijn kan twee tot vijf dagen aanhouden. De stent ontwikkelt zich namelijk (zoals een verfrommelde ballon zich door lucht uitzet, stelde ik mij zo voor). Uw vrouw doet er goed aan dagelijks vier glazen koolzuurhoudend water zoals Spa te drinken. Pijnstillers?, nee dan kan ze beter even contact opnemen met haar huisarts”. Ik kan echt niet geloven dat dit het protocol is waar de specialist op doelde. Een schande vind ik het dat mijn vrouw met niets meer dan een stenciltje naar huis werd gestuurd, zonder verdere medicatie en/of een concrete vervolgafspraak. Omdat mijn zus bedreven is in het omgaan met artsen, medicijnkennis heeft als de oude gaper, liet ik haar onze huisarts bellen. “Waarom heeft u in het ziekenhuis geen pijnstillers meegekregen?” Verbazing die boekdelen sprak. Pijnstillers waren toen snel opgehaald. Zetpillen voor de zekerheid plus medicijnpleisters. Nu wel een juiste inschatting van de pijnen die mijn vrouw moet doorstaan. Nu, ruim een dag na de ingreep, is het enige wat meevalt, het feit dat Truus ‘gewoon’ een glas melk kan leegdrinken. Van vloeibaar voedsel, laat staan hele kleine stukjes kaas of zo, is het nog niet gekomen. Op dát moment zit ik echt met smart te wachten.

Stap voor hap.

Zo kloten dit jaar ook is begonnen, met ondragelijk veel pijn aan de handen van mijn vrouw waarvoor ruim vijf weken nadien pas een remedie was gevonden, zo aangenaam en hoopvol is mijn persoonsgebonden oudejaarsdag verlopen. Dit kondigde zich gisteren al aan. Het genoeglijke samenzijn met onze neef beloonde wij natuurlijk met een huistappie. Want, zoals gekend: “Ik ben een gelegenheidsdrinker; ik drink bij elke gelegenheid.” Dus ook met neef Richard. Waar dan in de kroeg het portie bitterballen er bij komt, was het in huiselijke sfeer het bekende stukje kaas. Alsof het stukje kaas aan een haakje zat en Truus de vis was (bijna goed, want ze is kreeft als sterrenbeeld) hadden we op een gegeven moment beet: Truus at een blokje kaas. Mocht de lezer dit geen spannende mededeling vinden, moet wel worden geweten dat zo’n blokje kaas bijna een kwartaal niet gegeten kon worden. Er niets gegeten kon worden. Richard en ik toastten spontaan, uiteraard met een vers ingetapt biertje, op dit heugelijke feit. Wow, mijn Truus kon nu ook iets van vast voedsel binnenkrijgen en houden.

Toch werd zij met zinderende pijnscheuten afgestraft. Maar hopelijk kon deze pijn niet in relatie tot het blokje kaas worden gebracht. Dat weten we natuurlijk niet. Wel weet ik dat het voor ons een heel klein stapje vooruit lijkt te zijn. Vanochtend viel mij extra op, ondanks dat het geen ochtend anders is, dat Truus zo vreselijk enthousiast en liefdevol haar katten begroette, dat ik gewoon niet kan geloven dat zo’n krachtige mevrouw ziek kan zijn. De tranen van geluk sprongen in mijn ogen, die gelukkig macho als ik kennelijk ben, richting het beeldscherm van mijn PC stonden gericht. Even later stapte zij met een blij gezicht van de weegschaal af met: “Ik ben aangekomen”. Oké, dat kan niet van dat ene stukje kaas zijn gekomen. Maakt mij niet uit. Ik heb weer zes ons Truus terug! Nu is het echt een kwestie om haar rustig te houden (zo weinig mogelijk te laten doen) en te hopen dat de prikkels van willen eten weer op gang gaan komen. Ondanks dat het niet mee valt haar de regie uit haar handen te trekken, krijg ik zo langzamerhand toch aardig grip op de huishoudelijke bezigheden. Ik weet nu zeker dat mijn desinteresse voor het willen helpen in het huishouden enigszins generatie bepaald is geweest, ik niet echt lui ben, maar meer onverschillig er voor ben geweest. Met nadruk op ‘geweest’, want Truus heeft zelfs via Internet onderzocht, hoe zij mij kon voordragen voor de titel van de ideale schoonzoon. Alleen omdat genomineerden voor die titel met hun schoonmoeder het podium moeten betreden, heeft haar er van weerhouden om mij voor te dragen. Mijn schoonmoeder leeft al lang niet meer. Toch komen daardoor de kwade gedachten bij mij niet boven, dat mijn schoonmoeder mij, ter bevestiging van het schoonmoederimago, postuum van de titel ideale schoonzoon heeft afgehouden.

Zo lang Truus ziek is, is zij nauwelijks uit eigen omgeving weggeweest. Had daar ook geen enkele lust toe. Tot aan vandaag. Het risico dat zij onverwachts moest spugen was er niet meer. We trokken er met de auto even op uit. Lekker sightseeing door de Noordhollandse dorpjes, op weg naar een buurvrouw die op een camping in Stroe een chalet heeft laten zetten. Juist daar gebeurde iets wat heel normaal is, maar wat voor ons het meest fantastisch moment van het laatste kwartaal was. De buuf had een kippen/groentesoep gemaakt, die zo vreselijk lekker rook, dat de eetlust van Truus werd geprikkeld. Het moment wat natuurlijk moest worden uitgebuit. De wel heel grote theezeef werd op een soepkom gezet, om Truus op een heerlijke homemade bouillon te trakteren. Zij lepelde het alsof zij een maaltijdsoep at. Dat was het ook voor haar en ik genoot van die aanblik. Truus had weer een heel belangrijk stapje gezet.

Juist veel soeps.

Mijzelf had ik zeker niet met deze foto geblameerd, als de aanleiding motie van wantrouwen zou zijn. Nee, dit vreugdeplaatje geeft weer, dat Truus een klein beetje terug is achter de kookpot. En dat na heel veel weken. Echt gekookt werd er niet meer bij ons, omdat zij de lucht niet meer kon verdragen. Mijn maaltijden komen momenteel kant-en-klaar van Albert Heijn en dat is heel goed binnen te houden. Voor mij dan. De recepten die ik lees zeggen niets van de ingrediënten, maar alleen iets van de tijd en in welke stand het in de magnetron verwarmd moet worden. Omdat er vandaag weer bouillon, dit keer van kippensoep van de Chinees, werd gegeten, zou het heel goed kunnen dat Truus zo langzamerhand in een fase komt dat zij de kookluchtjes weer kan hebben. Dat zou mij dan niet achter het gasfornuis, of kachel  zoals de professionele, mannelijke  koks hun kooktoestel noemen, brengen. Opleiding technisch gesproken, ben ik daar nog niet aan toe. In de ver achter mij liggende jaren heb ik wel iets met aardappelen gehad. Als jonge jongen, tijdens een zomerkamp, leerde ik de aardappel al in z’n originele verpakking kennen en natuurlijk hoe zij waren te jassen. Een aantal jaren later kwam deze pieperjaservaring mij heel goed van pas, toen ik in een cafetaria ging bijverdienen. Mijn kennis en ervaring werd in die periode uitgebreid met het snijden tot patat, voor- en afbakken. Deze vorm van consumptief klaarmaken van de aardappel had ik goed onder de knie. Een beetje geholpen met de royale opening van de frituurpan (oven). Want juist door dát detail is het koken van de aardappel mij tot op heden niet gelukt. Schillen… oké, geen enkele moeite mee; in partjes snijden, prima, geen punt. De partjes dan door de hals van de fluitketel krijgen wordt al iets moeilijker. Maar, zijn de aardappels eenmaal gekookt, lukt het mij van geen kant om ze weer uit die fluitketel te krijgen. Geduldig zal ik Truus’ les koken van aardappels hiervoor afwachten.

Volgens mij verraadt de foto dat mijn kookles wel heel dichtbij is. De foto laat ook een vrolijke vrouw zien, waarvan niet zichtbaar is dat zij ziek is en elf weken niet heeft gegeten.Oké, schijn bedriegt. Maar toch putten wij kracht uit haar aanblik. Want zij kan het aan!  Daarom ben ik zo trots dat Truus ouderwets mijn naam draagt.

Gewichtig.

Wij voelen ons momenteel een beetje de kiloknaller. En dat in alle opzichten. Mijn vrouw heeft heel veel kilo’s in korte tijd verloren, maar juist vandaag mag het een kilootje méér zijn. Waar Truus de kilo’s moet opvoeren, heb ik ze te reduceren. Na drie maanden had ik vandaag weer een Body-APK-Keuring bij de sportschool. Mijn reïncarnatiegevoel van vorige week (blog 12.5), was al een prettig teken aan de wand. Nou dat bleek! Er is 2 ½ kilo mijn lichaam verlaten. Maar nog belangrijker is het dat 4,7 kilo vet is verdwenen. Ongetwijfeld komt een deel daarvan achter mijn navel vandaan, want mijn broekriem kan al weer een gaatje verder opgetrokken worden. Van harte hoop ik dat het kilootje meer (voor Truus) en het kilootje minder zich binnen ons Kroondomein blijft voortzetten.

Van de kook.

Nu ik de pannentest, waarin ik de koekenpan van de steelpan moest onderscheiden, goed heb doorstaan, lijkt het moment steeds dichterbij te komen, dat ik aan de begincursus “koken voor niet getalenteerden” kan beginnen. En dat moet ook wel, omdat Truus nog steeds in de fase verkeerd dat zij haar eigen energie overschat.Op weg naar zo langzamerhand ietsje gaan eten, heeft zij ingrediënten bij de supermarkt gehaald om, volgens een digitaal AH recept, een tomatensoep te maken, om die te pureren en te zeven. Hoewel het haar uiteindelijk wel is gelukt, de soep overheerlijk was, zij er lekker van gegeten heeft, kostte het haar toch te veel energie. Getuige de blosjes op haar wangen. Ondanks dat het op zeker is dat we met de eigen soep, de volgende keer van broccoli, door moéten gaan, was wel duidelijk zichtbaar dat dit dan niet meer door Truus klaargemaakt moet worden. Zij moet er alleen van eten en het liefst zoveel mogelijk.

Met 41 jaar is het lang genoeg een vanzelfsprekendheid geweest, dat mijn vrouw voor het eten heeft gezorgd. Het is zelfs niet nodig om hier ons huwelijkscontract voor open te moeten breken. Met de kennis van nu, realiseer ik mij dat mijn recht evenzogoed het aanrecht is. Daarom zal Truus mij de eerste simpele kookkunstjes aanleren. Het zal best te eten worden. Alleen zal het nog wel even duren, alvorens ik zonder vrees eters uit zal nodigen.

Een goeie aanloop.

Morgen loop ik de voorlaatste dag van de avond4daagse. De dag dat Truus eindelijk van haar specialist gaat horen, hoe zij verder behandeld zal worden.
Vandaar dat ik er op reken, morgenavond huppelend de 15 kilometer te kunnen lopen.

Truus haar matroesjka’s

In tegenstelling tot mijn verwachting van gisteren, had ik vandaag helemaal geen reden om huppelend mijn wandeltocht te maken. Het liefst had ik zelfs niet meer meegelopen. “Doe nou maar wel!, laat door de wind je hoofd leegblazen”, gaf Truus mij het dwingende advies.“Alles gewoon blijven doen, je moet sterk blijven, want in de toekomst moet ik op je kunnen blijven steunen”. Een toevoeging waaruit blijkt dat zij de regie voorlopig niet uit handen zal geven. Ik heb naar haar geluisterd, heb geen millimeter van de tocht kunnen genieten, maar wel mijn ogen in de storm droog kunnen krijgen. Eenmaal weer thuis trof ik mijn vrouw aan alsof er niets aan de hand is. Opgewekt vertelde zij de gezeefde kippensoep te hebben gegeten en dat we weer snel aan de bak moeten om opnieuw verse soep te maken. Uit niets bleek mij dat mijn vrouw vanmiddag een vreselijk meedogenloos bericht van de specialist heeft gekregen. “We zullen er voor zorgen dat u nog zo comfortabel als mogelijk kunt leven”. “Nee, een chemokuur of bestralingen heeft voor u echt geen zin”.

Met een brief voor de huisarts, een recept voor pijnstillers en een mondelinge strohalm voor een sprankje hoop moesten we het doen. Een ware mokerslag! Nadat we het enigszins op ons in hebben laten werken, ik van de wandeltocht terug was, hebben we onze houding voor de aankomende tijd samen bepaald. Nou ja, zoals we onze toekomst tegemoet gaan treden. Allereerst zullen we alles met onze huisarts evalueren en met hem kijken of we verder nog iets kunnen, zonder van hem een Ti Ta Tovenaar te willen maken. Hij zal onze coach zijn voor elk medisch pad die wij nog zullen en kunnen bewandelen. Nu deze trieste situatie is ontstaan zal alles voornamelijk om Truus gaan en door haar worden bepaald. Uit haar woordenboek heb ik het woord NEE al geschrapt. Daarnaast hebben we elkaar beloofd samen lol te blijven maken en ons gevoel van humor te koesteren. Gewoon ons leven te blijven leven. En reken maar dat het ons héél lang zal blijven lukken. Truus is ijzersterk, met een onwaarschijnlijk positieve instelling en doet in een bepaald opzicht aan de matroesjka´s (Russische poppetjes-in-poppetjes) denken. De matroesjka’s staan, wat ons betreft, symbool voor de rest van Truus haar leven. Elke poppetje vertegenwoordigt een volgende fase, waar wij ons zolang mogelijk aan vastklampen, met alle fijne dingen die wij op dát pad tegenkomen. Daarna volgt er onvermijdelijk het volgende poppetje waar wij ons naar zullen schikken. En nog een poppetje. En nog een poppetje… En, naar wij hopen, nog héél veel poppetjes!

Truus stelt het op prijs om de positieve aspecten van elke levensfase (poppetje) digitaal van ons af te blijven schrijven. Dat gaan we doen. “Maar ook alle andere dingen op Knetter blijven schrijven hoor”, legde zij nog eens de nadruk op het gewoon doorgaan. Met al mijn verdriet ben ik blij dat zij de mijne is.

Moment voor onszelf.

Wij hebben even tijd nodig om tot bezinning te komen. Daardoor hebben wij ons eigen Kroondomein dit weekend hermetisch gesloten.
Neemt niet weg dat alle digitale reacties ons sterken en erg veel deugd doen.

Te zout gegeten.

Aanvankelijk gaf ik met plezier een van mijn vrienden de ruimte op mijn digitale Kroondomein, om zijn recepten te publiceren. Ook liet ik niet na hem te prijzen voor dat lekkers hij, veel van een ander en een beetje van zichzelf, had neergeschreven of, tijdens een gezellig samen zijn, had klaargemaakt. Graag consumeerde ik datgene hij produceerde. Dat ging niet over en weer. Nooit las (consumeerde) hij datgene ik had neergeschreven. Ik nam het hem nooit kwalijk. Het werd mij echter te gortig toen zijn gastvrijheid zichtbaar terugliep, omdat Truus niet van zijn kookkunst wist (wat later “kon” bleek te zijn) te genieten. Want dat nam hij haar wel kwalijk. Mocht hij ooit de werkelijke reden van haar gebrek aan eetlust horen, gun ik hem de wroeging.

Aangifte van vier gestolen kilo’s.

Mijn vrouw is te vaak door het ziekenhuis aan haar lot overgelaten. Zoals door de veel te trage actie van de KNO-arts, eerder in mijn blog over geschreven, en na de operatieve ingreep, waarna zij dezelfde dag nog naar huis mocht. Geheel tegen de planning in, want Truus zou één nacht gebleven moeten zijn. Dit kwam afgelopen vrijdag nog eens ter sprake met haar behandelende arts, die niet wist wat hij hoorde. “U had één nacht móeten blijven, omdat wij weten dat na het plaatsen van een stent er hevige pijnen kunnen optreden, die wij dan direct hadden moeten bestrijden. Ook had er een diëtist aan uw bed moeten komen, om u te begeleiden in het weer gaan eten; wat wel en wat niet kan. Ik vind het vreselijk voor u dat het zo gelopen is. Dat móet wel met de reorganisatie van die afdeling te maken hebben gehad. Ik bied u mijn excuses voor de nalatigheid aan”. Excuses die in het gesprek nog een paar keer volgden. “Er zal hierover nog een hartig woordje worden gesproken”.

In hetzelfde gesprek ging de internist nog al omzichtig om met datgene Truus nog van hem mocht verwachten. Hoewel het ook zo kan zijn dat wij alleen dát hoorden wat we graag wilden horen. Dat realiseerden wij ons achteraf, zodat wij onze huisarts verzochten bij ons thuis alles nog eens met ons door te nemen. Op een heel aangename manier, als een echte thuisarts, wist de dokter het slechte nieuws te verduidelijken. Door de uitzaaiingen is Truus met een chemokuur of bestralingen niet meer te behandelen. Er rest niets meer dan het leven voor Truus nog zo aangenaam mogelijk te maken. Een leven wat, door de traagheid van de kanker, “het moet al heel lang in uw lichaam zitten”, nog wel lang door zou kunnen gaan. Die traagheid van de kanker was voor ons aanleiding om toch weer de flop behandeling van de KNO-arts aan te halen, waarbij de arts ons kon verzekeren dat, hoe vervelend dat ook is geweest, dat geen enkele invloed op het ziektebeeld gehad kan hebben. Logischerwijs kwamen we toen ook nog op de wanprestatie, nadat de stent was geplaatst. Onze arts was hierover erg ontstemd, maar is er van overtuigd dat de internist dit niet over zijn kant zal laten gaan. “Want, dit kan natuurlijk niet. Maar denk nu alleen nog aan uzelf. Kijk nu maar niet meer terug, want aan ‘hadden ze maar’ heeft u niets. Geniet van alles waarvan te genieten valt!”  Onze thuisarts had gelijk. Zeker omdat vanmiddag het gesprek met de diëtist alsnog zou volgen, wilden wij van harte het advies van de dokter opvolgen. 

Tot vanmiddag twee uur. Want kort nadat we met de diëtist in gesprek waren, begrepen wij hoe desastreus het is geweest dat niet direct een diëtist aan bed heeft gezeten.Het ziekenhuis heeft verd… 4 kilo van mijn Truus gestolen! Hels was ik bij die onthulling. “Het is vreselijk belangrijk om direct na het plaatsen van de stent van een diëtist te horen wat kan en wat niet kan en hoe je het moet doen. Gewichtsverlies moet op z’n minst omgezet worden in het stabiliseren van het gewicht. Kanker vraagt nu eenmaal zoveel energie dat verloren gewicht heel moeilijk valt terug te winnen”. Erger konden de gevolgen van de wanprestatie niet worden omschreven. Alsof de garage jouw auto afleverde met niet aangedraaide wielbouten, of een niet werkende rem. Ja, zó erg is datgene Truus is overkomen. : Hoe hebben zij in zo’n essentieel iets kunnen verzaken?!  Die kl……streek heeft Truus vier vreselijk kostbare kilo´s gekost! Kilo´s die zij niet mócht verliezen. Ze is de laatste dagen dan ook niet voor niets steeds vreselijk moe en tot nog heel weinig in staat. De consequenties van de wanprestatie zijn dan ook zo hevig, dat ik toch maar afzie van het advies van onze huisarts om niet meer terug te kijken. Niet uit rancune en zeker niet om Truus te helpen, zal ik officieel een klacht bij het MCA indienen. Want dit mag niemand ooit nog overkomen.

Truus en ik zullen ons wel herpakken, van alles doen om calorieën te verzamelen en lol maken met elkaar. Samen blijven we tegenslagen overwinnen.

Biecht PC.

Gedurende ons 41 jaar huwelijk zijn we ooit een half jaartje uit elkaar geweest. In deze blessuretijd moest ik zo nodig mijn heil elders zoeken. We bleven wel contact houden en steeds meer bleek ons dat wij niet buiten elkaar konden. Zonder één verwijt werd ik liefdevol teruggenomen. Deze biecht doe ik niet om vergiffenis te vragen voor mijn zonden, maar om uitdrukking te geven aan mijn gevoel van dit moment. Van machteloosheid, alsof ik mijn zieke vrouw opnieuw in de steek laat. Ook nú wil ik zo verschrikkelijk graag de tijd weer terugdraaien. Om nog een keertje opnieuw te beginnen.

De geKroonde Jas.

Met mijn blog is het niet de bedoeling om minutieus over Truus te (blijven) schrijven. Ons uitgangspunt blijft dat we het vooral samen moeten en willen rooien.
Maar de reacties op de blogs en mails naar haar i-Pad toe (truuskroon.jas@gmail.com), zijn zo hartverwarmend dat wij toch graag af en toe ook non-berichten willen melden. Wat mij betreft om weer veel, heel veel reacties uit te lokken. Truus heeft haar Ups  en Downs. Haar mindere momenten zie ik vaak aan haar snuitje, alsof je de meters op het dashboard van je auto leest. Ondanks dat ze het ook steeds, ook voor mij, wil verhullen. Heel gek, daarin lijkt zij ook ontzettend op mijn moeder. Hoe ziek en beroerd die ook was, het was altijd prrrrrrrima! Ook mijn zus heeft de gelijkenissen, qua karakter dan, tussen de twee belangrijkste vrouwen in mijn leven (Oké Kieneke, drie vrouwen…) altijd heel treffend gevonden. “Truus is de enige vrouw die ik ken, die er zelfs trots op is dat zij in een aantal opzichten op haar schoonmoeder lijkt”, aldus haar schoonzusje. Truus Jas is inmiddels maar liefst 47 jaar in onze familie en nu ze een behoorlijk ‘jasje’ heeft uitgedaan is ze dus ook  een échte Kroon geworden. (Deze ‘woordgrap’ hoef ik toch niet uit te leggen…)

De laatste dagen zijn wij vooral bezig met haar voeding. Via de erg goede diëtist heeft zij een fiks proefpakket gekregen aan energiedrankjes. Alles wat voor ons te vet of met te veel suiker is, moet zij juist tot zich nemen. Daarnaast maken we gezeefde soepen. Truus haar klep staat niet stil, waarbij de nadruk op het verorberen ligt. Als kleine eetster van huis uit is het voor haar een hele klus om dat alles naar binnen te werken.  Zij voelt zich vaak niet prrrrrrrima, maar doet het wel prrrrrrrima! Top is wel haar positieve houding, ondanks dat daar dagelijks aanslagen op worden gedaan. Ze weet het te trotseren. Daarbij lijkt het of onze katten Lotta en Morro haar extra aandacht (liefde) schenken. Die diertjes moeten iets voelen. Zij geven ons in ieder geval extra veel plezier. Zelf word ik gesterkt door Truus haar opgeruimde karakter en op peil blijvende gevoel voor humor, die ontegenzeggelijk zijn oorsprong binnen de familie Kroon heeft. Geen verdienste, maar aangenaam om mee behept te zijn.

Er uit.

In onze huidige situatie staat soms mijn ratio mij in de weg. Zo ook afgelopen week, toen Truus een mailtje kreeg van de NS over haar aflopende voordeelurenabonnement. Door haar situatie heeft zij de laatste maanden daar geen gebruik meer van gemaakt en hadden we het er al over, dat de stadswandelingen in combinatie met de ‘gratis’ reizen er sowieso voorlopig niet meer van zullen komen. Voor mij reden om haar abonnement op te zeggen. Via Mijn NS  kreeg ik hiervoor het speciale telefoonnummer, 0900 2021163 waar voor tien cent per minuut, ‘tuurlijk!’, er kon worden opgezegd. Een allerliefste juffrouw begreep direct de situatie. “Uw postcode en huisnummer meneer, dan kijk ik even met u mee”. “Ohhh, ik zie het al, helaas meneer Kroon het abonnement kan nú niet worden opgezegd, want over drie weken wordt het jaarbedrag van uw rekening afgeboekt”. “Ja, en.”  “Nou ja, dan kunnen wij het nu niet stopzetten. Als u nu over 14 dagen nog eens belt, dan kan het wel geregeld worden. Wij storten dan het jaarbedrag, minus één maand (‘tuurlijk’) aan u terug.

“Maar juffrouw, ik bel niet nog eens over 14 dagen! Denkt u nou echt dat ik niets anders aan mijn hoofd heb?!” “Tja  meneer, ik vind het echt heel vervelend, maar ik kan nu niet in het systeem om bla, bla, bla. Nu opzeggen lukt écht niet.”  De juffrouw was te vriendelijk en te meelevend, om mijn beerputgedachten over haar uit te strooien. Zij begreep ook wel dat de NS  hier gigantisch blundert, wat zij nog enigszins goed wist te maken door mij te verzoeken over 14 dagen dan de NS via het door haar opgegeven postbusadres aan te schrijven. Op mijn reactie dat ik dat natuurlijk vandaag ga doen wist zij een samenspannende gniffel niet te onderdrukken. Na eenmaal de brief gepost te hebben, realiseerde ik mij eigenlijk pas goed, dat ik het tweemaandelijkse uitje van Truus haar abrupt had afgenomen. Onze leuke snoepreisjeswaar ze naar uitkeek. Niet gek dat ze daarover toch enigszins gelaten reageerde. Ik had wat goed te maken.

Door op internet te snuffelen kwam ik op een mooi alternatief voor de NS stadswandeling. Via de paginahttp://www.ertussenuit.com kreeg ik namelijk alle boottochten van Nederland voorgeschoteld. En omdat Truus gek is van boottochtjes, is het datgene wat we gaan doen: Een toeristische (eigen) autorit in combinatie met een boottocht. Bij goed weer, staat de eerste gepland op 22 juni met 5 kwartier varen door en om Giethoorn en daarna zullen er nog heel veel autoboottochten volgen.

Truus zal hier uiteindelijk toch weer wel bij varen.

Mijn puf.

Terwijl hoorspelen al jaren geleden in het Hilversummer Beeld en Geluid Museum een tijdbepalend plaatsje hebben ingenomen, blijkt mijn vrouw een excellent hoorspelactrice te zijn. Zij die haar LIVE via de telefoon meemaken, weten  wat ik daarmee bedoel. Niet alleen haar stem heeft nog niets aan kracht verloren, maar ook haar opgeruimde manier van praten, interesse in de andere kant van ‘de lijn’ en haar onvervalste Kronenhumor. Met blije oren luister ik die gesprekken aan. Ook van de ‘geagendeerde’ aanloop thuis, want zomaar binnen lopen kan buiten haar Good Feeling Moment vallen, weet zij een gezellig samen zijn te maken. Tegen beter weten in, zou je daar moed uit kunnen putten. Overigens is het van mij misplaatst om haar hierin actrice te noemen. De plezierige momenten met haar zijn absoluut ‘niet gespeelde’ momenten, waar Truus zelf ook van geniet. Daarin blijkt zij, niet gewend aan haar opgelegde beperkingen, vaak overmoedig te zijn, hetgeen haar nadien lelijk opbreekt. Vanuit die leerschool weet ze nu dat, mede door het medicijngebruik, de ochtend hard nodig is om zich te sterken voor de rest van de dag. ’s Middags gaat het gaande de tijd steeds beter met haar.

Haar avonden heeft zij inmiddels mentaal vastgelegd voor onze intieme momenten. Heerlijk met onze diertjes samen zijn, niets doen, tv kijken, lezen of schrijven. Maar vooral wij samen. Ons genieten heeft een extra dimensie gekregen. Ondanks dat Truus niet graag in de belangstelling staat, is zij diep gelukkig met al de warme belangstelling voor haar. En die is écht ongekend. De liefde van je directe familie was hierin voorspelbaar, die van vrienden, kennissen en buren hartverwarmend. Zij die tonen met Truus mee te leven, doen dat dan ook met veel liefde, creativiteit en met uitzonderlijkheid. Daarnaast is Truus ook ontzettend blij verrast met de digitale wereld, waarin wij ontzettend veel vrienden vanuit het hele land hebben opgedaan. Liefdevolle wensen, mooie gedichten, rake teksten, opbeurende mailtjes, reacties op Knetter, zelfs een engeltje per post is haar overkomen. “Zodra ik de puf heb, ga ik al die ontzettend lieve mensen bedanken”.Die puf  is er af en toe, maar ook weer te snel verbruikt. Daarmee kan ik Truus niet laten tobben. Dan maar via mijn puf  datgene Truus zo graag zou willen zeggen: “Ontzettend lieve mensen, wat geniet ik van jullie fantastische reacties, wat ben ik aan jullie gaan hechten, wat blijf ik naar dat alles van jullie uitkijken. Jullie doen mij ontzettend goed!”

Truus citeren heeft mij nog nooit zoveel goed gedaan.

Naar wij geloven.

Omdat wij heel veel onverklaarbaar liefde en medeleven ervaren, zijn wij vandaag samen naar de genadekapel Onze Lieve Vrouw ter Nood in Heiloo gegaan. Onze missie kon niet verder gaan dan een flesje met  ‘heilig’ water vullen uit de Runxputte en het kopen van een bijzonder handmadebeschermengeltje, voor bij Truus op haar nachtkastje. Door een huwelijksplechtigheid konden wij helaas in de Kapel geen kaarsje branden. Gelukkig hebben wij in de omgeving een filiaal van gelijke importantie. Vandaar dat wij toen naar de Mariakapel de Keins zijn gegaan, waar wij voor Truus een kaarsje konden branden. Wij blijven er alles aan doen om ons respect voor het onverklaarbare te tonen.

Mijn lezerskring.

Zover het mogelijk is, heeft Truus min of meer haar rust weer gevonden. Dat onrustige gevoel weet ze te onderdrukken, waardoor ze de laatste dagen als vanouds lekker een boek pakt. Als vrouw van deze tijd leest ze de thriller natuurlijk op haar i-Pad. Sterker nog, Lotta leest heel gezellig met haar mee.

De eerste stadswandelboottocht.

Zoals eerdere voorgenomen, hebben wij vandaag de Nederlandse Spoorwegen concurrentie aangedaan. Doordat we mijn vrouw haar voordeelabonnement hadden opgezegd, waarmee wij twee maandelijks een NS/Stadswandeling maakten, ging vandaag het alternatief in. Tijdens een zonovergoten dag maakten wij een stadswandelboottocht in Giethoorn.
Ongelooflijk dat wij dat nooit eerder hebben gedaan. Bijna op Japanse manier zijn wij wel eerder in Giethoorn geweest, hebben natuurlijk de beroemde kroeg Fanfare aangedaan en wat rondgelopen. Dit keer dus met de boot, waarbij captain Jack met grappen en grollen veel van de historie vertelde. Absoluut de moeite waard. Je bent gek als je zo’n trippie ook niet eens gaat maken. Heel Nederlands dan ook maar even de financiële kant van zo’n boottocht. Schrik niet, voor € 5,= per persoon inclusief een kop koffie, ben je ruim een uur letterlijk van de straat. Op het water dus. De afloop was voor ons echter een grote domper, wat aan de afsluiting van het tv programma Dit was het Nieuws deed denken: “Gelukkig hebben we de foto’s nog”. Omdat wij voorin de boot zaten, om maar niets te missen, gingen wij ook als laatste van boord. Truus stond inmiddels op de buitenkant van de boot om op de kade te stappen. Ik boog mij voorover om een tip in de klomp van captain Jack te stoppen.

Een logge medepassagier voor ons had zoveel moeite met van boord komen, dat hij als een soort aftrap de boot een douw gaf. Truus, door verzwakking wat onvast op haar benen, kwam daardoor vreselijk lelijk ten val. Sloeg terug de boot in, met haar rug op de harde bankjes. Mag haar dan verdomme niets bespaard blijven?! Ik baal er nog steeds van dat ik juist op dat moment in financiële zin captain Jack onze waardering voor de boottocht wilde tonen. Maar misschien had captain Jack, bij het uitmonsteren van zijn passagiers, beter op moeten letten. Hoe dan ook, Truus was op een meedogenloze manier de dupe van deze gebeurtenis. Onze geweldige ervaring is hiermee ontzettend overschaduwd. Vind ik…., zo niet mijn Truus. Zij genoot van haar Giethoorntrip, ondanks de desastreuze afloop.

Het lijkt er op dat zij een fikse (rug)kneuzing heeft opgelopen. Inmiddels heeft zij daarvoor al twee (van de maximale vier) extra pijnstillers genomen. Morgenochtend, omdat Truus dat niet eerder wil, zullen wij zo nodig onze huisarts consulteren.

Met ongekende moraal, waar menig vent jaloers op kan zijn, wilde zij de planning van onze dag verder niet verstoren. Oké, we zijn wat eerder uit Giethoorn vertrokken, zonder gezellig nog even een terrasje aan te doen. Maar, onder geen voorwaarde accepteerde zij dat wij zouden afzien van vlees grillen in de tuin.  Die afspraak maakten wij voor het moment dat het lekker tuinweer zou worden. Truus kan namelijk geen vleesbaklucht in huis meer verdragen, vandaar haar goede alternatief. “Grill dan lekker een biefstukkie in de tuin, dat mag wel weer eens na een kwartaal kant-en-klaar maaltijden”, was haar aansporing voor het eerste de beste moment. Mijn tegenwerping dat kant en klaar heel goed te eten valt, kwam aan overtuigingskracht te kort. Samen kochten wij het vlees in. Op advies van onze slager werd het overigens een entrecote, waarmee mijn vleselijke lusten, bij wijze van babbelen, orgastisch werden bevredigd. Truus nam mij deze zelfbevrediging absoluut niet kwalijk. In tegendeel.Wanneer wordt haar nou een meevallertje gegund?!

Voorvallen.

Over Truus valt niet veel meer te melden dan dat zij, door de val van afgelopen maandag, nog steeds verrekt van de pijn. Door onze huisarts, die twee wekelijks langs komt, is een zware kneuzing geconstateerd. Het moet dan heten dat zij van geluk moet spreken, dat er geen ribben zijn gebroken. Het zal wel, hoewel wij dát geluk niet als zodanig hebben ervaren. Zij verrekt al vier dagen van de pijn, heeft daarvoor een andere pijnbestrijdingsmix aan medicatie gekregen, waarvan wij maar moeten hopen dat het eindelijk gaat werken. Truus accepteert het gelaten en vertrouwt op verbetering in de aankomende dagen. Haar opgeruimde karakter heeft zekerenvast geen deuk opgelopen. Iets waaraan ik mij weet op te trekken.

Hand er op.

De mobiliteit van Truus is weer ietsje verbeterd, zo ook de permanente rugpijn nadat zij uit de boot (in de boot eigenlijk, maar zo is het spreekwoord nou eenmaal niet) was gevallen. ’s Nachts is ‘het draaien’ nog pijnlijk en het opstaan kent etappes. Heel lief benadrukte de assistente van onze huisarts nog eens dat ze bij pijn veel eerder aan de bel moet trekken. “Nee, u valt ons nooit lastig. U bent veel te lief voor ons.” Ik hoorde het vrolijke telefoongesprek aan, waarbij het ziek zijn steeds meer naar de achtergrond verdween. En zo wil Truus het maar ‘t liefste hebben. Doen alsof er niets aan de hand is. “Ja, zo ben ik nou eenmaal.” Daarin herken ik trekjes van mijn moeder. Toen zij ziek was huldigde ze het standpunt: “Blijven bewegen, dan zien ze mij boven niet”. Ook al omdat er geen Martin Gaus voor mensen in de Gouden Gids is te vinden, heb ik mij er maar bij neergelegd.

Sinds enkele dagen smeer ik twee keer per dag Truus haar nek, rug en flanken in met een gel van Perskindol, wat haar aangename momenten bezorgt. Dat moet aangenamer kunnen, door mijn onhandige handen door professionele handen te vervangen. Zo kwam Truus voor het eerst van haar leven bij een sportmasseuse. Voor nek, rug en flanken. Het ontging de prettige handen mevrouw natuurlijk niet dat álles bij Truus muur en muur vast zit. Haar happy end was fantastisch. En van onberispelijke reputatie, haast ik mij er aan toe te voegen, omdat ik mij realiseer dat happy end in relatie tot massage een geheel andere betekenis kan hebben. Truus wil even afwachten hoe zij, na deze ontspanningsmassage, de nacht door komt en morgenochtend uit haar bed kan komen. Ik hoop van harte dat het resultaat voldoende reden geeft, volgende week opnieuw de masserende handen hun aangename werk te laten doen.

Verlichting.

Truus heeft de laatste weken zoveel pech gehad, daardoor veel pijn moeten doorstaan, dat ik in ons belang even de beleefdheidsregels heb laten varen. In de kerk nog wel, jazeker, bijna provocerend. Wandelend door het kakdorp Aerdenhout stond er uitnodigend een kerkdeur open. Die kans liet ik natuurlijk niet aan mij voorbij gaan. Achter in de kerk trof ik in een klein kapelletje een icoon van Maria aan, waar vanzelfsprekend veel kaarsjes bij stonden te branden. Daar hoort dan ook een kaars van de mijne bij.

Alleen vertrouwde ik er nu niet op, om haar kaarsje in de massa te laten verdwijnen. Truus heeft namelijk nu ook eens een keertje een beetje geluk verdiend. Daarom ging ik dit keer maar eens van de stelling uit dat je geluk moet afdwingen. Vandaar mijn brutaliteit om haar kaarsje direct binnen het gezichtsveld van Maria te plaatsen.

Ik mag toch aannemen dat door deze digitale biecht mij vergeving wordt geschonken. Maar, wat veel belangrijker is, dat Truus hier voorlopig wel bij mag varen.

 

 

 

 

 

 

Leuk en toch humoristisch.

Truus en ik hebben weer gevleugelde woorden aan ons taalgebruik toe kunnen voegen. Met dank aan mijn zus. Zo nu en dan zijn dat verrassende teksten, die door de timing op z’n minst een glimlach uitlokken. Maar soms ook onbegrijpelijke voor buitenstaanders. Zoals: “Je spatbord rammelt,” die wij tijdens een vakantie in Oostenrijk regelmatig bezigden, op het moment dat een autochtoon ons ongevraagd, in ieder geval dialectisch, niet te verstaan ons aansprak. Voor hem antwoordden wij voor hem even onverstaanbaar “Je spatbord rammelt.” Waar hij dan weer met een brede grijns, schouderophalend, op reageerde. Die intieme grap, tussen Truus en mij, zal ik verklaren. Er bestaat een mop dat twee jongens samen fietsen, waarop de een zegt: “Je spatbord rammelt.” De ander schreeuwt:“Wat zeg je?” “Je spatbord rammelt.” “Wat zeg je nou?!” “Je spatbord rammelt.” “Ik kan je niet verstaan, want mijn spatbord rammelt!”.

“Je spatbord rammelt,” werd voor ons een metafoor voor:  “Wat zeg je?”  Of, “Ik versta je niet”. Ook gebruikten wij het spatbord openlijk binnen een groep, als wij elkaar meldden dat hij of zij echt niet te verstaan, of onbegrijpelijk was. “Ik ga maar vast”, is er ook zo eentje die wij nog steeds regelmatig gebruiken. De verklaring is op ons kroondomein te vinden, waarvoor ik onderaan deze blog een link heb geplaatst. Ons bijzondere taalgebruik is ook min of meer een“Kronentrekje”. Maar omdat mijn vrouw al vanaf haar 15ebinnen onze familie verkeert, daardoor in mijn optiek gewoon een echte Kroon is geworden, heeft zij dat trekje zich als vanzelf eigen gemaakt. In huize Jas gold namelijk een andere vorm van humor. Mijn schoonmoeder kon onze humor zelfs helemaal niet waarderen. Tijdens een verjaarspartijtje stelde ik zowel mijn schoonmoeder als mijn moeder aan vrienden voor. “Dit is mijn schoonmoeder en dit mijn baarmoeder.” Wat partybreed toch wel een leuke woordgrap werd gevonden, maar niet door mijn schoonmoeder. Mijn Truus trok in humoristische zien toen ook al erg naar mij (en mijn familie) toe. Ik kom hierop door de macabere, maar voor ons o zo leuke, grap van mijn zus. Truus zou een e-mailadres voor mijn zus opschrijven. Op het briefje stond echter een adres, inclusief postcode. Verbaasd las mijn zus de notitie. “Adres? Je zou toch het e-mailadres geven?!” “Pfff, oh ja, sorry”. “Waar zit jij met je gedachten?!,” vroeg mijn zus gespeeld ontsteld. Tja, dat is humor die je moet liggen.

Wij hebben er in ieder geval, ondanks alles, erg veel plezier om (gehad). Geinig toch dat je samen met je vrouw dezelfde aparte humor kunt delen. Nog leuker is het dat Truus morgen jarig is, wat wij in de meest intieme familiekring een beetje vieren.

n.b.: Ik ga maar vast in het kroondomein:
www.kroondomein.com/kroonjuweeltjes/ikgamaarvast.htm

 

The Day After.

De uitdrukking “Ik ben er stil van” neem ik dit keer, samen met Truus, heel erg letterlijk. Wij moeten echt nog een beetje bijkomen van de sensationeel
veel reacties die Truus gisteren op haar verjaardag kreeg. Lukt het mij om deze bijzondere ervaring neer te schrijven,  kom ik er binnenkort in mijn blog op terug.

 

 

 

 

Maar dan wel op de deurmat.

Het heeft een naam, dat kaartleggen. In Multiple choice zou bij mij zo maar de Aha-erlebnis kunnen ontstaan. Spontaan ken ik de naam niet en weet alleen maar ongeveer wat ‘het’ inhoud. Die ingetogen interesse kan zomaar te maken hebben met een heel groot alternatief circuit, tot aan het occulte aan toe, wat ik voor mijn gezondheid heb afgelegd. Want, ondanks dat het ten opzichte van Truus haar ziekte helemaal niets voorstelt, ben ik ook ongeneeslijk ziek. Zeven operaties in mijn kop (voor- en bijholten) hebben mijn duizeligheid en permanente koppijn niet weg kunnen nemen. Van mijn KNO arts hoef ik dan ook niet meer terug te komen. “Wij kunnen niets meer voor u doen”.  Anders dan bij Truus heb ik, na zoveel jaren dokteren, het aan zien komen en kan er vrede mee hebben. (Hoewel…)

Dat Truus, mede na overleg met onze huisarts, niet voor een alternatief circuit heeft gekozen, kan ik mij levendig voorstellen. Sta ik dus helemaal achter. “Baat het niet, dan schaadt het niet,” zoals het bij mij ook niet heeft gebaat, gaat alleen maar op als je voldoende energie voor alternatieven kunt opbrengen. Truus koos er voor om al haar energie “voor thuis” te gebruiken. Huisje, boompje, beestje.Zij geniet van haar (pracht) huis(je), waar ik onlosmakelijk aan ben verbonden. Van haar boompje, waar de vogels prachtig voor haar zingen en beestje, waar onze kanjerkater Morro en poeslieve Lotta mee worden bedoeld. Door haar teruglopende energie heeft Truus, naast gedoseerd persoonlijk contact, niets meer dan haar intimi nodig. Neemt niet weg dat zij geniet van al het medeleven. Vorige week woensdag, haar verjaardag, was voor haar een topdag. Zonder daarvoor in de spotlight te hoeven staan, kreeg zij langs de digitale snelweg ontzettend veel felicitaties. Ook werd er op de deurmat vreselijk veel kaarten gelegd. Niet door een occulte kaartlegster, maar simpel door PTT Post. Geen wazige voorspellingen, maar hartverwarmende teksten vanuit het hele land, van vrienden, kennissen, mijn sportmaatjes en vrienden uit de virtuele wereld. Geloof mij,  Truus gloeit hiervan nog steeds na.

Al die lieve mailtjes, telefoontjes uit Zuid-Afrika,  reacties op Facebook, kaarten en bloemen maakten Truus haar 62everjaardag onvergetelijk. Om ook hier zuinig met Truus haar energie om te gaan, verwoord ik met de meest grote plezier haar enthousiasme en dankbaarheid. Alleen ben ik minder verbaasd over haar populariteit.

Lieve mensen, jullie waren ‘groots!’  Ontzettend bedankt!

Beter dan niets.

Gisteren was het voor ons een spannende dag, terwijl er geen enkele reden voor spanning kon zijn. Tenminste, niet meer spanning dan die dag in dag uit door ons lijf giert, sinds wij weten dat Truus ongeneeslijk ziek is. Die onverklaarbaar extra spanning had alles te maken met onze afspraak bij de internist. In het ziekenhuis op consult, bij de specialist die niets meer voor je kan doen. Wat een raar rottig gevoel roept dat op. “U ziet er goed uit, mevrouw Kroon. Zelfs uw gewicht valt me niet tegen”, leek een aansporing tot vooral zo door te gaan. “Pak elke calorie die je pakken kan”, gaf de arts nog enigszins inhoud aan ons bezoek. Veel meer dan dat was het niet. Toch hielden wij er een gevoel van opluchting aan over. Over drie maanden komen wij er terug.

 

 

Te binnen schieten.

Er valt momenteel weinig, eigenlijk niets, te bloggen. Voorvallen en anekdotes willen mij niet te binnen schieten. De actualiteit, zoals die vreselijke ramp in Noorwegen, weet mij er niet toe te bewegen om mijn toetsenbord te beroeren. Hoewel….,  ik heb daar wel een gedachte over. De laatste jaren komt het steeds meer voor dat een of andere idioot, vaak tot de tanden toe gewapend, onschuldige mensen overhoop schiet. De gruwelijkheden van Alphen aan de Rijn zijn nog niet verteerd of de ramp van Oslo en op het eilandje Utoya diende zich al aan. Bijna altijd wordt de dader achteraf door de officiële instanties, ondiplomatisch gesproken,  voor gek verklaard. Kennelijk heb ik een uitzonderlijke gave, want ik heb steeds direct door dat die moordenaars volledig gestoord zijn. Veel erger is het dat zij vaak eigen wapens hebben, in het bezit zijn van een wapenvergunning en lid zijn van een schietvereniging. En dat moet gewoon ophouden. Niks wapen, niks wapenvergunning, niks schietvereniging, tenzij ….

Wereldwijd moeten alle burgers hun wapens gewoon inleveren en zal hun wapenvergunning moeten worden verscheurd. Vuur,-  uhhh moordwapens moeten worden verboden. Schieten mag dan hooguit nog uit je slof. O ja, en die schietvereniging dan? Nou, hun leden kunnen evenzogoed, evenzo spannend virtueel schieten, met een soort Wii speeltje. Ja maar, zo’n Wii kan de werkelijkheid onvoldoende nabootsen. Schieten met een Wii mist de terugslag, voor schietlustigen kennelijk een fysiek genoegen. Misschien zelfs wel de kick. Nou oké, zet naast elke schutter een hulp-schutter, die bij elk schot just in timede schutter een geweldige soejang geeft. Voor de schutter een lekker nagloeiende terugslag en voor de hulp-schutter een prima training voor een goeie timing. Maar, zoals ik begon heb ik eigenlijk niets (dagelijks) te bloggen. Ik heb effe wat anders aan mijn hoofd. Hoewel, waar ik kan, blijf ik zoveel mogelijk Knetteren. Zij die mijn Knetter bezoeken om te weten hoe het nu met Truus is, moet ik ook teleurstellen. Er valt gewoon niets te melden. Niets meer dan dat zij vreselijk haar best doet om zich dagelijks zo goed mogelijk te voelen. ’s Middags zitten we samen vaak een spannende TV-serie, op DVD gehuurd, te kijken. Momenteel The Shield. Daarnaast moet ze zich vaak de rest van de dag erg in acht nemen, het liefst dan zoveel mogelijk op bed rusten, met een kussensteun in haar rug. Een soort niet storen-bordje hangen wij dan aan de buitendeur. ’s Avonds hebben wij dan weer onze genoeglijke uurtjes samen.

Natuurlijk geniet Truus nog steeds van persoonlijke contacten. Alleen moeten we dat erg doseren. Vandaar dat wij inmiddels intimi hebben gevraagd eerst, niet eerder dan na de lunch, te bellen, of veel liever nog, Truus eerst te mailen, truuskroon.jas@gmail.com  Tja, het zijn niet de leukste spelregels, maar wel erg noodzakelijk. Blijf alsjeblieft wel contact houden, want het contact met jullie laten wij zeker niet graag schieten.

Dierenbescherming.

Het is vreselijk aandoenlijk hoe onze diertjes de verdrietige situatie aanvoelen. Morro, ook wel Hartstikkevriend genoemd, heeft de meeste tijd zijn tuin verruild voor een stoel op de patio, grenzend aan de slaapkamer, alsof hij dicht bij zijn vrouwtje wil zijn. Lotta, die Truus het liefst de hele dag als zitzak gebruikt, ligt de hele dag in de slaapkamer, direct bij de schoenen van haar vrouwtje. Zodra Truus uit bed is en op de bank heeft plaats genomen, is haar schootpoesje natuurlijk ook weer direct bij haar.

Een traantje laten.

Truus is de laatste dagen nog al beroerd, hoest erg en is haar stem kwijt. Alle reden voor onze huisarts om langs te komen. Zwetend als een otter werd de dokter aan bed ontvangen. Haar luchtwegen blijken ontstoken te zijn, waarvoor antibiotica werd voorgeschreven. De kortademigheid zal met een paar pufjes per dag worden bestreden. De antibiotica moet met een paar dagen zijn aangeslagen, waarover wij vrijdag verslag moeten doen.

De dokter vond dit ook een goed moment om ons door thuiszorg te laten bijstaan, waarvoor wij morgen een intakegesprek hebben. Opnieuw gaf het doktersbezoek ons opluchting, want de laatste dagen hebben emotioneel toch aardig wat van ons gevraagd. Iets wat in de toekomende tijd door thuiszorg een beetje voorkomen kan worden.
“O ja dokter, nog één dingetje. Kunt u voor mijzelf een ‘ droge ogenpilletje’ voorschrijven?” De arts zat al te schrijven. “Dat worden dan wel druppeltjes”. “Ook goed dokter, als het maar helpt”. Dan is het maar gelukkig dat ik daarover nog een verdere toelichting gaf. “Oh, wacht even…, nu begrijp ik wat u bedoelt, nee daarvoor krijgt u geen oogdruppels. Ik zal u Oxazepan voorschrijven”.

Ik moet er toch niet aan denken dat ik, door mijn plastisch taalgebruik wat ik mij beroepshalve om boeiende presentaties te kunnen geven ooit had aangeleerd, veertien dagen lang oogdruppels zou hebben gebruikt, om daarna de arts te moeten melden dat het niets heeft geholpen en ik nog even nerveus ben als daarvoor.

 

 

 

Licht vergeten. 

Vrolijk, misschien zelfs wat overdreven, stapte ik op het HEMA verkoopstertje af. “Hallo!”, hoe is het er mee?””Goed hoor”,respondeerde zij enigszins gereserveerd. Een wat te lauwe reactie voor mijn gevoel. “Je kent mij toch nog wel?,” probeerde ik mijn enthousiasme over te brengen. Linda, zoals haar naamplaatje aangaf, kreeg een blosje. Bij “nou, niet direct meneer,” leek ik twijfel te ontwaren. Voor mij reden om haar een handje te helpen. “Vorige week woensdag…?!”  Met een dieper kleurend blosje bleef zij mij vragend aankijken en schudde van nee. “Denk eens goed na?” “Uhh?!” “ Ik zal je helpen… Het was vóór in de winkel.” Nu moest er toch wel iets bij haar dagen. Maar daar gaf zij toch geen blijk van. “Loop nou eens met mij mee, Linda”. Bewust noemde ik haar bij d’r naam, zodat ze zich meer op haar gemak zou voelen. Ik liep richting de eerste rekken van de winkel, waarbij Linda mij, een beetje schoorvoetend, volgde.

Ik knikte richting het netje gekleurde zakjesafsluiters. “Weet je het weer?” “Hoe bedoelt u meneer?”, bleef zij beleefd, het gaat uiteindelijk om een klant, maar iets in haar houding was aan het veranderen. Alleen, ik had dat niet door. Ik knikte nog eens, drie keer achter elkaar. “Kijk dan”. “Uhh, ja?!”  Nu wijzend: “die zakjesafsluiters, weet je nog”. “Ik begrijp u echt niet meneer”,  leek zij in de irritatiefase te komen, wat niet door mij werd opgemerkt. “Echt niet?,” hield ik vol.  “Ik zei nog dat ik maar twee
afsluitertjes nodig had. Lachend zei je toen dat je zeker wist dat ik er steeds meer zou gaan gebruiken. En dat klopt, ik gebruik er nu al vijf”. Ik wou er verder over door gaan. Dat ik nog zeker wel tien afsluitertjes in het netje heb, maar dat ik die zeker ook nog wel zou gaan gebruiken. Door haar “het spijt me meneer”, en haar eerste stappen van mij vandaan, viel ik een beetje verbaasd stil. “Misschien herinner je het later nog wel.” riep ik haar nog na, wat door haar met wat wuiven werd afgedaan.

Jammer nou toch, dacht je een leuk contact met een verkoopstertje van de HEMA te hebben gehad, blijkt zij dat anderhalve week later al te zijn vergeten. Teleurgesteld verliet ik de winkel. Die zakjesafsluiters getuigen van mijn eerste persoonlijke inbreng in het huishouden, wat mij door Truus de laatste maanden als precisiewerk is aangeleerd. Veel van die activiteiten heb ik nu aardig onder de knie en weet ik zo minutieus als Truus dat graag wil uit te voeren. Gelaten en regelmatig verontschuldigend dat zij het steeds meer aan mij over moet laten, verliest zij zo langzamerhand hierover de regie. Dat moet wel, want zij heeft haar rust nodig.

 

 

Te ver

Zonder dat wij het wisten of het ons realiseerden, was Truus al erg ziek toen Jan, Tiny en Elly, onze neef en nichten uit Zuid-Afrika, na 35 jaar half maart bij ons op de stoep stonden. Bikkel als ze is, heeft zij de overzeese familie heel gastvrij ontvangen, waarmee ze verbloemde hoe beroerd zij zich toen al voelde. Ook deed ze heel normaal aan de leuke uitstapjes mee. Hoewel…., dat kon zij nou niet helemaal beheersen. Juist in die periode ging het ziek zijn zich echt manifesteren. Want, alles wat ze die dagen dronk of at, hoopte zich als een brok op, om er even later spontaan weer uit te komen. Truus had het eerste doktersbezoek hiervoor al achter de rug en wij dachten dat het iets met een ontsteking had te maken, zoals ze dat twee maanden daarvoor aan haar polsen heeft gehad. Bizar toch eigenlijk dat Zuid Afrika de eerste ellende van Truus heeft meegemaakt. Met een beetje inlevingsvermogen kan je begrijpen hoe machteloos zij zich voelen, doordat ze niet effe gauw op ziekenbezoek kunnen komen. Iets waar mijn zus, met ‘slechts’ 200 kilometer afstand ook al mee heeft te kampen. Dat gevoel is bij ons nu ook sterk opgekomen. Want, wat zouden wij graag Elly vandaag met een bezoekje op haar verjaardag willen verrassen. Was het maar de Bloemfonteinstraat in Den Haag (90,3 km), dan stonden we al op de stoep. Helaas, het is 14.575 kilometer verderop.

Daarom toch maar digitaal:

Elly, van harte gefeliciteerd met je verjaardag!

 

maker van grappen.

Tuurlijk, de humor ligt op straat. Maar daarvan zit er toch
ook heel wat in het koppie van Truus. Het is heel knap
hoe zij onze verdrietige momenten weet weg te grappen.

Hoegenaamd.

Eerder heb ik het al eens onthuld, ik had een echte Archie Bunkermentaliteit. Voor mij lag het rollenpatroon van man en vrouw zo vast als een huis. Truus heeft mij ooit een Beertender cadeau gedaan, die diende als ANWB wegwijzer naar de keuken. Toen nòg gingen alle arbeidsintensieve taken die zich in de keuken afspeelden aan mij voorbij. Laat staan de verdere huishoudelijke taken, zoals het huis doorwerken, waar ik eerder over schreef. Maar, er zijn verzachtende omstandigheden. Die Archie Bunkermentaliteit heeft heel erg met mijn generatie te maken. De periode van voor de emancipatie. Conservatief als ik was, hield ik die traditie graag in stand. Ooit geholpen door mijn moeder, wat bijna naadloos na mijn huwelijk door Truus werd overgenomen. Haar zorgzaamheid hield het oude volledig in stand. Tja, dan zit vernieuwingen van je doen, laten en denken er niet in. Dat is nu anders. Daar moest verd… Truus wel ziek voor worden. Van lieverlee nam ik haar huishoudelijke taken over en werk ik nu ook maandags het hele huis door. Natuurlijk nog steeds onder haar supervisie. In die zin is meneer Bunker volledig onder mijn hersenpan verdwenen. Ik vind het zelfs stom dat ik nooit op het spoor van samen het huishouden doen ben gekomen. Maar ja, de zorgzame Truus was daarin geen inspirator.

Dat brengt mij natuurlijk op de huidige situatie van Truus. Over haar ben ik minder in mijn blog gaan schrijven, simpel omdat er niets ‘bijzonders’ valt te melden. Tenminste, niets wat wij zinvol vinden om digitaal te  delen. Truus heeft het al moeilijk genoeg om steeds meer uit handen te moeten geven. Steeds minder zelf te kunnen. Het was voor haar een hele stap om onze slaapkamer te verlaten, ondanks dat ze nu riant en comfortabel in een elektrisch bed op de patio ligt, waar zij bij warm(er) weer het dak open kan doen. Zij ligt dan wel in het meest centrale punt van ons huis, maar door haar teruglopende mobiliteit is ze daarover soms heel verdrietig. De pijnstillende medicatie doet haar tegen d’r zin in regelmatig indutten. Haar belangrijkste afleiding is de TV aan haar voeteneinde. Bezoek is veelal te vermoeiend, vraagt (te) veel energie. Daardoor is ze toch maar het liefste onder ons.  Nog steeds geniet ze van de kaarten die regelmatig de brievenbus in glijden. Haar geliefde i-Pad opent zij inmiddels veel minder frequent, is nog wel blij met de digitale reacties, maar heeft nu helemaal de puf niet meer om er op te reageren.

Ondanks dat zij huizen hoog opzag tegen de thuiszorg, is ze nu erg blij dat zij haar dagelijks komen verzorgen. Van: “ik heb niet graag vreemden over de vloer,” kijkt ze nu met plezier uit naar de aangename momenten van die zorg. Vanaf aankomende week krijgt ze regelmatig een fysiotherapeut aan bed, die haar pijnlijke stijve nek komt masseren. Heel dankbaar is ze dat er zoveel zorg aan haar wordt besteed en zou het bestaan, had ze zonder enige twijfel voorzitter van de fanclub van onze huisarts willen worden. Truus is nog steeds heel erg strijdvaardig. Geeft de moed geen enkel moment op en blijft onverminderd opgewekt. Wat is ze toch ijzersterk. Daar kan ik echt niet aan tippen. Om haar maar enigszins bij te kunnen houden, moet ik zo af en toe een‘nou effe niet janken-pilletje’  slikken. Dan is het toch eigenlijk beschamend dat, vanuit mijn Bunkertijdperk, nog steeds alleen mijn naam op de voordeur staat.

 

De hoofdprijs.

Het is zeker niet onder het motto niet goedschiks dan kwaadschiks, maar meer mijn schreeuw om aandacht voor mijn vrouw. Want, in het bedevaartsoord Onze Lieve Vrouw ter Nood brandde ik een speciale kaars op een speciale plek voor Truus. (blog 9.5.) Samen met haar herhaalden we het in een ander bedevaartsplaatsje boven Schagen, in de Mariakapel de Keins (blog 23.6.) Tijdens een kakdorpenwandeltocht liet ik het uitnodigende gebaar van een openstaande deur van een kerk in Aerdenhout niet aan mij voorbij gaan. Mijn kaarsje liet ik niet in de massa verdwijnen (blog 10.7), maar eiste alle aandacht op, direct binnen het gezichtsveld van de Heilige Maria.

Geen enkele actie heeft maar enigszins geholpen of heeft maar iets aan verlichting gebracht. Het gaat inmiddels zo verdomde slecht met Truus, dat ik dan toch maar een stapje verder ga. Dit keer in een kerk in het dorpje Graft de Rijp. Niks kaarsje in de massa. Ook geen plekje binnen het gezichtsveld van Maria. Nee, een kaarsje boven het hoofd van de Heilige Maagd. Symbolisch gesproken zet ik zo een prijs op het hoofd van Maria. Een hoofdprijs…., mijn eigen Truus. Wat zou ik die prijs graag willen incasseren.

 

Dan maar van (één) God los.

Door Truus haar huidige situatie, ben ik zo langzamerhand toch voorstander van democratisering van de hemel. Tenminste, als daar het domicilie van God zich bevind. Om het zo niet allemaal nog alleen aan onze Schepper over te laten. Daarvoor lijkt mij het aardse van deze tijd te ingewikkeld geworden. Dan denk ik niet dat er, als een soort hulpsinterklazen, Bijgoden moeten komen. Nee, gewoon een Godencollectief, die gezamenlijk in een Godenraad over ons mensen zal beschikken. Eigenlijk terug in de tijd. Heel ver terug in de tijd, tot aan de Germaanse tijd aan toe. Wodan, Oppergod en baas van het Walhalla, zal dan samen met onze God ons lot moeten bestieren. Samen hebben zij dan de macht om Donar, de donderaar, van bovenaf mijn Truus met zijn bliksemschicht alsnog, maar dan hemels, te laten bestralen. Want dat is nodig, echt heel hard nodig. Truus redt het niet met alleen de hulp van ons Opperwezen. Laten alle Goden zich alsjeblieft verzamelen. Onmachtig als we zijn, zullen wij kaarsjes, veel kaarsjes blijven branden. Langs de moderne, digitale weg zullen wij Truus per mail of Facebook blijven steunen. Ook al weten we dat haar wereldje steeds kleiner wordt en haar i-Pad niet of nauwelijks meer opengaat. Laten we desnoods teruggrijpen naar het bijna ouderwetse middel van een kaart per post. Geen mogelijkheid tot support zal ons te veel zijn.

Mijn meissie knokt voor haar leven. Zij geeft letterlijk alles! Houdt zich aan elke strohalm vast. Is nog steeds, ondanks dat ze vreselijk veel heeft te verduren, tijdens haar heldere momenten (versus het dutten) erg opgewekt. Zijn verdient de steun van àlle Goden aller tijden en zeker van ons allemaal.

 

Kattenkoppen.

Eerder schreef ik het al eens, bij ons thuis is er sprake van twee kampen. Lotta trekt heel erg naar Truus en Morro daarentegen voornamelijk naar mij. Hoewel, de laatste tijd raakt Truus steeds meer bij Morro in de gratie. Zeker nu zij zo ziek is. Meerdere keren heeft hij al bij haar op bed gelegen. Door haar gebrek aan mensenkennis, dat zal toch wel ?!, ben ik bij Lotta nog steeds niet door de selectie gekomen. Het lijkt eerder op gedogen. Want ja, het baasje geeft tegenwoordig het eten. Het is ’t diertje eigenlijk niet kwalijk te nemen. Uiteindelijk kwam zij als niet te plaatsen poesje bij Stichting Zwerfdier vandaan. Schuw als zij was, was zij toch direct de beste maatjes met Truus. Het poesenmadammeke ging in de loop der tijd steeds hogere eisen stellen. Het liefst had zij dat Truus van ’s ochtends tot ’s avonds op de bank zat, zodat zij lekker op schoot kon zitten. Truus was een ware zitzak voor haar kat geworden. Regelmatig kwam het op de dag voor dat Lotta indringend begon te miauwen, waarmee zij Truus de bank op wilde krijgen.

Haar zitzak ligt nu alleen nog maar in bed en daar begrijpt Lotta helemaal niets van. Dan komt in het poezenbrein niet de gedachte op: “Als de berg niet naar Mohammed komt, zal Mohammed wel naar de berg moeten”. Ook weer niet zo gek, als je bedenkt dat katten in de Arabische landen over het algemeen geen leven hebben. Lotta eist haar zitzak op en dat maakt ze kenbaar door onaangenaam lang jankend te miauwen, waarmee ze ons behoorlijk op onze zenuwen werkt. Vandaag lukte het mij haar voor een behoorlijke tijd de tuin in te bonjouren. Vanavond ging ze weer los, om uiteindelijk toch bij Truus in de buurt, in de gang te gaan liggen slapen. Het arme diertje begrijpt er niets van. Nee…., wij wel zeker?!

Beter van niet.

Vandaag is mijn onmachtig, onwelvoeglijk
taalgebruik niet geschikt voor publicatie.

 

 

 

 

Oproep.

Alsjeblieft, steek nu een kaarsje voor Truus aan!

 

 

Mijn trieste bericht.

 

 

 

 

Het komt wel weer.

Nadat ik 10 september mijn trieste bericht had geblogd, dacht ik verder geen aanleiding, inspiratie of lust te hebben om mijn Knetter nog voort te zetten. Maar ja, Knetter ben ik ooit gestart om dagelijks één gedachte prijs te geven. En gedachten zijn er, vreselijk veel gedachten. In mijn hoofd weggepletterd als de kleren in de linnenkast van een studentenhuis. Het moet hoog nodig worden geordend.  Hoewel ik daar nog helemaal niet mee bezig was, kwam er dat lieve, aansporende berichtje van Willeke op mijn laatste blog binnen. Het was te veel eer, maar tegelijk het laatste duwtje. Ik ga het weer oppakken. Met van alles en nog wat als onderwerp, maar zeker ook nog over mijn Truus. Want, over haar ben ik nog niet uitgeschreven. De laatste maanden schreef ik, in samenspraak met haar, heel wat blogs over haar ziekte. Omzichtig geformuleerde verhalen, bekeken door een roze bril. Goed verstaanders lazen tussen de regels door veel meer dan Truus, door haar optimisme deed. Daarover wil ik nog het nodige van mij afschrijven. Maar ook over haar bijzondere afscheidsviering en de invloed van de virtuele wereld, die de laatste maanden via internet voor Truus was opgebouwd. Nou nog kijken of ik die plannen kan waarmaken.

Nu ik alleen thuis ben, klinken de toetsen op mijn toetsenbord wel heel erg hard. Keihard, zoals het leven nu lijkt te zijn. Het besef van weduwnaar zijn groeit met de dag. De gedachte dat het nu ook voor mij geen enkele zin meer heeft, heb ik inmiddels verworpen. Truus heeft mij toch niet voor niets op hoog niveau in het (ons) huishouden geschoold. Steeds meer plannen komen er in mij op. Allereerst pak ik het sporten en wandelen weer op, wat de laatste weken door de intensieve zorg voor Truus er niet meer van kwam. Woensdag daarin al een try-outje gedaan met een 15 kilometertocht in Stede Broec. Na 10 kilometer voelde ik wel dat de vanzelfsprekendheid van afstandswandelen mijn kuiten had verlaten. Het zal daardoor nog een hele dobber worden, om zaterdag 26 km. van Dam tot Dam (Amsterdam/Zaandam) te lopen. Ik zal effe door de pijn heen moeten, doorzetten en het beschouwen als de start van de tweede episode in mijn leven. Ik heb nog wel even te recupereren. Naar mate de ziekte van Truus meer bezit van haar nam, haar aan het slopen was, werd de zorg voor haar intensiever. Waarbij ik door een geweldige huisarts en de meiden van de Zorg (Evean) fantastisch werd bijgestaan. Tot aan haar allerlaatste nacht heeft Truus ’s nachts niemand van de zorg in huis willen hebben, terwijl haar hulpbehoefte steeds groter werd. Soms tot vijf keer in een nacht hielp ik haar met wat drinken, een plasje doen of even haar kussens herschikken. De laatste week per oproep dan toch door de Nachtzorg bijgestaan.

Na mijn meissie’s overlijden voelde ik pas wat voor een wissel dat op mij had getrokken. De eerste nachten viel de slaap niet te vatten, wat van lieverlee wat beter werd. Maar, heel gek, had ik tot gisternacht nog steeds dat ik om 4:00 uur klaar wakker was. Het tijdstip dat Truus mij ’s nachts veelal nodig had. Er even uit dan maar, om rond 6:00 uur een restslaapje te pakken. Vannacht werd mij een rustperiode van 0:00 tot 8:00 uur gegund. Weliswaar met een wees-nou-eens-een-vent-pilletje, (Oxazepam). Nog even en dan kan ik weer zonder.

 

Ingetogen gezelligheid.

Gisteren was ik zo ver om over Truus te verhalen. Hoe ziek zij was, hoe zij heeft geleden en vooral hoe zij dat alles heel dapper heeft doorstaan. Hevige pijnen zelfs acceptabel vond, als ze maar bij ons mocht blijven. Het verhaal heb ik af en geeft meer van de gepasseerde werkelijkheid weer dan de roze-bril-teksten op mijn blog, toen bedoeld om Truus geen enkele illusie tot (iets) verbeteren te ontnemen. Toch zegt iets in mij, zou zomaar Truus  kunnen zijn, dat ik dit niet in mijn blog moet plaatsen. Over haar lijdensweg wilde ze het gewoon niet hebben, bleef optimistisch en bovenal opgewekt en gezellig. We moesten lol blijven maken. Aan die, door haar bedachte spelregel, heeft zij zich tot het laatste moment, de ochtend voor haar overlijden, gehouden. Omdat haar gang naar het onvermijdelijke voor mij voorspelbaar was, mag het effe na 47 jaar, wist ik al snel dat haar uitvaart heel bijzonder moest zijn. Niks zwarte kraaien met  uitgestreken gezichten, niks graftakken en innige deelname kaarten, niks traditionele plechtigheid.Truus moest helemaal gaan zoals ze was, vrolijk, bijna feestelijk. De ideeën borrelden bij mij boven. De moeilijkheid was wel dat er tijd voor nodig was om het te kunnen realiseren. Met lood in mijn schoenen maakte ik voor 25 augustus een afspraak met Gijsje Teunissen van Charon Uitvaartbegeleiding. Het voelde als hoogverraad. Mijn meissie knokte nog voor haar leven, terwijl ik over haar dood ging praten. Gijsje wist heel snel dat nare gevoel bij mij weg te halen en ging enthousiast met mijn ideeën mee. Ik had de mazzel dat ook zij een creatieve achtergrond heeft. Voor mij was zij de witte raaf tussen de zwarte kraaien. Bijna huppelend verliet ik Charon en had zo maar, vanuit mijn enthousiasme, Truus willen vertellen wat voor prachtige dingen er stonden te gebeuren. Zo stom ben ik natuurlijk niet geweest.

Nu ik eenmaal de eerste stap had gezet, kon ik mijn ideeën verder uitwerken. Die gedachte werd met de dag minder bizar, omdat Truus zienderogen achteruit ging. Haar dankbaarheid voor alles wat er voor haar werd gedaan (“en ik lig hier maar”). Haar grappen en grollen en haar zichtbare liefde voor mij en voor onze katten inspireerde mij alleen maar. Truus haar afscheid zal onvergetelijk zijn. Allereerst moesten mijn bloemen voor haar, die ik eigenlijk (bijna) nooit voor haar kocht, niets treurigs uitstralen. Niks krans. De herfst moest er in doorklinken. Omdat het bijna herfst is, Truus in de herfst van haar leven zat en de herfst heel kleurrijk is. Truus hield van kleurrijk; had een kleurrijk karakter. Die bloemen moesten dan wel om een prachtige foto van Lotta en Morro heen worden geschikt. Op dat bedoelde plaatje staan de diertjes naar een muisje omhoog de boom in te kijken. Voor mij symboliseerde dat beeld echter dat ze Truus staan na te kijken, terwijl zij naar de hemel vaart. Die stichtelijke gedachte bracht mij bij de zes katten die wij gedurende ons 41 jaar huwelijk hebben gehad. Hen wilde ik op een kaars hebben afgebeeld, links en rechts naast Truus gesitueerd als engeltjes die haar begeleiden. Meer tranentrekkers vond ik niet nodig. Truus haar vrolijke karakter moest ook worden gesymboliseerd. Omdat zij gedurende haar ziekbed genoot van de vele vrolijke aanmoedigingskaarten, moest dát het worden. Al die kaarten moest zij meenemen naar het hiernamaals. Zelfs meer dan dat, omdat Truus thuis zou worden opgebaard, was dat voor iedereen een goeie gelegenheid om op haar thuisadres, wat zij zo lief had, nog één keertje een vrolijke, aandoenlijke kaart te sturen. Ook die kaarten zou zij dan meenemen.

Gijsje voelde precies aan in welke sfeer ik van Truus afscheid wilde (laten) nemen. Dat moest niet zomaar een crematie van een uurtje zijn. Nee, dat moet een avondviering worden, waarin we drie uur de tijd kunnen nemen. Tja, maar dan ook met drankjes en hapjes. In dat geval, niks aula. Maar in een gezellige ruimte waar een drankje kan worden gedronken. Oké, maar dan Truus, die ook graag een gezellig glaasje dronk, hier centraal opgesteld. Met al haar kaarten langs waslijnen boven haar hoofd, om ze haar op het laatst mee te kunnen geven. Gijsje lanceerde toen heel onconventioneel dat iedereen zijn/haar eigen kaart, als echt afscheid, zelf maar op de kist moest plakken. Wauw! Gelukkig hadden we alle tijd om dit bijzondere afscheid goed voor te bereiden. Dachten we. Veertien dagen later was Truus uitgeknokt. Tot drie dagen voor haar sterven had zij nog goede hoop, maar dan ineens kon ze niet meer. Alsof ze in de gaten had dat haar afscheid van vrolijke aard zou zijn, waar zij zelf zondermeer ook voor zou hebben gekozen, heeft ze mij (en mijn zus) een langdurige wake bespaard. Na al in coma te zijn, nog één keer met een duidelijke glimlach op mijn opmerking te hebben gereageerd, sliep zij heel rustig in. Truus sloot daarmee een heel intensieve tijd af van dokteren, zorg, spanning, hoop, lachen en janken. Ik prijs mij gelukkig dat ik, met de hulp van onze geweldige huisarts en de meiden van de Thuiszorg, Truus tot het allerlaatste moment thuis heb kunnen/mogen houden. Zij thuis was opgebaard en ik mocht haar zelf, in de Nissan Quasqai van Charon, naar het crematorium rijden. Samen met mijn zus heb ik toen, onder applaus en de kist vol kaarten geplakt, haar naar het crematoriumgedeelte mogen brengen. Het was fantastisch hè Truus?!

n.b.: Om haar volgers achteraf digitaal iets van de viering mee te laten maken,
hier een link naar mijn en mijn zus haar laatste woorden aan Truus.
Hier klicken: https://kroondomein.com/afscheidswoorden/

 

 

 

Van de kaart.

///

Met de muziek mee.

 

 

 

Wok on!

Ingetogen gezelligheid | Afscheidswoorden