Mijn onbedoelde wave
Click op de foto voor buitenlands supporters plezier
Mijn interesse in voetbal is geen logisch gevolg van mijn eigen voetbalervaringen. Druppelsgewijs groeide mijn interesse, door de belangstelling van mijn vriendenclub. In AZ wel te verstaan. Met een onbezet kaartje van een abonnementhouder, kwam ik nog wel eens de Alkmaarder Hout binnen, om met 8.389 voetbalsupporters een partijtje te zien voetballen. Leuk sfeertje en altijd even gemoedelijk. Voor mij meer kijken dan begrijpen, lol maken en een prettig biertje drinken achteraf.
Een paar dingen moest ik daarbij wel onderscheiden. Tenminste, als ik voor- en na de wedstrijd ook met het voetbalpraatje enigszins wilde meedoen. Iets van tactiek en spelinzicht begrijpen, moest zich daarbij zeker nog verder ontwikkelen. Ik moest wel effe gauw de gezichten van AZ-spelers onthouden, natuurlijk met de daarbij behorende namen. Voer voor gevorderden kwam dan wel vanzelf, zodat ik mij ook ooit op het gladde ijs van de adviseurs zou kunnen begeven. Voor de trainer altijd makkelijk, om nóg een wijsneus erbij te hebben. Voorlopig stond mijn voetbalkennis nog in de kindervoetbalschoenen, maar er was progressie.
Vooralsnog vloog ik bij een treffer later dan mijn vrienden op, waarbij ik steeds de indruk wekte een wave te hebben ingezet. Inmiddels ligt mijn juichen nog maar een fractie achter die van mijn voetbalbroeders. Kennelijk had ik voldoende basiskennis opgedaan, om mee naar Duitsland te mogen, waar Alemannia Aachen in Köln naar verwachting de overwinning op AZ zou pakken, om hen in onze eigenste Alkmaarder Hout en een week later voor de Europacup uit te schakelen.
Mooi niet, AZ ging door naar de volgende ronde. Mijn tweedaagse voetbalavontuur in Köln, met veel pret, bier en de onvermijdelijke tweeëneenhalve meter braadworst, was mij zo goed bevallen dat ook ik doorging naar de volgende ronde. Met een geleende AZ-muts nestelden we ons een weekje in Barcelona voor een weekje voetbalsupportersplezier, om één avondje af te reizen naar Vila-Real.
Onze lolligheid begon, weliswaar onbedoeld, direct op Schiphol. Net voordat Els haar rijdende Samsonite op de bagageband wilde zetten, werd ze gestoord door de opmerking, dat zij voor hun beidjes wel een heel klein koffertje had. Voor Els een schot voor open doel, om met een beetje katterige humor te responderen Mijn interesse in voetbal is geen logisch gevolg van mijn eigen voetbalervaringen. Druppelsgewijs groeide mijn interesse, door de belangstelling van mijn vriendenclub. In AZ wel te verstaan. Met een onbezet kaartje van een abonnementhouder, kwam ik nog wel eens de Alkmaarder Hout binnen, om met 8.389 voetbalsupporters een partijtje te zien voetballen. Leuk sfeertje en altijd even gemoedelijk. Voor mij meer kijken dan begrijpen, lol maken en een prettig biertje drinken achteraf.
Een paar dingen moest ik daarbij wel onderscheiden. Tenminste, als ik voor- en na de wedstrijd ook met het voetbalpraatje enigszins wilde meedoen. Iets van tactiek en spelinzicht begrijpen, moest zich daarbij zeker nog verder ontwikkelen. Ik moest wel effe gauw de gezichten van AZ-spelers onthouden, natuurlijk met de daarbij behorende namen. Voer voor gevorderden kwam dan wel vanzelf, zodat ik mij ook ooit op het gladde ijs van de adviseurs zou kunnen begeven. Voor de trainer altijd makkelijk, om nóg een wijsneus erbij te hebben. Voorlopig stond mijn voetbalkennis nog in de kindervoetbalschoenen, maar er was progressie.
Vooralsnog vloog ik bij een treffer later dan mijn vrienden op, waarbij ik steeds de indruk wekte een wave te hebben ingezet. Inmiddels ligt mijn juichen nog maar een fractie achter die van mijn voetbalbroeders. Kennelijk had ik voldoende basiskennis opgedaan, om mee naar Duitsland te mogen, waar Alemannia Aachen in Köln naar verwachting de overwinning op AZ zou pakken, om hen in onze eigenste Alkmaarder Hout en een week later voor de Europacup uit te schakelen. Mooi niet, AZ ging door naar de volgende ronde. Mijn tweedaagse voetbalavontuur in Köln, met veel pret, bier en de onvermijdelijke tweeëneenhalve meter braadworst, was mij zo goed bevallen dat ook ik doorging naar de volgende ronde. Met een geleende AZ-muts nestelden we ons een weekje in Barcelona voor een weekje voetbalsupportersplezier, om één avondje af te reizen naar Vila-Real.
Die lolligheid begon, weliswaar onbedoeld, direct op Schiphol. Net voordat Els haar rijdende Samsonite op de bagageband wilde zetten, werd ze gestoord door de opmerking, dat zij voor hun beidjes wel een heel klein koffertje had. Els respondeerde komisch, wel een beetje katterige, dat zij als ervaren reiziger wel wist wat zij op zo’n minivakantie mee moest nemen. In die verbale uithaal ging ze met een hand langs de rits van haar bagage. Alsof er stroom op stond, trok zij pijlsnel haar hand terug en stotterde met een verbleekt gezicht, dat ze verdomme de verkeerde Samsonite stond te koesteren.
Etienne doorzag direct de situatie, trok de foute koffer bij de band weg en keek list verzinnend om zich heen. De werkelijke eigenaars van deze kleine koffer waren weliswaar met ons taxibusje meegereden, maar nu voor drie dagen naar Parijs, waarvoor zij op een heel andere plek bij Schiphol zijn uitgestapt. De verkeerde Samsonite moest, viel te vrezen, al elders een vliegtuig in zijn getransporteerd. Door ongekende mazzel kwamen die Parijsgangers niets vermoedend langs paraderen. Etienne vloog op ze af en voordat zij zich dat besefte had de kofferruil al plaats gevonden.
Schiphol liet ons meer hindernissen nemen. Want, waren wij bijna geruisloos achter de Douane geraakt, stond een tweede controlepost ons op te wachten. Opnieuw werden we door het douane-poortje gedirigeerd, waarbij onze eigendommen de scanner door moesten. Eerst was het Etienne, ja hij weer, die bijna erotisch door een type nichtelijke lulhannes werd gefouilleerd. Vanaf mijn positie kon ik net niet zien, of zijn verkennende hand achter de losgemaakte riem, verder ging dan strikt noodzakelijk. Ook ik kreeg van hem een beurt. Kijkend naar mijn kontzak vroeg hij om ook in mijn portemonnee te mogen kijken. De manier waarop hij dat op ongewone kijkhoogte deed, kwam bij mij meer over als snuffelen. Misschien wel om zijn reukorgaan ermee te plezieren.
Links van mij liet Frank zich inmiddels ook giechelend fouilleren. Bij hem waren het de metalen gedeelten in zijn bergschoenen, die hem ertoe verplichtte op kousenvoeten de douanepoort te passeren. De schoenen-scan deed hem aan een wasstraat denken. Dan valt van hem te begrijpen, dat hij zijn schoenen van de band af kritisch aan alle kanten bekeek om ontevreden ze met “Die zijn niet schoon” in de handen van de douanebeambte te douwen. Deze lol voor gevorderden werd niet door iedereen met een lach beloond.
De eerste dag in het zonovergoten Barcelona namen wij ons voor om die week op zoveel mogelijk locaties de beroemde Spaanse Tapas te doorproeven, met natuurlijk ons laven met alcoholische versnaperingen. Hierbij sloegen wij de adviezen van de SBS-Smaakpolitie, om vooral in de kleine knijpjes geen specialiteiten van het huis te nemen, volledig in de wind. Ook al lag een kakkerlak vredig naast onze voeten dood te zijn. Onze lef tot bestellen werd mede mogelijk gemaakt door de halve liter bier, het eerste Spaanse drankje, die wij tot ons namen. Het tweede biertje liet niet lang op zich wachten. Hoewel Els paste. Nou ja passen, voor haar werd een hele fles wijn neergezet, waaruit ze vrijelijk mocht schenken. Omdat de echte Alkmaarders onder ons veel overeenkomsten met hun stamkroeg zagen, werd het etablissement tot de Spaanse Bar Nico omgedoopt. In ons land zou dit eet- en drink winkeltje nooit de duim-sticker van de Smaakpolitie hebben gekregen, maar ons oordeel was milder. Wij moesten zelfs onze smaakpapillen beloven bij dit kakkerlakwinketje nog meerdere keren terug te komen.
De tweede dag vulden we in met datgene wij als excuus hadden gebruikt, om Spanje voor een langere periode aan te doen. Naast consumeren en terrassen reden we bijvoorbeeld verkleumd in open bus door cultureel Barcelona. Zo groeide onze interesse in Gaudi, aan wie Barcelona een belangrijk deel van de culturele historie heeft te danken. “Ja hoor, pracht park en ’t is wat, heeft ie hier echt gewoond?” “Leip joh al die rondingen, kleuren en mozaïeken in zijn werk… Inderdaad, heel apart.”
Zijn Sagrada Familia heeft natuurlijk ook wel wat. Alleen al de tweestrijd die het bij jezelf oproept. “Is het nou een kerk in aanbouw, of een kerk die ze aan het afbreken zijn?!” Uit de stilliggende activiteiten valt niets waar te nemen. De eromheen staande grote hijskranen onthullen ook niets en zes Euro verder het bouwwerk of bouwval binnen, gaf de macht aan stalen steigers ook niet de bekende vingerwijzing. Zover mogelijk van deze toeristische rondgang ligt Gaudi in zijn eigen tombe dood te zijn. Morsdood, overreden door een tram.
Natuurlijk hebben veel dingen in Barcelona indruk op ons gemaakt. Niet op de laatste plaats het stadion van FC Barcelona, waar Johan Cruyff op veel te jonge leeftijd naar was overgelopen. “Oi, alsof de lelijke Arena hem uit Spaanse handen had kunnen houden?!” Had toch naar AZ gekomen Johan, want in 1573 hebben wij de Spaanse bezetters al eerder verslagen. En omdat die victorie destijds in Alkmaar begon, hadden we er recht op om, nu we er toch zijn, anno 2005 symbolisch een daad te stellen. Nou dat deden we dan ook. Zelfs in het walhalla van het Spaanse voetbal. Gelokaliseerd in de megastore van FC Barcelona, verruilden we twee Barca-petjes voor twee AZ-petjes. Effe een foto van gemaakt, om daarna die ruil natuurlijk weer ongedaan te maken. “AZ is oké olé, olé, olé!.”
Aan de vooravond van onze afreis naar Villareaal, was het een must om het gerecommandeerde visrestaurant aan de haven aan te doen. Hoewel Frank, door het missen van een vis-geniet-gèn, zich hiervoor moest opofferen. Het Spaanse ijsje, tijdens het terug flaneren, maakte veel goed. Als dat al niet zo was, deed Señor Nico ook zijn duit in het zakje. Deze eerder gememoreerde Nico was een Pakistani, die recht tegenover ons hotel de uitbater was van een wel héél erg bruine kroeg. Nico’s gastvrijheid ten spijt, is hij ook het potentieel voor een overval van dat etterig, zuigende mannetje van de SBS-smaakpolitie. Wij zagen wel de verzachtende omstandigheden. Señor Nico doet er namelijk niets aan om maar iets van het groezelige binnen zijn horecaonderneming te verhullen.
Hij hecht er meer waarde aan om met zijn vrienden aan de bar een spelletje domino te spelen. Als er al iets mis is aan zijn horecaexploitatie, maakt hij dit royaal goed met zijn vorige eeuw bevroren consumptieprijzen én zijn royale hand van het schenken van onze slaapmuts. Want Hindoestaanse Nico wist ons elke avond tegen een kleine vergoeding, met z’n borrels in een roes te brengen, waardoor ons schone hotel een paar sterretjes werd opgewaardeerd. Die sterren werden door ons als het ware bij elkaar gezopen.
Donderdags waren wij al vroeg op weg naar Castellon, een plaatsje zo’n 5 treinminuten van Villareaal. Hier kwamen we in een wonderbaarlijk mooi hotel met vijfsterren terecht, waar de rest van de City verder weinig aan wist toe te voegen. Tuurlijk, wel een terrasje met een aangenaam drankje drinken en verrassende Tapas met zwarte rijst. Tijdig genoeg treinden we ons vijf minuten verder, waar wij door een volkswijk wandelden naar een prachtig stadion. Op het grote plein voor het stadion konden wij op een speciaal aangelegd terras plaats nemen, waar we met een honderdtal genietende AZters ons in de voorpret stortten. Tegen dorpstarieven konden we ons hier, zelfs met Amstel Bier, heerlijk laven.
Veel wijze woorden kan ik niet over de wedstrijd schrijven. Hooguit “wat een spanning, wat een wedstrijd, wat een sensatie, wat een overwinning 1-2!” Vijf treinminuten terug naar Castellan en dan, in die verlaten gemeente vijfenveertig minuten door de stad zwalken, op zoek naar een filiaal van Señor Nico om met een drankje onze overwinning te vieren, AZ is oké olé, olé! Uiteindelijk zijn wij beloond met een genoeglijk tentje, met weer de meest geweldige Tapas. Spanje, wat ben je geweldig!
Natuurlijk was ons vriendenkluppie ook bij de return in de Alkmaarse Hout. Opnieuw was het spanning, sensatie, bij een absolute wereldwedstrijd. Ons laven in het supportershome kende opnieuw geen grenzen. Dan nu naar Portugal? Nee, dat nou ook weer niet. Dat is toch echt voor ver gevorderden.
Met mijn opgedane kennis en ervaring moet ik het voorlopig tot zondag 8 mei doen. Dan sta ik met mijn neven deskundig te genieten van de wedstrijd FC Den Haag – AZ.
0505
