Laten lopen
Wat is dat toch voor een idiote uitdrukking: “Kijk wat mooi, het is toch net
’t buitenland…” ?! Wat een onzin. Alsof onze lage landen niets moois hebben te bieden en al dit moois buiten onze landsgrenzen valt te vinden. Zij die Nederland zo dom onrecht aandoen, gaan wat mij betreft in eigen land op inburgeringcursus. Of, pak de auto of motorfiets en rijdt de ANWB toeristische routes. Beter nog, trek wandelschoenen aan en ga aan de toeristische loop. Zoals ik dit nu ook weer heb gedaan.
Aanvankelijk zou ik zaterdag in Schiedam een tocht lopen, geheel in het teken van de jenever. Van die borreltocht zag ik af, door de via Weer On Line voorspelde hoosbuien. Een dag later waren de wandelvooruitzichten voortreffelijk en was er een aantrekkelijke tocht vanuit Velp. De afstand van 17 km. leek mij mooi genoeg, ware het niet dat de 25 via de Posbank zou gaan. Een locatie die al langer op mijn verlanglijstje staat.
Door al het op en neer gaan, en dan heb ik het nog steeds over wandelen, werd het een hele zware tocht, maar wel ontiegelijk mooi, bijna 25 kilometer lang. Op 2 kilometer na, het enige deel op een fietspad en ook nog eens in gezelschap van één van de oudste leden van de KNBLO. Tenminste, dat zei hij in onvervalst Gennep’s dialect. Hij zei nog véél meer, zonder zich af te vragen of het mij wel zou interesseren: “Bla, bla, bla, …vroeg uitzetten; vrijwilligers bij de inschrijving; wel vergunning voor nodig…,” “Man, het zou mij toch een rotzorg zijn,” dacht ik zonder op hem verder nog te reageren. “Ik zei dat we er wel een vergunning voor nodig hadden…,” hoorde ik hem nadrukkelijk herhalen. “Oh toch?!,” bleek ik voldoende te responderen, wat daardoor tegelijk de kick off was voor nog veel meer gezever.
Gelukkig boog de route, na die 2 kilometer fietspad, weer naar rechts, opnieuw omhoog. Zijn adem zou wel stokken, waarmee zijn zouteloze verhaal wel zou verstommen. Niks was minder waar, kennelijk gewend, om in alle situaties door te lullen, bleef hij zichzelf verheerlijken. Dit wilde ik niet langer. Nou was het makkelijk om de man de kat te geven, zo van: “Man wat lul je nou, ga lekker je familie in Gennep er mee lastig vallen en laat mij verder met rust”. Geciviliseerd als ik ben, koos ik niet voor deze optie.
“Als je het niet erg vind, ga ik een tandje terug….” Omdat zijn reactie niet direct kwam, had ik even de angst dat hij zich aan mijn tempo zou aanpassen. Maar gelukkig, na mijn “succes verder” zette hij zelfs een tandje bij. Met graagte wilde ik even de mindere zijn. In de laatste 12 kilometer kreeg ik hem nog drie keer in het vizier. Mijn momenten om het weer even ietsje rustiger aan te doen.
0910
