Haar bril

Het is alweer een hele tijd terug, dat mijn neef het in gang heeft gezet. Zoiets vergeet je niet. Hij had ook nooit verwacht dat het ‘m zou lukken. Daarvoor kende hij zijn moeder en oom veel te goed. Allebei kunnen ze behoorlijk koppig zijn. En waar ging het nou helemaal om?! Nog steeds is het maar de vraag of het werkelijk van waarde is. Zelfs of het wel van goud is. Oké, het is een leuk setje, maar zal zijn moeder het ooit dragen? En oom dan, denkt hij nou echt dat hij ooit nog aan een vrouw komt?! Of gaat hij het dán zelf dragen?!

Nee, het gaat om het principe. Zij hoeft niet alles te hebben. Uiteindelijk heeft ze ook al die mooie gouden ketting van haar schoonzusje meegenomen. Was niks waard zij de juwelier in Limburg. Ja, aan m’n hoela. Ze was er zelf bij toen een goudsmid het een prachtexemplaar vond, dat behoorlijk wat waard zou zijn. Het had bij die goudsmid moeten blijven, dan was er na twee dagen zekerheid over geweest. “Nee, ik neem het wel mee naar Limburg.” Ja en dat had zij eigenlijk niet moeten doen.

Nu zat mijn neef met al die ellende. Stel je voor dat er trouwplannen komen. Dan mag zijn enige oom toch zeker niet ontbreken?! Vandaar zijn poging na drie jaar. De eerste Limousine, die eerst naar zijn moeder was gereden, kwam al aanrijden. Deur ging open en m’n neef ’s lach kwam van oor naar oor. “Wat haal jij nou in je hoofd?,” kwam zijn moeder licht ontdaan de auto uit en werd al pratend naast haar zoon gezet. Zijn vader en broer volgden beiden met een zorgelijke blik. “Nou ja, ik ga wel naar binnen. Wat eten we?,” kwam er dan toch de eerste kwinkslag.

“Had je dit verwacht?” vroeg Bert in afwachting van de volgende Limousine. “Nou nee, vorig jaar met ooms verjaardag geloofde ik er nog in, dat hij zou reageren op de leuke kaart die wij hem stuurden. Maar nu, na drie jaar… welnee, misschien mag hij niet van zijn nieuwe vrouw?” “Oh, dus hij heeft wel een nieuwe partner?,” verbaasde Bert. “Weet ik veel; zou toch kunnen!” En voordat hij zijn cynische opmerking meer kracht kon bijzetten, draaide de tweede de Limousine het erf op.

“Nou, maak jij het portier maar open!” Voordat Bert was uitgesproken, draaide het portier al open en was het eerste mannenbeen al zichtbaar. “Maak jè nâh jôh?,” kwam het Haags naar buiten, met zowaar een lachende ondertoon. “Heb je er nog lang over moeten denken?” vroeg Bert, terwijl oom en neef naast elkaar werden gezet. “Wel nee, kan mij die ketting nou schelen. Nee, leuk gedaan neef.” “Laten we naar binnen gaan, want je zus is al binnen,” hield Bert de regie over ‘Het Familiediner.’

Tot Berts verrassing heerste binnen een en al vrolijkheid. De ontmoeting was heel familiair, kortom er was geen vuiltje meer aan de lucht. Ook dat netjes in een rijtje naast elkaar worden geplaatst, leverde nauwelijks nog spannende TV op. “Hoe kan dit nou ruim drie jaar hebben geduurd? Moet er verder nog over worden gesproken, of is het nu al bijgelegd?” Met een pakkerd van zus en broer was het wel duidelijk, terwijl de rest van de familie erbij stond te gniffelen.

De familie ging aan de rijk gevulde tafel zitten, terwijl Bert zijn oproep deed voor families die een langdurige bonje hebben bij te leggen. Nog één keer kwam de camera bij de dinertafel terug, waar ondertussen een uitgelaten sfeer heerste. En net voordat de camera zou uit zoemen, hoorden zij nog de broer tegen zijn zus: “Hier, je was vorige week jouw bril vergeten.

Jammer, het programma werd nooit uitgezonden.

-o-o-o-

n.b. Samen met m’n zusje beleefden we veel plezier aan zulk soort verzonnen verhalen.

0117

Het But en de Boules | Commandeer je hondje