Afscheidstranen
Click op moeder Jo en lees over haar eerdere afscheid
Nog steeds denk ik met veel verdriet terug aan het overlijden van m’n veel jongere zusje Kieneke. Maar ja, het is ook nog maar een half jaar geleden. Ze is verdomme net geen 68 jaar geworden, de leeftijd waarop mijn moeder overleed.
Toch absurd dat zij nagenoeg even jong zijn overleden. Met hun gulle lach, gevoel voor humor en prettige karaktertrekken leken zij ook erg op elkaar. Ook hun laatste levensjaren, door medische tegenslagen, hebben zij beiden beslist niet cadeau gekregen. Door al die overeenkomsten moest ik aan mijn moeder terugdenken. Vooral aan de wijze waarop zij afscheid van ons nam:
Mijn moeder heeft een aantal jaren met een mysterieuze bloedziekte geleefd. Zij maakte geen bloedplaatjes meer aan. Als verklaring werd er zelfs aan de Tsjernobyl ramp (1986 explosie van een kernreactor) gedacht. Door een regelmatige bloedtransfusie heeft zij er nog vijf jaar mee geleefd. Een hersenbloeding werd haar op 68 jarige leeftijd fataal. Zij raakte in coma, waardoor wij kinderen geen afscheid meer van haar konden nemen.
Hoewel, we hebben uren aan haar bed gezeten, haar hand vastgehouden, veel met haar gepraat en natuurlijk gekust. Uit niets bleek dat zij ons hoorde, ons begreep, ons voelde. We moesten daar vrede mee hebben, leek het.
In de laatste seconden van haar leven kwam er toch een heel indringende reactie. Non verbaal toonde zij, met een dikke rollende traan uit haar linker oog, gevolgd door een dikke rollende traan uit haar rechter oog, dat zij ook met verdriet afscheid van ons nam.
0122
