De ontspoorde conducteur
“Goedemorgen mevrouw, uw reisbewijs alstublieft.” “Oh..uhh.. ja, alstublieft, hier mijn vrij reizen.” “Dank u wel en mag ik ook even uw pasje zien”. “O ja…, hé wat gek?!, Het moet toch in dit vakje van m’n portemonnee zitten. Even verder zoeken conducteur.” “Goed hoor mevrouwtje”, waarna hij wel gelijk een machtswellustige pose aannam, wat door de zoekende vrouw vanuit haar ooghoeken werd waargenomen.
Een paar minuten zoeken leverde geen enkel resultaat op. Hoewel.. “Kijk conducteur, ik kan mij gelukkig toch legitimeren met m’n rijbewijs.” “Uw NS pas mevrouw, ik wil uw NS pas zien,” werd de toon van de conducteur dwingender, alsof hij zware misdaad op het spoor was. “Sorry conducteur, ik zal m’n pasje wel thuis hebben laten liggen. Ppfff, vergeten… Neem m’n rijbewijs nou maar, want dat is ook een rechtsgeldig legitimatiebewijs ….”, sprak zij nog op luchtige toon, niet wetende dat zij daarmee de normen van fatsoenlijk reizen bij de conducteur ver had overschreden. “Het spijt me wel mevrouwtje, als u uw NS-pasje niet kunt tonen, is uw vrij reizen niet geldig en moet ik een reisbewijs voor u uitschrijven. Inclusief de gebruikelijke boete bij zwartrijden kost u dat 28 euro”. Nog één keer verdedigde de vrouw zich, nu zichtbaar geïrriteerd: “Kom op man, hier is mijn reisbewijs en dit is mijn legitimatie. Ik reis niet zwart, ik ben een klant van de Nederlandse Spoorwegen mèt een jaarcontract. Vandaar die gratis reis, mijnheer de conducteur!” O nee, deze les liet de geelblauwe NS beambte zich niet welgevallen. Zonder te blikken of te blozen schreef hij zijn reisbewijs, inclusief boete, uit. “Dat is dan achtentwintig euro mevrouw.” Lam geslagen door de arrogante houding van meneer de conducteur, gaf zij zich over en rekende met de ontspoorde idioot achtentwintig euro af.
Ondanks dat er sprake was van een geldig reisbewijs, dus legitimeren geen enkel probleem was, werd er door dit geprivatiseerd bedrijf een boete uitgeschreven, omdat de klantenpas niet kon worden getoond?! Mag Vroom & Dreesmann dat ook doen? “Dat is dan € 39,95 voor dat jurkje mevrouw. Wat zie ik, u heeft uw klantenpas niet bij u? Tja, dan wordt het, inclusief € 25,= boete totaal € 64,95”. Zou het nog gekker kunnen? De gedupeerde reizigster liet het er natuurlijk niet bij zitten en maakte schriftelijk bezwaar tegen het optreden van de conducteur. Drie weken nadien, want ook klachten lopen bij de NS vertraging op, werd zij gebeld:
“Goede morgen, Hans Spoorbiels afdeling klantenservice van de Nederlandse Spoorwegen. U heeft bla, bla, bla… en vroeg u zich af of bla, bla, bla. Ja, de conducteur heeft juist gehandeld!” “Kom op man, ik had èn een geldig reisbewijs èn kon mij legitimeren. Dan vindt u dat ik terecht € 28,= moest betalen?” “Ja, want bij het reisbewijs hoort nou eenmaal het NS-pasje en dat had u niet bij u.” “Nee, klopt meneer, dat was ik vergeten. Stom hè, wie vergeet er nou zijn EnEspasje. Dan vraag je toch om ellende, nietwaar EnEsmeneer?,” liep haar irritatie nu heel hoog op.
De met NS-service opgescheepte man begreep dat het gesprek een cynische wending had genomen. “Maar mevrouw, u weet toch dat u die boete kunt terugkrijgen?” “ Wat, terugkrijgen zegt u? Welnee, van wie?” “Van ons, als u bij het loket een formulier ophaalt en dit ingevuld voorziet van het ‘boetekaartje’ aan ons opstuurt krijgt u die € 28,= op uw rekening teruggestoord.” De conducteur zal u hebben verteld, dat de NS uit coulance één keer per jaar het vergeten van de NSpas door de vingers ziet.” “Servicemeneer, u maakt het steeds erger. Is de NS één keer per jaar de biechtvader voor vergeetachtige reizigers? Of is juist de NS vergeten dat er een legitimatieplicht is voor iedereen, zodat een klantenpasje die waarde niet meer kan worden toegedicht?!” “En nee meneer, die plichtsgetrouwe conducteur van u is vergeten te melden dat de boete kan worden terugbetaald. ” “Tja, dan heeft de conducteur toch eigenlijk niet goed gehandeld, want eerlijk gezegd had u niet contant hoeven te betalen. Op basis van uw legitimatie had er een rekening opgestuurd kunnen worden. Maar weet u wat, stuur alsnog het kaartje op, dan krijgt uw alsnog uw geld terug.”
De man bleek in te zien dat de NS met al haar regeltjes zèlf het spoor bijster is geraakt. Alleen had mevrouw natuurlijk haar boetekaartje niet bewaard. Dit vroeg om nòg meer coulance van Hans Spoorbiels, want zo maar een geldbedrag terugstorten kon hij niet maken. “Als ik nu eens een excuusbrief stuur namens de NS en als goedmakertje een extra vrij reizen aanbiedt, is de klacht daarmee dan opgelost?” Zijn onmacht klonk luidt en duidelijk in zijn voorstel door, waar de gedupeerde reizigster toch nog even gepast misbruik van wilde maken. “Uw gebaar lijkt leuk, maar dan gaat de NS er toch nog aan voorbij, dat een reisbewijs inclusief een legitimatiebewijs voldoende rechtsgeldigheid heeft en dat het NSpasje daardoor overbodig is”. “Ik verzeker u dat ik de kwestie van het NSpasje zeker nog bij mijn directie zal neerleggen…,” maakte de man zich er radeloos van af.
“Oké, laat ik de Nederlandse Spoorwegen één keer per jaar hun uitglijder vergeven…,” triomfeerde zij tot besluit.
1010
