Het wordt weer gewoon een spelletje
Het damesteam begon vanavond aan haar eerste competitiewedstrijd van dit seizoen. Op de tribune hadden wat trouwe supporters plaats genomen. Het inspelen kon beginnen. Zoals gebruikelijk stapten eerst de twee minst sterke spelers de baan op, de glazen deur viel in ’t slot. De eerste slagen tegen het balletje leken nog wat ongecontroleerd.
Nog niets van te zeggen, een squashballetje moet eerst warm worden geslagen, alvorens het pas echt doet wat je wilt. Irene was de wat oudere op de baan, die tegen het jonge ding moest uitkomen. Aan haar de taak de eerste punten voor de thuisploeg binnen te halen. Steeds dieper kwamen de slagen van de hoge voormuur terug. Op de tribune had je prima zicht op de totale squashbaan. Spoedig zou blijken dat je tijdens de wedstrijd geconcentreerd moest blijven kijken, wilde je de snel over de baan vliegende bal kunnen blijven volgen. Het rubberen projectiel is dan ook maar iets groter dan een pingpongbal.
Even verlieten de dames de baan, van drie muren en een glaswand, om zich van hun trainingspak te ontdoen. De wedstrijd kon beginnen. Mijn nervositeit speelde op. Irene was immers mijn squashmaat, speelde zij een goeie partij, had mijn spel ook iets te betekenen. Irene won de racket-tos en serveerde, netjes tussen de rode serveerlijnen. Loei hard, recht naar achteren werd de bal met de backhand geretourneerd. Het antwoord daarop was minstens zo goed, met een boast werd de bal uit de linker hoek gehaald om vervolgens rechts op de voormuur gedropt te worden. Schitterend, punt voor Irene. De partij liep goed, Irene had het heft in handen, tot aan 7-3 toe. Waren het nog maar de twee puntjes die haar van de gamewinst scheidde, of de uitgestelde zenuwen die parten speelde?
Irene begon slordige fouten te maken, draaide niet goed met de bal mee of serveerde de bal uit. Haar tegenspeelster kwam terug, raakte meer in haar spel en nam uiteindelijk het initiatief over. Mijn maatje was ineens weer 41 jaar oud, zo’n 20 jaar ouder dan haar tegenspeelster. Met zichtbare fanatisme gaf zij nog wel stevig partij, maar haar tegenspeelster groeide verder in de wedstrijd.
Na drie gespeelde games stond Irene met 1-2 achter, haar rivale kon de set naar zich toehalen. De korte rust die nu was gegund, liep verrassend af. Ineens begreep Irene dat winnen van een jongere generatie nauwelijks nog mogelijk was. Niet in deze set, ook niet in komende competitiewedstrijden. Haar mentale knop werd omgezet. Volledig onbevangen ging Irene haar vierde game in. Met geesteskracht wist zij tot 2-2 terug te komen. Een beslissende game was noodzakelijk.
Leeftijdsverschil bleek de scherprechter te zijn. Irene kon niet meer verhullen dat ze haar grens van maximale kunne had bereikt. Haar tegenstandster ontging dit niet, hetgeen haar in de beslissende game vleugels gaf. Technisch klopte het allemaal nog redelijk bij Irene, maar de snelheid was er uit. Ze kon de bal niet goed meer volgen en werd daardoor te veel verrast, uiteindelijk met 9-5. Uitgeput, maar fier, stapte Irene van de baan, haar concurrente hartelijk feliciterend.
Achteraf, gezellig met een biertje aan de bar, kwam ze er zelf mee: “Zodra een enthousiaste, jonge meid mijn plaats in het team wil innemen, doe ik graag een stapje terug”. Haar captain knikte instemmend. Als geen ander begreep hij wat Irene moest overwinnen, om haar plaats in het team af te willen staan. Haar ambities en het moment van inkeer zijn o zo herkenbaar. De generatie veertigers zijn toch lang genoeg in competitie geweest., waarna een waardevolle periode van coachen kan volgen.
1101
