Een erecode
Heel lang heb ik mij tegen de smartphone afgezet, vond ik het geldverspilling. Zeker als gepensioneerde ben je veel voordeliger uit met een prepaid toestel en kan je evenzogoed doen wat je van een (mobiele) telefoon mag verwachten: bellen sms’en, zelfs foto’s maken. Tuurlijk, af en toe vind je het toch wel een gemis. Zou je op een onmogelijk moment Internet willen raadplegen en ben je nieuwsgierig naar WhatsApp. Een begrip waar zelfs Meneer Van Dale nog nooit van heeft gehoord. Maar ja, ik heb geen enkele verstandige reden om een smartphone aan te schaffen. Ik had….
Ergens vanuit het niets, midden in de natuur, werd mij de moverende reden tot aanschaf van een smartphone aangereikt. Bij het bordje Spiegelplas trof ik een QR-code aan. Nieuwsgierig naar wat men mij wilde vertellen, pakte ik direct mijn Nokia 5250 en klikte… het fotootje was geschoten. Maar ook niet meer dan dat. Ik verbeelde mij zelfs dat op het afdrukmoment mij werd toegefluisterd: “Nee, jij niet. Loop jij maar door. Aan jou met, dat simpele toestelletje, geef ik de QR-code écht niet prijs. Krijg jij de bijbehorende website mooi niet te zien…..”
Ondanks dat ik mijzelf, hoop ik, dit commentaar had ingebeeld, voelde ik mij ineens achteruit gesteld. Ik, die nota bene van communicatie ooit mijn beroep heb gemaakt… Laat ik mij dan het recht ontnemen om een publiekscode te kunnen ontcijferen???! Nu was het alleen nog een code op dat paaltje. Morgen die bij de bushalte, in een tijdschrift of zomaar ergens op een auto afgedrukt. Mijn rot gevoel van dat moment kan alleen nog maar erger worden.
Dus trek ik nu ook maandelijks te veel geld uit voor die smartphone, een Samsung Galaxy S III mini, zodat geen enkele code mij nog zal ontgaan.
0621
