De woekertap
Sinds invoering van de euro draagt de horeca nog steeds het negatieve imago met zich mee, dat ze destijds van de gulden één op één een euro hebben gemaakt. Eerlijk gezegd kan ik mij ook niet van die indruk onttrekken. Hoewel ik evenzogoed de € 1,70 voor een biertje node heb geaccepteerd.
Oké, voor plaats op een zonovergoten terras mogen ze wat mij betreft nog iets meer vragen. Maar veel gekker moet het niet worden, willen zij mij nog mogen laten laven. Toch werd het gekker. Na afloop van een pittig doorgelopen wandeling van 15 kilometer, meldde ik mij af bij de organisatie, om terstond de bar op te zoeken. Ik snakte naar een tappie.
Net als in de hele zaak, was het leeg achter de bar. Kennelijk gealarmeerd door ons geroezemoes, er hadden meer dorstige wandelaars zich om mij heen gegroepeerd, kwam dan toch een mevrouw vanachter. “Mag ik een vaasje bier van u,” vroeg ik dorstig. Met een knikje van instemming werd een verkeerd glas (een fluitje) ingeschonken. “Heeft u geen vaasjes?” vroeg ik nog. “Nee, we hebben alleen deze glazen,” was haar antwoord, terwijl zij de bar rondkeek of ze niet op een leugentje kon worden betrapt.
Op mijn ”wat krijgt u?”, draaide zij zich van mij weg om op de muur een prijslijst in te kijken (?!) Kennelijk stonden de consumpties niet op alfabet, want het moest even duren. De dorstige kelen om mij heen keken mij verwonderd aan, alsof ik een vreemde bestelling had gedaan. “Twee Euro tien alstublieft,” kwam dan toch haar verlossende woord. € 2,10???
“Heeft u niet per abuis naar het nachttarief gekeken?” vroeg ik om m’n ongenoegen over de prijs kenbaar te maken. Heel welwillend werd er nogmaals op de tariefkaart gekeken, nu met haar vinger meelezend. “€ 2,10 meneer”, sprak zij nu iets zekerder van haar zaak. Vanuit het groepje wandelaars werd geopperd, dat er zeker nog een oude prijslijst in guldens hing. “Dan is het vijfennegentig eurocent”, rekende een van hen welwillend voor. Onverstoord werd mij m’n wisselgeld overhandigd.
Heel snel had ik het allerbelabberdst ingeschonken pilsje achter m’n kiezen en was m’n lust om ook iets te eten te bestellen volledig verdwenen. Twee euro tien voor een biertje, dat is ruim vierguldenzestig in oud geld. Ondeskundig ingeschonken door een gelegenheids-barjuffrouw, kennelijk de werkster, die ook nog eens de prijslijst moest raadplegen, voor een simpel biertje waarvan er honderden per dag doorheen gaan.
Is die uitbater nou helemaal gek geworden?! Zo’n woekertap zal ik nooit meer opzoeken.
1009
