Fasten your Seatbelts
“Goede morgen meneer, ik ben Elsje Hoogduin van Telemarketingbureau Stupid Questions. Ik bel u namens HolidayJet. Zij hebben namelijk een nieuwe vakantieformule, wat zij zonder te adverteren graag onder uw aandacht willen brengen. Als u binnen hun doelgroep valt, krijgt u van HolidayJet zelfs een gratis week vakantie in Spanje aangeboden,” werd met een autocue-ritme mijn oren in getetterd. Hoewel dit gesprek ongevraagd bij mij binnenkwam, kon ik niet nalaten erop te reageren.
“Ja, ja, gratis. Zijn zij dan die niet-bestaande Sinterklaas uit Spanje?” “Hi hihi, nee meneer, maar het is echt waar. HolidayJet promoot het nieuwste vakantieconcept in Nederland, door een aantal mensen met een gratis week vakantie blij te maken.” “Maar dan moet ik zeker wel iets kopen?” bleef ik mijn wantrouwen ventileren. “Nee, u moet daarvoor alleen maar even naar Schiphol komen, om uw ticket op te halen. Maar mag ik u nu eerst een paar vragen stellen, of u wel in aanmerking komt voor die gratis week vakantie?” “Ja doe dan maar,” zei ik toen licht gespannen. Uiteindelijk gaat het toch om een weekje gratis wegwezen. “Goed, nou toch spannend hè meneer”.
Het leek of zij bij mij de spanning voelde opkomen, waardoor ik extra op mijn ademhalingstechniek ging letten. “Mijn eerste vraag: heeft u telefoon?” “Ja”, zei ik met net iets te veel vreugde, waardoor ik mij niet direct realiseerde, dat zó ons contact tot stand was gekomen.” “Mooi!!! En is het toestel momenteel in gesprek?” “Jazeker”, verdiepte ik mijn stem, om ogenschijnlijk rustig te blijven. “Nou meneer, nog één vraag en dan…”, voerde zij de spanning verder op. “Bent u tussen de 12 en 85 jaar oud?” “54!,” riep ik in detail, om elk opkomend vermoeden van valsspelen direct de kop in te drukken. “Fantastisch, meneer, van harte gefeliciteerd”, leefde die lieve tele-juffrouw enthousiast met mij mee. Ik raakte er beduusd van. “Mag ik nu echt een week gratis naar Spanje?”, vroeg ik nog steeds vol ongeloof.
“Nou ja, u krijgt een week gratis vakantieverblijf in Spanje of zelfs op de Canarische Eilanden aangeboden. Het vervoer ernaartoe moet u wel zelf regelen. Een schitterende prijs, toch?!,” poogde het tele-meisje mijn enthousiasme op pijl te houden. “Uh ja, tuurlijk, maar wanneer moet ik dan gaan?” “U moet niets meneer, dat is juist het mooie van HolidayJet. U heeft een jaar de tijd om die vakantieweek op te nemen”. “Maar, hoef ik daar echt niets voor te tekenen of te kopen?” “Nee meneer, u hoeft echt niets te doen. Sterker nog, HolidayJet moét er iets voor doen. Door hun hoofdkantoor in Londen, worden zij namelijk verplicht u en uw vrouw vrijblijvend over het nieuwste vakantie-concept een presentatie van 90 minuten te geven. En als ze daar mee klaar zijn, krijgt u een voucher, nou ja, zo’n soort tegoedbon, voor gratis een weekje Spanje, goed hé?!
Zal ik noteren dat u en uw vrouw aanstaande donderdagavond half acht naar hun Promotion Center komen?” Nieuwsgierig, met toch een beetje het gevoel een prijs te hebben gewonnen, stemde ik hiermee in. Ach, wat hadden we te verliezen, zeker niet nadat wij elkaar heilig hadden beloofd ter plekke absoluut niets te tekenen. Want natuurlijk deed, na de ontnuchtering van de telekwis, het ons erg denken aan die bijna gratis busreizen naar de mooiste oorden, inclusief diner en verkoopdemonstratie, waar mening slachtoffer met veel te duur betaalde dekens vandaan komt.
Ik had me dan ook voorgenomen om ergens in het zaaltje in de luwte te gaan zitten. Klaar om er zo nodig tussenuit te piepen. Nou, met dat spijbelen hadden zij op voorhand rekening gehouden. Er was gewoon geen weg meer terug. Door goedgebekte mevrouwen en meneren werden wij allerhartelijkst ontvangen, in een zaaltje waar alleen tafeltjes en stoeltjes stonden opgesteld. Niks diapresentatie voor een collectief van prijswinnaars. Nee, een verkoopgevecht van man tegenover man. Te verwachten viel dat er op sentimenten ingespeeld zou worden, waardoor ik werd gedwongen, in deze noodsituatie, mijn strategie aan te passen. In een sfeer van de in oorlogstijd geldende avondklok, legde ik mijn vrouw een spreekverbod op. Zij moest het verder doen met een instemmend geknik en wat ooohhh’s en aaahhhh’s, zodat ik strak regisserend het gesprek in handen kon houden.
Nelly, een hartelijk vrouw, troonde ons mee naar een tafeltje, waar zij heel professioneel het ijs met ons wist te breken. Geheel op schema toonde zij ons, na een intro van 5 minuten, de eerste mooie vakantiebestemmingen, waarbij het mij opviel dat de accommodaties in het vervolg Resorts heten. De gehele reisbureaubibliotheek werd overhoopgehaald en waar ook ter wereld, Nelly had bij elk plaatje dat zij toonde, een vakantieverhaal dat zij uit eigen ervaringen had opgetekend.
Als je dan eigenlijk alleen maar op je ticket voor een gratis weekje zit te wachten, ben je snel op dat plaatjes kijken uitgekeken. Zelfs toen haar privévakanties aan de exposure werden toegevoegd. Het ging te veel lijken op die opgedrongen dia-avondjes uit de jaren zeventig, toen familie en vrienden in een verduisterde kamer hun eigen vakantie een uur lang nog eens herbeleefden, terwijl jij na een kwartier al verveeld op je horloge zat te kijken. Toch was Nelly alleen maar erg enthousiast over vakantievieren, hoe verder weg, hoe liever zij het had. Tot veel meer dan een aansporing om acht uur vliegen voor lief te nemen, voor een prachtige reisbestemming, kwam haar pushen niet.
Overigens, niet geheel zonder bijbedoeling bleef zij hierop hameren. Want, of je nu twee weken een Resort huurde op de Veluwe, of op de Bahama’s, door het geboden vakantieconcept betaalde je voor beide accommodaties, sorry Resorts, evenveel. In een kort technisch verhaal werd ons toen uitgelegd dat elke week vakantie, waar ook ter wereld, met één strip van ’n strippenkaart geprijsd was. Ja, dat was het nieuwe concept, een strippenkaart van 7 vakantieweken, die je in drie jaar moest consumeren. Niet geheel ongevoelig voor een vakantiestrippenkaart, wilde ik natuurlijk heel Hollands hiervan de prijs weten. “Sorry, die kan ik jullie niet geven, als je interesse hebt, komt zo onze financieel expert dat uitleggen”, sprak Nelly in raadsels. “Ik zal hem wel even roepen”. We realiseerden ons dat de Soft Selling in Hard Selling zou overgaan en wij trokken onze mentale veiligheidsgordels strakker aan.
Een super gladde jongen, strak in het zwarte pak, met veel (mop) neus en weinig (kraal) ogen, begroette ons met een taxerende blik, waarbij de koude rillingen over je rug liepen. Ik zette mij schrap, om hier geheel averijvrij uit te kunnen komen. “Ik zal het jullie maar recht toe recht aan vertellen, zo’n strippenkaart kost € 5.500,= en alléén vanavond krijgen jullie daar 20% korting op. Dus is het eigenlijk heel simpel, als jullie er vanavond niet voor tekenen, moeten jullie er gewoon helemaal niet aan beginnen.”
De toon van Hard Selling was gezet. “Teken nou maar gewoon vanavond, want jullie hoeven natuurlijk niet contant te betalen. Wij van HolidayJet hebben daarvoor een prachtige spaarregeling ontwikkeld. Want, jullie betalen per maand slechts € 75,= en dat maar 36 maanden lang.” Eindelijk kwam het hoofdrekenen, wat wij ooit met het opdreunen van alle tafels hadden geleerd, mij goed van pas. “Met 36x € 75,= kom ik niet verder dan € 2.700,=. Dan rest er toch nog € 2.800,=?” “Ja, natuurlijk,” sprak de gladjanus. “Maar die maandbedragen worden door ons direct via de ABN AMRO en Fortis Bank belegd. Dat zijn natuurlijk niet de meest lullige bankinstellingen van Nederland. Deze banken verwachten dat hierop een rendement van 12% wordt behaald en zo wordt mooi het restbedrag betaald. Schitterend toch!”. “Nou, voor zo’n rendement wil ik wel al mijn spaargeld bij jullie brengen…,” “Dat kan natuurlijk niet, wij zijn geen bankinstelling. Bij ons krijg je minimaal een 5 sterren Resort, zeven weken lang, waarvoor een pracht spaarsysteem is opgezet.”
“Ja maar, als dat hoge rendement nou niet wordt gehaald?” “Niet gehaald?, natuurlijk wel. Daar gaan de ABN AMRO en Fortis van uit, waarom zou u daar dan niet van uit gaan? Maar goed, als dat zo is, hoeft u echt geen euro per maand meer te betalen. Dan moet u er gewoon wat langer voor sparen.” ”Ja, hoeveel langer?” “Ach meneer, dat is dan misschien een paar maandjes meer. Dat is toch helemaal niet belangrijk, als je voor heel weinig geld zeven weken lang in een vijfsterren Resort, waar ook ter wereld, vakantie kunt vieren. Zo is het toch mevrouwtje?!”, trachtte hij toen mijn vrouw actief in het beslissingsmoment te betrekken. “Uhhh, Tja..Nou ja…,“ wist mijn vrouw zich goed aan onze strategie te houden.
“Ja, misschien heeft u wel gelijk, maar toch wil ik niet zomaar even een besluit nemen, over iets waar ruim 5.000 Euro mee is gemoeid”. “Nee, meneer, dat zei ik nou juist, vanavond heeft u sowieso 20% korting en betaalt u volgens de berekening van de banken maar € 2.700. Misschien nog wel minder, als het rendement boven de 12% uitkomt”, begon “de econoom van HolidayJet” te overdrijven, om mij vooral maar over de streep te trekken. “Echt, geloof mij nou maar, u moet gewoon tekenen,” waarbij hij support verlangend Nelly aankeek.
“Ja echt het zijn heerlijke vakantieoorden,” deed Nelly, bijna onbedorven enthousiast, een duit in het HolidayJet-zakje. “Geef mij dat offerteformulier maar mee, dan zal ik het op mijn gemak nog eens bekijken,” hield ik de boot verder af. “Ach nee meneer, dan doet u het toch niet meer. Daarbij komt dat u dan ook die 20% misloopt. Nee, dan kunt u beter naar de één of tweesterren vakantieadresjes blijven gaan”, zei hij laatdunkend, gaf ons een hand en stapte op.
Licht gegeneerd nam Nelly toen het gesprek weer over, overhandigde ons de voucher voor het gratis verblijf op een vakantieadres in Spanje en liet ons ontvangsthartelijk uit. Elsje van het telemarketingbureau had net iets te veel beloofd, want voor de gratis week wordt altijd nog € 85,= boekingskosten gevraagd én verplichten zij de prijswinnaars een 2e offensief van HolidayJet, van 90 minuten op het vakantieadres, te ondergaan.
Van die Battle hebben wij maar afgezien.
0502
