Bla, bla, bla …
Hij is een echte domineeszoon. Tenminste, ik denk dat een domineeszoon er zo uitziet. Uiterst vriendelijk, met een positieve uitstraling van hier tot ginder. Maar eigenlijk in alles een beetje té. Deze kalende vriend met een modieus te klein brilletje, kijkt fier uit z’n ogen.
Een octaaf te hoog begroet hij mij bij m’n binnenkomst. “Hallo Arnold, fijn dat je er bent”. Ik groet hem, iets minder opgetogen, terug. “Goede morgen hoor”, voegt hij er nog aan toe. Omdat ik niet weet wat ik met zo’n dubbelgroet aan moet, reageer ik nauwelijks. Dit brengt Sjef niet van zijn stuk. “Goed weekend gehad jôh?”, vraagt hij belangstellend.
Nu moet ik hem wel de aandacht geven waar hij zo nadrukkelijk om vraagt. Ik ga recht tegenover hem aan het bureau zitten. Dit pleziert Sjef, zijn gezicht straalt. “Ja Sjef het was een heerlijk weekend, eigenlijk veel te kort. Jij het de afgelopen dagen ook naar je zin gehad?”, vraag ik met gespeelde belangstelling.
“Nou jôh, het was mieters. Lekker met vrouw en kinders naar het strand en terwijl de jongens aan het vliegeren waren, Irma in een boek verdiept, ben ik de duinen ingetrokken om mijn fototoestel uit te proberen. Ik heb…” Ik vergat verder te luisteren. Wat kan Sjef toch gedetailleerd leuteren, bla, bla, bla, met een verrukte grimas ging het maar door. “Fijn dat het je zo interesseert, weet je bla, bla, bla.” Ik hoorde hem vanuit de verte, raakte wel geboeid, maar meer in de verschijning Sjef. “Bla, bla, bla…sluitertijd, bla, bla, bla…” Hoe is zo’n man toch in de commercie verzeild geraakt? Zal hij ook bij zijn klanten zo door ratelen, ik vrees van wel.
“Nou toen heb ik van een aantal schelpjes een groepje gemaakt en met m’n telelens bla, bla, bla….” Sjef werkte naar zijn climax toe. Kijk nou toch zijn overhemd, tadeloos wit, spiksplinternieuw, compleet met de horizontale verpakkingsvouw over zijn borst. “Weet je, zondagochtend was ik om vijf uur alweer in Scheveningen, ik wilde zo graag, bla, bla, bla…” Zijn verhandeling ging voort over de opkomende zon. Toegegeven Sjef zit niet om woorden verlegen, maar het is allemaal zo breedvoerig, zo saai, zo lullig. ” ’t is wat Sjef”. Wreed onderbrak ik zijn verhaal. “Ja sorry hoor, maar ik moet even bellen”.
“Nee natuurlijk jôh, ga je gang, ik vertel je straks nog wel over dat aangespoelde stuk hout”, sprak hij vol begrip. In ieder geval was ik even van zijn gezever af. Met het wachten op de doorverbinding, “momentje nog, hij is telefonisch in gesprek”, ving ik een vlaag op van een ingesteld diafragma. Sjef stond in een onmogelijke houding, aan later binnengekomen collega’s, te demonstreren hoe hij een aangespoeld stuk hout bla, bla, bla.
De mimiek van zijn toehoorders sprak voor mij boekdelen. Voor Sjef niet, “bla, bla, bla…”. Laat hem nou maar, want hij is zo aardig. Aardig? Misschien; maar ook ontzettend lullig. Het is maar net wat er voor jou in de omgang telt.
0199
