Vier(daagse)luik
1. Een paar uurtjes lopen:
Vanaf vandaag zijn mijn typende vingers vierdagen lang ondergeschikt aan mijn voeten, omwille van de wandelvierdaagse in eigen omgeving. Zelfs min of meer cirkelend om mijn eigen huis. Waar ik normaal 20 tot 25 kilometer mijn kuiten laat passeren, neem ik deze dagen met 15 kilometer per dag min of meer mijn gemak er van. Neemt niet weg dat mijn beloning, een paar biertjes aan de finish, er niet minder om zal zijn. Met ruim het merendeel van de meer dan 7.000 wandelaars loop ik dezelfde kant op, wat natuurlijk onderweg gezellige momenten oplevert. Ook mijn verbazing, waarbij ik doel op de outfit van sommige wandelaars.
Zoals de vrouwen, naar mijn waarneming inderdaad voornamelijk de tedere kunne, die een volle bepakking meetorsen, alsof zij drie dagen op bivak gaan. Wat kan het meer zijn dan een beetje eten, drinken, wat zonnebrandolie en regenkleding? Het damestasjesprincipe, “beter mee verlegen, dan om verlegen” zal hier wel opgeld doen. Met mijn flesje water in m’n broekzak loop ik lekker door.
2. Chip, ik heb je:
Alsof het om een wedstrijd gaat, hebben de deelnemers van de wandel4daagse een chip tussen de veter van een schoen gekregen, zodat zij bij start en finish kunnen worden geregistreerd. Een paar maanden geleden, bij inschrijving, kreeg ik een mailtje, dat de organisatie je dagelijks een SMSje kan sturen waarin je start- en finishtijd staan vermeld. Aanvankelijk zag ik daar niets in, wat moet ik met die tijden?!, maar bij nader inzien leek het leuk dat mijn vrouw zo zou worden geïnformeerd. Dus via haar mobieltje hier dan toch op ingeschreven. Natuurlijk heb ik later aan die boodschappenservice nooit meer gedacht. Totdat ik gisteren, nog maar net over de finish, door mijn vrouw werd gebeld. “Gefeliciteerd met je eerste etappe!” “Hoe weet jij nou dat ik al binnen ben?” Via een SMSje met je finishtijd van 12:15 uur.” Verrek ja, de extra service van de organisatie. Chip 4RHX8W4 was weer binnen.
Natuurlijk hadden we daar even gein over, maar is het eigenlijk wel zo leuk?! Met die chip ben ik toch min of meer aan een leiband gelegd. Weliswaar geen justitiële enkelband voor elektronische huisarrest, maar toch. Hoewel ik van thuis geen enkele opdracht heb meegekregen en mij een gezellige nazit van harte wordt gegund, vind ik die “geneugtenregistratie” toch niet passen binnen een wandel4daagse waarbij je graag alle genoegens van het leven laat passeren. Morgen stop ik mijn chip (4RHX8W4) stiekem in de rugzak van een moeizaam wandelende deelneemster. Ik heb al iemand op het oog.
3. Gewoon achter de boom:
De derde dag van de wandel4daagse nog maar twintig minuten op weg en vol in het bos, fladderden de eerste dames voor een pisstop al de gepijlde paden af. “Dames, u moet hier linksaf hoor,” kwam er nog een goed bedoeld advies van een man die makkelijk twee stappen uit zicht tegen een boom kan spetteren. Nee meneer, zij gaan nog even verder de diepte in om uit zicht, gehurkt een plasje te doen. Wat hebben wij mannen het dan toch makkelijk. Ons multifunctionele “instrument” is in een wip uit èn in de broek om effe gauw af te gieten. Daarbij kunnen wij zelfs half zichtbaar achter een boom met de passerende wandelaars in contact blijven en snel ons wandelpad vervolgen. De uitgeplaste dames komen een stuk verder uit de struiken, waarbij het niet onwaarschijnlijk is, dat zij nog even naar het vervolg van de uitgezette route moeten zoeken.Dan begrijp ik de dames niet. Tien jaar geleden werd door Plastuit Company de Franse vinding (1982) voor “staand damesplassen” op de Nederlandse markt gebracht: de kartonnen, biologisch afbreekbare, plastuit. De wandelaarsters zouden dit hulpmiddel standaard in hun rugzak moeten hebben. Geweldig toch, om als vrouw heel mannelijk tegen een boom aan te piesen, om vervolgens snel je wandelweg te vervolgen?! Of ben ìk nu een zeikerd?!
4. Een chippie van een cent:
Het 4daagse legioen kleurde op de finaledag heel erg oranje. Met deze uitdossing waren de wandelaars klaar voor de wedstrijd Nederland – Japan, die zij na de finish veelal gezamenlijk zouden gaan bekijken. In deze constatering zit wel een heel goed idee voor de publieksproblemen bij een aantal voetbalwedstrijden, de zogenaamde risico- wedstrijden. Op zich al een walgelijk begrip voor een sportief evenement. Maar, dat gaan we het volgende seizoen anders doen.
Hooligans, maken jullie je borst maar nat. Bij wedstrijden, zoals Feyenoord – Ajax, worden er in het vervolg geen entreekaartjes meer verkocht, maar toegangchips. Een registratiemiddel zoals bij de marathon en wandel4daagse wordt gebruikt. (zoals beschreven in het blog van 17.6.) Deze registratiechip wordt op de dag van de wedstrijd 15 kilometer buiten het stadion uitgereikt. De Feyenoorders ten zuiden van de Kuip, de Ajaxieden ten noorden van het voetbalstadion. Voor de wedstrijd hebben de supporters dus een fikse wandeltocht te gaan. Als digitale stempelpost registreert de voetbalchip onderweg de wandelaars. Ook op snelheid, die hooguit 6 kilometer per uur mag zijn, zodat er niet gesjoemeld kan worden.
Bij het betreden van het stadion wordt de chip op deze informatie uitgelezen. Alleen bij juiste informatie, zoals gelopen route en in welk tempo, kan de wedstrijd worden bijgewoond. Moe maar voldaan kunnen de supporters dan genieten van de tweekamp Feyenoord – Ajax. Omdat zij hun agressie er hebben uitgelopen, zal er geen wanklank vallen. Laat staan dat zij dan nog met elkaar op de vuist gaan, of de boel slopen. Een bijkomend voordeel is dat te zware Hooligans, door meer te bewegen, ook nog eens van hun bierbuik afkomen. Ook daardoor zal hun houding in alles sterk verbeteren. O ja, natuurlijk is er voor bepaalde supporters een chipdispensatie. Onder hen valt er geen Hooligan te verwachten. Geinig, om al wandelend een groot supportersprobleem te hebben opgelost.
Kom maar op met je problemen, ik wandel wel weer naar een oplossing.
0610
