Miss Rijnmond
In de tijd dat Franse vrienden ons voor het eerst in Nederland bezochten, had ik het geluk een erebaantje te vervullen, waarmee ik bij hen een onuitwisbare indruk heb achtergelaten. Temeer doordat ik kon regelen dat zij aanwezig mochten zijn, bij datgene ik een serie van avonden had te doen. Namens het Rotterdamsch Nieuwsblad had ik namelijk zitting in de Jury van de Miss Rijnmond verkiezing.
Op zich voor mijzelf al een hele ervaring. Maar ja, dat wisten mes Amices dan weer niet. Die dachten dat dit één van de normaalste zaken van de wereld voor mij was. Zij woonden de avond bij, nadat er na de voorronden nog maar twaalf mooie meiden waren overgebleven. In gezelschap van bekende Rijnmonders nam ik mijn taak als jurylid heel serieus, door de voorbij schrijdende beauty’s van top tot teen kritisch te bekijken. Mijn ogen namen het er écht van. Ook, nou ja juist, toen zij amoureus voor ons in het miniemste mini-jurkje verschenen.
Gênant? Nee, natuurlijk niet. Tenminste niet als je in de jury zit. Je moet nou eenmaal je ogen goed de kost geven, om onbevangen en in alle eerlijkheid punten aan mooi, mooier, mooist toe te kennen. Uit het vergapen van mijn Franse vrienden aan die mooie stukken Nederland, maakte ik op dat zij heel goed begrepen, wat er van een jurylid werd verlangd. Wat er van de deelneemsters werd verlangd, konden zij maar half weten, óf daarvan in hun stoutste dromen ongecensureerd, waar of niet waar, de beelden bekijken.
Mijn professionele kijk op de schoonheden had ik overigens wel te danken aan
Pim Doesburg, één van mijn medejuryleden, oud-voetbalinternational en gekend jurylid. Van hem leerde ik, dat je de eerste Miss-ronde van de avondkleding vooral naar het snuitje van de dames moet kijken en gaande de vervolgrondes meer aandacht aan andere details moet geven, met de bikinironde als hoogtepunt, die je met dubbele punten beloont.
“Kijk”, fluisterde Pimmetje mij toe, toen de eerste deelneemster in avondkleding op kwam. “Dit is het juiste moment om op kapsel en ogen te letten. Want de rest gaat later nog vol in beeld komen.” Naarmate de verkiezing verliep, begreep ik precies wat hij bedoelde. Mijn ogen rolden gefaseerd van kruin tot teen.
Tijdens de pauze, waarna de intelligentieronde zou volgen, sloeg Pim vriendschappelijk zijn arm om mij heen. “Weet je al wat je die meiden gaat vragen?” Nog licht bevangen van dat alles waarvoor ik nu al cijfers had gegeven, liet ik Pim mijn vragenlijstje lezen. Van grinnikend tot schaterlachend nam hij mijn vragen door. “En dat wil je ze echt gaan vragen?,” gilde hij uit van de pret, waarbij ik mij behoorlijk opgelaten voelde. “Kom op man, het zal die lekkere meiden toch een worst zijn, wie de Minister-President van het land is, laat staan dat het hen boeit hoe hoog de BTW is”. En hij verfrommelde mijn lijstje van zorgvuldig opgestelde vragen. “Zó intelligent hoeven zij nou ook weer niet te zijn. Hier gebruik deze vragen maar,” waarbij hij mij een heel ander lijstje in handen drukte.
Met verbazing las ik de vragen door, waarbij ik mij juist veel minder op mijn gemak ging voelen. Maar goed, de juryleden werden weer op het podium gevraagd, zodat de kennisronde kon worden gestart. De meiden, nu met minder opsmuk en casual gekleed, zagen er in mijn opvatting nu eigenlijk veel leuker uit. “Nou moet je vooral op die kontjes letten”, siste Pimmetje mij nog met glimmende ogen toe.
Nadat antwoord op zijn vraag was gegeven, “hoeveel spelers er in een elftal opgesteld staan”, wat maar vier keer fout werd beantwoord, was het mijn beurt een gesouffleerde vraag te stellen: “Als Bami Speciaal bij de afhaalchinees als nummer 34 op de kaart staat, op welk nummer staat dan Nasi Speciaal?” Tot mijn verbazing was het juist deze vraag, die een grote schifting onder de deelneemsters bracht. Pim was toch wel een heel professioneel jurylid.
Gelukkig wist mijn favoriete meisje, een knap blondje met een heel natuurlijke uitstraling, wel het goede antwoord te geven. “Ook nummer 34; Sambal bij?,” grapte zij daar zelfs achteraan, wat haar in deze ronde extra punten opleverde.
Bij de daaropvolgende Wetshirt-ronde werd ik door Pim, discreet bijgeschoold. “Let nu vooral hoe er erectiel wordt gereageerd”. “Wat zeg je nou, erectiel? Is dit een artsen zonder grenzenronde?” “Welnee man, bij die kletsnatte T-shirts moet je kijken of de tepels van die meiden erop reageren, dat heet erectiel. Hoe harder, hoe beter”. (Achteraf heeft meneer Van Dale mij de beschrijving van Doesburg niet weten te bevestigen, maar dit ter zijde.)
Dus werd het opnieuw ongegeneerd turen. Onwillekeurig werd ik in mijn beoordeling door mijn Franse vrienden beïnvloed. Met het verschil in decibellen van hun enthousiast handgeklap, werd door mij hier een puntje meer en daar een puntje minder geschreven. Het deed mij deugd dat bij mijn favoriete vrouwtje de handen bijna stuk werden geklapt.
Ook de slotronde in bikini kwam zij hoog genoteerd door. Deze keer hield Pim wijselijk zijn mond. Ik was nu zelf wel bij machte om op de juiste aandachtspunten te letten.
Na deze semifinale ben ik met mijn Franse vrienden heel aangenaam dronken geworden, waarbij wij op internationaal niveau, alle kenmerken van onze ervaringen in detail nog eens doornamen. Helaas moesten zij na het weekend terug naar Frankrijk, zodat ze de finaleavond niet konden meemaken. Vol vertrouwen en bewondering wensten zij mij succes met mijn “Hell of a Job”.
Tijdens onze eerstvolgende vakantie in La France bleek ik een benijdenswaardige reputatie te hebben opgebouwd. Onze vriendenkring bereidde zich als een olievlek uit, ging handen schudden steeds meer in wangenkussen over. “Oh la, la, la, la!”
0405
