De verdwaalde kalkoen
Tijdens sinterklaas inkopen op de Dierenselaan viel mijn oog op een klein briefje achter de etalageruit van de poelier: “Bijverdienste voor bezorgers, de laatste werkdag voor Kerst. Inlichtingen binnen”. Zo kwam ik op 14-jarige leeftijd aan m’n eerst betaalde baantje, koerier van de poelier.
Met hard opgepompte banden toog ik op de fiets naar mijn werkgever-voor-een-dag om spoedig met een kalkoen, twee konijnen en een rollade op weg naar meerdere adressen in het Haagse Laakkwartier te zijn. Deze eerste bezorgronde verliep voorspoedig
Naar mate de dag vorderde moesten de hazen, konijnen, kalkoenen en rollades steeds verder van de thuisbasis worden bezorgd. Langer fietsen, maar vooral ook zoeken en vragen naar de juiste weg. Let wel, het tienduizendstratenboek van Shell moest nog worden uitgevonden. En geheel tegen de inspanningen in liep de bezorgtip terug, naarmate de kilometers opliepen. Ook daaraan herkende je de betere wijken van de Haagse Kak.
Door de invallende duisternis moest de dynamo tegen de voorband worden aangedrukt, waardoor de finale van deze strooptocht door Den Haag nog eens extra werd verzwaard. Elke trap op de pedalen ondervond meer weerstand, hetgeen een onevenredig grote aanslag op mijn spieren deed. Uiteindelijk was ik al een hele dag op weg. Het werd doorzetten en volharden. Kom op nog even, dan was de klus geklaard. Hoewel…, er ontstond een extra hindernis. Alle te bezorgen pakjes wild en gevogelte waren voorzien van een elastiekje, waarachter het briefje met bezorgadres zat gestoken. De hele dag door werkte dit systeem prima, tot aan die laatste bestelronde.
In het Statenkwartier zag ik tot mijn grote schrik dat het bezorgadres van het voorlaatste pakketje verloren was gegaan. Gelukkig had ik na overdracht van het vorige konijn al een blik op dit adresbriefje geworpen. Iets stond mij daarvan nog wel bij: Ultimstraat?, nou, daar kom ik nog wel op, Ultinckstraat, of zoiets. Eerst maar even naar de Frankeslag, wat werd beloond met twee kwartjes. Voor drie kalkoenen vijftig cent bezorgtip van een tandarts. Wat een gierige tandenstoker.
Nu dan toch het adres van het verdwenen briefje. Ultimstraat, Ultinck…, nee toch niet. Eltenstraat, ja Elten…, zoiets was het. “Dag mijnheer, weet u de Eltenstraat?” “Hoe zeg je jongen?” O jee, verkeerd, nee het kan geen Ultim-, of Eltenstraat zijn, flitste het door m’n hoofd, die naam moet op allebei een beetje lijken, Eulmenstraat misschien. “De Eulmenstraat mijnheer?”, probeerde ik nogmaals, zoveel mogelijk binnensmonds te mompelen, in de hoop dat de man uit deze klanken een straat in de omgeving herkende. “Welke straat zeg je?” “De Streumlnstraat”, stelde ik mompelend nog enigszins bij.
“Ik versta je echt niet knaap, zeg het nou nog eens maar praat dan wel wat duidelijker…” “Jeetje, ik zei het toch duidelijk,” poogde ik het adres op kinderlijke wijze af te dwingen. “Waarom verstaat u mij niet, nu weet ik ‘t ook niet meer…,” verweet ik de welwillende en fietste driftig weg.
Teleurgesteld bracht ik de anonieme kalkoen terug naar zijn poelier.
1299
