Lotta eet met sterren.

Click op de foto voor Lotta’s blijk van tevredenheid

Het begon ruim veertien dagen geleden, mijn vriendinnetjepoes Lotta had haar sympathieke gewoonte verbroken, om ’s ochtends luid knorrend op bed te springen, om zich Face to Face in mijn armen te nestelen. In plaats daar van vond ik haar tussen keuken en kamer op de vloer, liggend als een dweil.

Haar ontbijt eenmaal opgediend begon ze er toch lekker van te eten, minder schrokkend, maar nog steeds niet met het gevoel haar buikje rond te hebben gegeten. Kennelijk had zij de puf er niet meer voor om gewoontegetrouw, tien meter verder Morro’s bordje verder leeg te eten. Met een regelmatig terugkerende protest-miauw verlangde ze van mij dat ik nog een blikje opentrok. Tot dat hedendaagse All You Can Eat-principe heb ik mij echter niet door haar laten verleiden.

Lotta ging ook steeds meer drinken. Ik vreesde voor haar niertjes, want uiteindelijk is dit Stichting Zwerfdier-poesje al 17 ½ jaar, inmiddels stokdoof en misschien wel dementerend. Dus moest ze naar de arts, maar ja, zij valt niet op te pakken, laat staan dat ik haar in een mandje kon krijgen. De dierenambulance wist uiteindelijk in een anti-krabbeltenue die klus wel te klaren. Ik moest niet vergeten om de dierenarts van Lotta’s geraffineerde krabbeltechnieken op de hoogte te stellen. Iets wat ik ook al eerste meldde, met het idee dat Lotta chemisch tot rust zou worden gebracht.

“Laten we eerst maar even kijken,” negeerde de arts het goedbedoelde advies. Nadat de kap van het vervoersmandje was gehaald, bleef Lotta heel rustig liggen. Liet zich aan alle kanten betasten en aaien, waarbij ik meende dat ze mij daarbij een knipoogje gaf. Met de diagnose dat haar schildklier veel te hard werkt, een veel voorkomend verschijnsel bij oudere katten, werd het mandje probleemloos gesloten, niet nadat het diertje zich nog even lieflijk liet aaien.

Met deze klacht kan ze nóg veel ouder worden. Tenminste, als zij in het vervolg uitsluitend het voorgeschreven voedsel zou eten. Van dit dieet mocht niet worden afgeweken. Maar goed dat op dit speciale eten teruggeef-garantie zat, want nadat zij als een modelpoes de eerste keer haar bordje leeg at, haalde ze daarna voor zowel het speciale blikvoer als het droogvoer haar neusje op. Het was inmiddels bijna een week verder en Lotta ging zich steeds meer verschuilen, tot in een bosje achter in de tuin aan toe.

Gelukkig was er een escape. Met twee kleine, roze pilletjes per dag kwam Lotta in de herkansing. Mocht zij zelfs haar normale eten en álles wat ze lekker vindt, blijven eten. Dit vroeg wel om een geheel ander keukenbeleid. Proefondervindelijk was het geleiachtige eten uit blikjes niet geschikt. Want, ondanks dat de pilletjes smaak- en reukloos (moeten) zijn, wist Lotta netjes om het pilletje heen te eten. Door even niet anders in huis te hebben, offerde ik mijn tartaartje op, waarin het pilletje goed kon worden verstopt. Deze wekelijkse lekkernij van weleer, schrokte zij ouderwets naar binnen. Inclusief het roze pilletje.

Er was weer hoop, tenminste als ik een goede vervanging voor rauwe tartaar zou vinden. Dit vond ik in paté-achtig voedsel. Maar het blijft een hele klus om het kleine pilletje zodanig te verstoppen dat het met één hap naar binnen gaat. Als kok van een Michelinsterren restaurant bouw ik rond het pilletje een stukje paté voorzichtig op. Vaak met succes. De keren dat haar bordje inclusief het pilletje ‘terug komt in de keuken,’ creëer ik opnieuw een soort voorgerechtje, waarna ik bij succes het gehele blikje uitserveer.

Lotta ’s ochtends en ’s avonds van eten voorzien is een heel ritueel geworden, waarbij Morro gelukkig rustig afwacht, totdat zijn eten wordt opgediend. En, belangrijker, Lotta lijkt weer redelijk de oude te zijn geworden. Voordat ik ’s ochtends mijn bed uit ben hoor ik weer haar getrippel mijn kant uit komen, waarna zij opnieuw Face to Face bij mij komt liggen. Ze lijkt dankbaarder dan ooit. Ook heeft zij weer de gewoonte opgepakt om met veel belangstelling toe te kijken hoe ik ’s avonds zit te eten, in de hoop dat er voor haar een restje over blijft.

Maar er is ook een gewoonte teruggekomen die ik minder leuk vind, wat waarschijnlijk met een vorm van dementie te maken heeft. Heel netjes plast zij nog steeds op de bak. Maar, sinds een aantal maanden, is haar voorkeur voor het poepen naar de badkamervloer of eikenhouten gangvloer uitgegaan. Zo langzamerhand heb ik al aardig wat stront voor deze kakmadame moeten ruimen. Eerst vloekend en tierend, maar nu het eenmaal routinematig zo weer is opgeruimd, klaar ik het klusje niet meer dan gelaten. Dat Lotta mij een paar keer per dag vertederend opzoekt, beschouw ik dan maar als haar beloning.

Voordat zij ziek werd zei ik het al, haar vorm van incontinentie mag geen reden zijn om haar d’r leven te ontnemen. Nu ik met twee pilletjes per dag voor haar God moet spelen, denk ik daar niet anders over. Met veel plezier blijf ik als Michelin-kok Lotta’s leven verlengen.

1117

Mijn bedweter | Een klap er op