Flits voor de dierenambulance
Gelukkig in een niet te hoge frequentie, valt er bij mij ook bekeuringen op de deurmat. Dit keer een snelheidsovertreding in Twente, waarvan mij het moment suprême nog goed voor ogen staat. Het waren maar weer een aantal tientjes die ik moest aftikken. Dat valt mee, maar het is wel een rottig vals spelletje die de Overheid met ons weggebruikers speelt. Jaarlijks rijd ik beroepshalve vele tienduizenden kilometers met een redelijk gedisciplineerde maximumsnelheid, variërend van 80, 100 en 120 kilometer per uur. Op zich al een hele klus om minutieus bij te houden wélke snelheid je op wélk moment wáár mag rijden.
Het is alsof Justitieel Nederland je permanent tot snelheidsovertredingen wil uitlokken. Ik geloof dat, wat mijn walging voor de fietsminister van Justitie nog verder aanwakkert. Terwijl Donner dit door zijn corruptieschandalen, wanprestaties, liegen en bedriegen al behoorlijk op peil had gebracht. Ongetwijfeld tegen de verlangens van de geld schrapende fietsminister in, is mijn jaarlijkse bijdrage redelijk ingetogen én altijd maar enkele tientjes. Want mijn misdadig rijgedrag gaat niet verder dan zo’n 10 tot 15 kilometer te hard te hebben gereden.
Die donderdag, de 13e september, reed ik om den brode via de A1 naar Almelo. Ruim 185 kilometer lang hield ik mij correct aan de wisselende maximum valkuilsnelheden. Totdat de A1 in de A 35 overloopt, waarbij ik heel correct gas terugnam. Alleen net niet snel genoeg was mijn snelheid, op dit risicoloze uitloopvlak, van 100 naar 70 kilometer per uur teruggegaan. Een flits maakte mij via de spiegel opmerkzaam op een auto, die op het allerlaatste uitloopdeel van de A1 stond geparkeerd. “Het zal toch niet….”
Ja hoor, daar waar geen enkele, actieve politieagent met verantwoordelijkheidsgevoel jegens de algehele veiligheid voor de burger, iets heeft te zoeken, stond in een lullig onherkenbaar Opeltje Agentje Nietsnut compleet onderuitgezakt zijn werkelijke verplichtingen te verzaken. Zijn luiheid maskerend met fotofilmnummer 04772005/V, waarop vele 10-kilometerovertreders zijn vastgelegd. De Godvergeten luiheid van die man zit mij nog het hoogst.
In tegenstelling tot die luiheid, las ik kort daarvoor op FaceBook een aandoenlijk verhaal over een aantal actieve vrijwilligers, die gezamenlijk een bedrag hebben binnengehaald, om een levensreddende operatie voor een kat van een arm gezin te bekostigen. Mijn woede maakte plaats voor een herinnering over een van ónze diertjes. Het was onze ongelooflijk mooie witte poes, nazaat van twee geregistreerde raskatten. Alleen mocht vader (Angora) destijds moeder (Turkse Angora) omwille van de zuiverheid van het ras niet ‘feestelijk’ ontmoeten. Gelukkig voor ons gebeurde dit toch, waaruit Minni werd geboren.
Meer plezier van een poes kon ons niet overkomen en hadden we ook nog eens het geluk dat Minni, op één maand na, 22 jaar is geworden. Bijna een wonder voor een semi-raskat. De laatste periode van haar leven had zij echter heel speciale zorg nodig. Met name aan haar oogjes, die zelf geen oogvocht meer aanmaakten. Wij werden hierdoor, weliswaar met liefde, beperkt in onze vrijheid, waardoor ook een geplande vakantie naar het leek te moeten worden gecanceld.
Een gouden tip deed ons contact opnemen met de vrijwillige dierenambulance. “U heeft een vakantie geboekt en uw kat moet driemaal daags oogdruppeltjes hebben? Geen probleem, dan doen wij dat toch voor u.” Let wel, luie justitiële diender van filmrolletje 04772005/V, we hebben het hierover áctie van vrijwilligers, gratis en voor niks. Een week lang kwamen zij driemaal daags met de ambulance voorrijden om onze Minni haar oogdruppeltjes te geven.
Wat staat hun kosteloze prestatie toch in een schril contrast met datgene die luie diender deed voor zijn medemens. Een meewarige glimlach weet ik niet te onderdrukken. Zijn paar tientjes boete werd plots voor mij een lachertje. Daarom verdubbelde ik dit bedrag en maakte het terstond over aan de met hart en ziel klaarstaande mensen van de dierenambulance.
1205
