De volgende keer bij ons thuis (Valentijnsdag)
Click op de afbeeldingen voor de hele waardebon
Hoewel ik daar toen helemaal niet aan moest denken, kreeg ik na een wandeltocht van 21 kilometer ineens de ingeving om mijn Valentijnnominaties binnen de Horeca te zoeken. Dat kwam, omdat ik na dat uitputtende gewandel honger én dorst had en de Horecanen van het sportcentrum met een forse bemanning ook hadden gerekend op heel wat aanloop, maar er toch bij hen stuk voor stuk niets uit handen kwam. En dan gaat alles duren, héél lang duren.
Ja en dan ga je je wel aan alles irriteren, waardoor ik ook niet kon lachen over het voorval tijdens de bestelling van mijn buurman: “Mag ik een warme chocolade van je?” “Huh?!” “Nou gewoon, een warme chocolademelk.” “Aha,” de opnemer van de bestelling was zichtbaar gelukkig dat hij geen chocoladereep de magnetron in hoefde te schuiven. Hij had het niet graag op zijn geweten gehad, dat het zilverpapier met veel vonken en sterren de magnetron uit was gespetterd. Voor die chocolademelk hoefde hij alleen maar knopje vier van de automaat te beroeren. In vertraagd vanderValk-tempo kreeg ik uiteindelijk mijn bestelde beetje eten en wat drinken.
Eenmaal met eten en drinken weer wat bijgekomen, dacht ik wat milder over de amateuristische bediening in die sporthal met professionele bar. Maar tegelijk passeerden eerdere wanprestaties binnen de Horeca bij mij de revue. Dan heb ik het niet eens over de manier van bedienen. Want klaarblijkelijk is het een God’s Zegen, als je met een blij gezicht wordt ontvangen. Je direct aanvoelt dat de gastvrouw of meneer er alles aan gaat doen, om het jou naar je zin te maken. Naar het lijkt een uitstervend ras, die ver staat van m’n-collega-komt-zo-bij-u mentaliteit.
In hogere kringen, lees duurdere restaurants, wordt God’s Zegen jaarlijks door het Michelin Mannetje met sterren beoordeeld. Misschien is het iets voor Miss Vredestein om ook de betaalbare restaurants van een oordeel te voorzien. Hoewel ik mij tegelijk afvraag, waarom de autobandenhandel meent een oordeel over restaurants te kunnen geven?! Nou ja…, laat hen maar komen met ‘de restaurants van de grote uitglijders.’ Restaurants waarvan je had gewenst, dat zij door rubbergebruik, nooit ontstaan zouden zijn. Wat een prima idee eigenlijk. Want laten we nou toch eerlijk zijn, in vele gevallen is de service toch zwaar uien onder de Nederlandse restaurants, eetcafés of gewoon, de kroegen.
Afgelopen zomer ervoer ik weer zo’n pracht uitzondering in Den Haag. Met z’n vieren stapten wij een fraai eetcafé binnen, net op het moment dat het terras zich met een busgezelschap had gevuld. Aan niets viel te merken dat het spitsuur zich had aangediend. Heel blijmoedig werden wij ontvangen met de geweldige tekst: “En, wat willen jullie voor lekkers drinken….?” “…voor lekkers…” Tja, slechts twee woorden meer dan gebruikelijk, maar die wel o zo gastvrij klinken. Dat dit geen ingestudeerde tekst was, bleek ons uit de verder aangename bediening, terwijl het inmiddels erg druk was geworden. Hulde voor die tent, aan de Nieuwe Uitleg van Den Haag!
Loop eens een willekeurige kroeg binnen en drink daar eens wat aan de bar. Je moet wel Godvergetense dorst hebben, om je tot die vorm van laven te laten verleiden. Als er al aandacht aan je wordt geschonken, komt het vaak nog van de notoire zuiper, die eindelijk eens een ander gezicht aan de bar ziet. De kastelein al lang blij. Oké, zo’n kroeg is je investering van niet meer dan één drankje waard en dan snel wegwezen.
Erger is het als je een restaurant bent binnengestapt, een tafeltje hebt ingenomen en de bediening direct al middelmatig blijkt te zijn. Hoe komt het toch dat Horeca Nederland niet begrijpt dat het ons niet alleen om een beetje eten gaat, maar vooral om het gevoel té gast te zijn?! “Goedenavond mevrouw, mijnheer en zo…” En dat alsjeblieft een dineravond lang. Kan dat alleen maar bij dié restaurants van dat rubbermannetje Michelin? Je zou het zeggen.
Maar er zijn ook restaurants die zichzelf een predicaat hebben toegekend, wat garant moet staan voor gastronomische gastvrijheid en culinair genoegen. Zoals Alliance Gastronomique Néerlandaise die zelfs waardencheques uitgeven, om relaties met iets heerlijks te kunnen fêteren. Nou, zo’n relatie was ik ook eens en ontving een waardencheque van vijftig euro, te besteden bij een veertigtal in Nederland aangesloten restaurants. Toen ik mij op de menukaarten ging oriënteren, zag ik prijstechnisch gesproken, dat het wel een speciale gelegenheid moest zijn, wilde ik daarvoor omwille van het restbedrag, mijn beurs trekken.
Voor het mooie kwam ik er te laat achter dat de vervaldatum van mijn bon met nummer 61362 (16 maart 2006) wel heel dichtbij was. Ook weer zoiets, die club www.alliance.nl laat vooruit € 50.,= betalen, om na een door die uitvreters bepaald termijn, de waarde van de uitgegeven cheque tot nul te reduceren. Maar goed, zo’n vaart zal dat toch niet lopen….
Nou, bij Alliance Gastronomique Néerlandaise juist wel. Want ik kon mailen en naar Eindhoven schrijven wat ik wilde, zij gaven gewoon niet thuis (“Sorry, bel niet gehoord, we stonden in de keuken”), zodat m’n waardencheque van vijftig euro was komen te vervallen.
Die Alliance-club is dus nog veel erger dan mindere Horeca. Want die laten wel, nog steeds een beetje komt de collega nog altijd zó bij je,” van zich horen, terwijl Alliance zich helemaal niet laat horen of zien.
A“m’n-collega-komt-zo-bij-u” alleen daarom zou het al geweldig zijn, wanneer Miss Vredestein zich eens met onze Nederlandse, betaalbare restaurants gaat bezighouden. Of dat er een werkgroep “wat wilt u voor lekkers drinken” binnen Horeca Nederland ontstaat, die “m’n collega komt zo bij u” direct in de ban stopt.
Alle kans dat de Horeca ons eindelijk eens écht als gast gaat zien en begrijpt dat wij evenzogoed thuis dat biertje zouden kunnen drinken, of een maaltijd zelf in de magnetron kunnen zetten. Maar dit juist niet doen, om eens lekker als gast verwend te kunnen worden.
Doordat ik daarin niet compleet kan zijn, nomineer ik een aantal Nederlandse restaurants, eetcafés en kroegen anoniem voor mijn virtuele Valentijnskaart. Want zij begrijpen wél hoe wij het als gast willen hebben. Om dan toch mijn Valentijnskaart toe te kennen, doe ik dat buiten onze landsgrenzen. Aan een Tapastaria, ergens in een zijstraatje van de Rambles Boulevard in Barcelona. Tot Tapastaria heb ik zelf het tentje omgedoopt. Want tapasbar was in dit geval écht te veel eer, daarvoor was het zaakje veel te klein. Maar jemig, wat waren wij in deze éénmanszaak aangenaam te gast.
0207
