Het ijscompromis
Na haar langdurige ziekte heb ik eindelijk een oude traditie met Kieneke in ere kunnen herstellen. Onze variant op zussendag, waarin wij maandelijks twee dagen samen lol maken. Mij was verteld dat de Poldertuin in Anna Paulowna nú al een bezoekje waard was. Dus op naar dit mini-Keukenhof. Meer dan een paar soorten hyacinten en Narcissen waren er echter niet te zien. Dan maar een toeristische autoroute langs de kust terug naar Alkmaar.
Het zonnetje en een gezellige drukte lokte ons in Callantsoog de auto uit. Door even langs de souvenirwinkeltjes te paraderen, hingen wij voor het eerst dit jaar de toerist uit in eigen omgeving. Bij het passeren van een grote ijssalon begon ik te likkebaarden. “Zullen we hier even een terrasje doen?,” waar natuurlijk geen ‘nee’ tegen werd gezegd. “Ja, ik neem die ijscoupe,” wijzend op de ijskaart. “Nee jôh, laten we nou gewoon een lekker bakkie koffie nemen. Straks nemen we toch ergens lekker een pannenkoek.” “Nou en?!, die met Gelato lijkt me lekker.” “Doe nou niet man,” meende ik iets van lichte irritatie te horen. “Neem jij nou maar koffie, ik ga voor het ijs,” negeerde ik haar regie over ons gezamenlijk uitje.
“Dat is toch niet gezellig. Jij zit straks nog vol van je ijscoupe, terwijl ik mij erop heb verheugd om dan die lekkere pannenkoek te eten.” “Pfff, ik lust straks heus wel een pannenkoek.” “Ja, ja, dat zeg je nu.” De ober was inmiddels aan ons tafeltje verschenen. “En, al een keuze kunnen maken?,” vroeg hij enthousiast. Net even té enthousiast voor de gemoedstoestand waarin mijn zusje in opkomende mate leek te verkeren. “Nee, je ziet toch dat we aan het overleggen zijn,” antwoordde zij kribbig, waarbij de man enkele stappen achteruit deed. “Moest dat nou zo?,” vroeg ik een beetje verontwaardigd. “Nou ja, hij kon toch zien dat we nog geen keuze hadden gemaakt. Laten we nou gewoon samen maar koffie nemen,” deed zij voorkomen alsof zij ‘opvolgend oudste uit ons gezin was.’ “Ikke niet.”
Na wat rond ons tafeltje te hebben gecirkeld kwam de kelner vol goede moed terug. “En mevrouw, heeft u dan toch een keuze kunnen maken?” “Ach jôh, sorry voor daar net, maar m’n broer kan zo vreselijk eigenwijs zijn. Over een uurtje gaan we een pannenkoek eten. Dan ga je nu toch niet zo’n hele coupe ijs nemen?!” “Die vrouwen doen altijd zó moeilijk,” interrumpeerde ik, menend de ober volledig op mijn hand te hebben. “Mevrouw ik begrijp helemaal wat u bedoelt. Mag ik een compromis voorstellen?” “O djee, gaan we zelfs langs de kust polderen?” “Ja echt meneer, op het probleem dat de een koffie en de ander ijs wil hebben, hebben wij al lang een goede oplossing gevonden.” Zowel Kieneke als ik haalden een beetje lacherig onze schouders op.
De ijsboer heeft zijn belofte gehouden, hier wonderbaarlijk in beeld gebracht.
0418
