Het But en de Boules

Na mijn operaties is vanaf 2012 het wandelen niet echt meer op gang gekomen, met 2016 als dramatisch dieptepunt. Ik heb geen zin meer om alleen te lopen, is mijn belangrijkste excuus. Toch heb ik mijn wandelschoenen niet definitief aan de wilgen gehangen. Wie weet meldt zich toch nog een paar wandelschoenen, liefst maat 38, die mij mijn wandelplezier weet terug te geven.

Maar zolang er niet wordt gewandeld, zal er toch een alternatief moeten zijn om mij ‘onder de mensen’ te houden. Oké, mijn bestuursfunctie bij Humanitas is hierin al een eerste stap. Natuurlijk mag dit niet in de plaats komen van mijn sportieve activiteiten. Tja, wat dan? Moet ik dan maar teruggrijpen naar voorgaande sportiviteiten? Terug naar de leeftijd neutrale toersport? Nee, mijn ‘handmade’ RIH is inmiddels opgenomen in een RIH fietsmuseum. Ik blijf zo nu en dan wel mijn Brompton uitvouwen om leuke tochtjes te maken. Weer gaan squashen? Welnee, met mijn veertig jaar was ik al op ‘oudere’ leeftijd, toen ik met squashen begon. Mijn tegenstanders waren over het algemeen zo’n 15 jaar jonger. Met bijna 70 is een squashcentrum voor mij niet meer the place to be. Tennis of Golf misschien? Het trekt mij niet.

Eind vorig jaar viel er een kleurrijke folder op de deurmat. Of ik in acht weken tijd Petanque wilde leren. Soms in de Petanque-hal, soms op de buiten banen. Nou schat ik het sportieve gehalte niet erg hoog in, maar het lijkt mij wel een erg sociale gebeurtenis met leeftijdgenoten. Dus schreef ik mij in. Door de aanmeldingsmail niet goed te hebben gelezen, was ik bijna drie kwartier te vroeg in het Petanque-centrum. Dit bracht enkele bestuursleden in de gelegenheid om met wervende teksten mij enthousiast te maken. En die ballen? Ach, voor een paar tientjes al te koop, maar je kunt de ballen ook door één van onze leden uit Frankrijk mee laten nemen. Dan heb je natuurlijk top boules. Ja, dan heten ze geen ballen meer. Een van de bestuurders had onlangs crème de la crème boules, met de juiste hardheid mee laten brengen. Die kosten dan wel € 165,=.

Wie weet heeft het met mijn Haagse kak te maken, want het idee om met het beste materiaal de baan op te komen, sprak mij erg aan. Met enige discipline wist ik mij nu nog van de bestelling af te houden. Kijk nou eerst meer of het je bevalt. Maar, het broeit. Toen de ruim dertig leerlingen binnen waren, kregen wij eerst het theoretische gedeelte uitgelegd. Vanaf dat moment zouden we het nooit meer Jeu de Boules noemen. “Laat dat maar aan de campinggasten over, die op een baantje naast de caravan hun plastic ballen wegrollen.” Direct zat ik weer met een brede grijns aan mijn boules van € 165,= te denken.

Tijd om plaats te nemen op één van de twaalf banen in de hal. We zouden met teams van twee tegen elkaar spelen. De meesten hadden zich daar al op voorbereid door zich met twee te hebben aangemeld. Toch wist ik mij snel aan een andere eenling te koppelen. Mijn maat, of gebruik ik hiermee ook een camping-uitdrukking?, ontpopte zich direct al als teamleider, wat ik oké vond. Daardoor voelde ik mij een beetje gevrijwaard, om erg goed op te letten wie er aan de beurt is, van wie wiens ballen zijn en wanneer er geteld moest worden. Don, zo heet hij, deed mij maar ook zichzelf het plezier om alles nauwlettend in de gaten te houden. Natuurlijk liep ik hiermee het risico dat de spelregels en tactiek bij mij wat minder snel zullen doordringen.

Dat bleek ook wel. Nadat de tegenpartij, twee mannen die al een paar weken speelden, hun eerste gooi naar het kleine balletje hadden gedaan, mocht ik. Mijn allereerste worp was werkelijk een beauty. “Die ligt, die ligt,” riep Don enthousiast. Kennelijk de uitroep over de boule die het dichtst bij het kleine balletje ligt. Nu mocht een tegenspeler weer werpen en dat deed hij heel precies. Pats, tegen mijn mooi neergelegde boule aan, die een half metertje wegrolde. “Zo, nou ligt ie mooi van mij.” “Ja dag, je knalde mijn boule weg. Dat kan natuurlijk niet.” En net voordat ik fysiek mijn gelijk wilde halen, kwam de coach het nog een keertje uitleggen.

Meerdere malen kwam ik dicht bij de knikker, zoals ze dat op de camping noemen en meerdere malen werd mijn boule bij het But (diezelfde knikker) weg geknald, waar ongetwijfeld ook een mooie naam voor bestaat. Ik heb nog 7 lessen om mij ook verbaal in Petanque te bekwamen.

Uiteindelijk heb ik aan het eind van mijn eerste wedstrijd twee schamele puntjes overgehouden. Don, ondanks zijn fanatisme, scoorde niet veel beter. Bij het verlaten van de baan, klopten we elkaar op de schouder, dat we het al met al als nieuwelingen niet gek hadden gedaan. Iets waar de tegenpartij het, hopelijk niet uit beleefdheid, wel mee eens was. Kortom, het was best een leuk, maar toch moeilijk spelletje én de eerste sport waarbij ik achteraf niet direct de douche op zocht. Alle gelegenheid om mij in vriendelijke sfeer even aan de bar te laven.

Ga ik nu fanatiek de Petanque sport bedrijven? Eerlijk gezegd weet ik dat nog niet. Ik heb nog zeven woensdagmiddaglessen te gaan en kan zelfs tussentijds, tot drie maanden na vandaag, blijven spelen. Evenzogoed zou de gezelligheid mij aan de vereniging blijvend kunnen binden.

0117

Veranderend poezenbeleid | Haar bril