Mijn zus als kostenpost
Click op de foto voor het aanschouwen van het bankstel
Kieneke is weer tot vrijdag bij mij neergestreken. Morgen gaan we leuke dingen doen. Vandaag kreeg ik meerdere zaken opgedragen, waaronder het kopen van vitamine B. Maar, veel ingrijpender was haar commentaar op mijn slaapkamer. Ja, klasse dat bed. Maar die sprei past er niet meer bij. “Laten we naar een nieuw sprei gaan kijken.”
Aanvankelijk leken we niet te slagen, totdat we bij Woonrijk in Broek op Langedijk binnenstapte, waar ik ook al eens slaagde voor nieuwe eetkamerstoelen. Natuurlijk eerst naar de koffiebar, waar ik mij min of meer liet ontvallen hier eerder smoel op een mooi bankstel te hebben gehad. “Laten we daar ‘voor de grap” dan ook even naar gaan kijken.
Geinig, hoewel het misschien een jaar geleden was, herkende de verkoper mij direct. Al gauw kwamen wij bij een pracht bankstel van Henders & Hazel type Zembla. Waarschijnlijk zelfs hetzelfde bankstel waar ik eerder smoel op had. Met een blij gezicht diende de verkoper ons van advies. Ik zat te dubben. “Ik zal het je nog één keertje voorschieten. Maar dan moet je wel beloven, dat je élke maand netjes aflost,” maakte mijn zus verrassend een schijnbaar mooi, maar onnodig gebaar. De verkoper ging op het puntje van zijn stoel zitten.
“Kom nou Kieneke, wat maak je nou,” en mij tot de verkoper richtend, “dit is nou die zus uit Limburg, waar ik de vorige keer over vertelde.” “O ja,” zei hij klanten bindend, waarna ik deed alsof ik een eerder gesprek in herinnering bracht: “Toen zag ik er toch maar even van af om een nieuw bankstel te kopen, omdat ik eigenlijk een beetje stand-by voor mijn zusje wilde zijn. Weet je nog?,” fantaseerde ik door, “zodra zij niet meer van de voedselbank afhankelijk is, kom ik weer naar je toe. Nou hier zijn we dan.” Kieneke en ik lagen in een deuk. De verkoper lachte schaapachtig mee, maar stelde mij met kleurstalen Cognac en Sky Blue voor een keuze. Met “daar komen we morgen op terug,” namen we met stalen onder de arm afscheid.
De volgende ochtend bestelden we de uitvoering Sky Blue en ging de verkoper in op het moment van afleveren. “Moeten we trappen op om te bezorgen? “Welnee man, hij heeft helemaal geen trappen in huis. Woont sjiek begane gronds, was Kieneke me voor.” En tegen mij: “Maar zal het wel lukken om door die knik in de gang heen te komen.?” “Dat is ons toch ook met de uitvaart van Truus gelukt.” “O ja, of hebben we haar toen er rechtop door gekregen?,” gingen wij dollend door. En omdat we opnieuw in een deuk lagen, durfde de verkoper te reageren: “Ik weet altijd wel passend te reageren, maar nu wist ik het even niet meer.” Opgelucht haalde hij adem.
Tja, Kieneke heeft me weer een hoop geld gekost. Maar eerlijk, het is weer een goeie investering. Voor de zekerheid had ik al twee kaarten van Landgoed Hoenderdaell gekocht. Dan zijn wij buiten het bereik van gretige winkeliers. Voor vrijdagochtend verzin ik wel weer een nieuwe list, dan blijven we tenminste buiten het bereik van gretige winkeliers.
Want, één dag te veel met Kieneke en ik zit echt bij de voedselbank. ?
1018
