Het onwillige eitje
Met de regelmaat van de klok kwam mijn opa vanuit Haarlem met zijn simplex-eitje (een soort solex)naar Den Haag snorren, waarmee hij zo’n twee liter benzine verstookte. Zo niet die ene keer, toen hij veel zuiniger had gereden. Zijn eitje wilde maar niet aanslaan, zodat opa tot aan de Haarlemse stadsgrens het motortje al fietsend enige rust gaf, om daarna het torretje opnieuw aan de praat proberen te krijgen. Wederom zonder resultaat.
Zo fietste opa het ene moment met het motortje in de rust stand, om ‘m het andere moment weer aan te willen jagen. Juist dat starten, waarbij de motor op de band werd gezet, was een uiterst vermoeiende bezigheid. Het eitje bleef het vertikken om aan te slaan. Eénmaal fietsend Den Haag binnen gereden, werd hij door een leuk jong ding aangehouden. “Ach meneer, wilt u even naar m’n brommer kijken. Hij wil niet starten.”
Met ruim 50 loodzware kilometers in de benen, heeft alleen God hem die dag horen brommen.
0899
