De intimiteitszone
“Eenzaam, dat kan ik van jóu niet geloven?!” herhaalde zij nog eens de opmerking van een eerder moment uit ons gesprek, waarna zij hartelijk groetend verder ging met haar boodschappen doen. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en toch reken ik haar nog tot mijn betere vrienden. Als bevriende collega’s hadden we uiteraard veel meer contact, waarna het steeds een stukje minder werd. Na gedane zaken zie je elkaar veel minder, doordat een belangrijk bindmiddel is verdwenen. Toch kwam die chemie op dit moment van Face to Face terug.
Haar reactie was heel logisch. Zij kent mij ook voornamelijk van de man die makkelijk contacten legt, nooit om een praatje verlegen zit en vaak ergens de humor van inziet. Ik geloof ook niet dat ik het haar echt duidelijk heb weten te maken. Eenzaamheid is ook een veel te vaag begrip en haar verwijzing naar mijn hoeveelheid FaceBook vrienden werkt verwarrend. Maar, hoe moet je het dán uitleggen?
Tuurlijk, na het overlijden van mijn Truus heb ik mij behoorlijk staande weten te houden. Bleef ik actief. Ik zei het zélf regelmatig, te boffen dat ik in bepaalde mate een einzelgänger ben. Dat ik met mijn werk voornamelijk alleen op pad was en ik met plezier alleen grotere wandeltochten maak. Maar daar gaat het niet om. Dat is niet de eenzaamheid die ik bedoel. Er speelt zich bijna niets meer binnen mijn (mentale) intimiteitszone af. Pfff, ook dat moet ik uitleggen, want dit begrip kwam gaande dit schrijven in mij op. Dit geef ik graag Meneer Van Dale cadeau, als variant op het populaire woord comfortzone, waarvoor de Dikke evenzogoed nog in z’n boek een plaatsje moet inruimen.
Deze intimiteitszone valt plastisch het meest te verklaren, door datgene je fluisterend met elkaar bespreekt. Het strikt tussen ons is, terwijl het eigenlijk geen groot geheimen is. Het aan één woord genoeg hebben, behoort evenzogoed onder mijn nieuwe begrip. Zelfs samen zijn zonder dat er één woord valt, of in gedachten antwoorden met hum, bedoel ik ook hier mee. Nog los van de (propere) fysieke contacten, zoals eens mijn hand in een andere warme hand werd gevouwen. Dat is de eenzaamheid waarop ik doel.
Niemand binnen mijn vriendenkring is mentaal zó intiem met mij, dat ze binnen die intimiteitszone zullen verkeren, ondanks dat enkele vrienden daar dichtbij in de buurt komen. Ik word nog wel eens als een bofferd gezien. Fictief gesproken, ga ik met de ene vriendin een leuke fietstocht maken, terwijl de ander mij graag voor een bordspel uitdaagt. Soms word ik voor een wandeltocht uitgenodigd of ga ik met een van hen een stad verkennen.
Ogenschijnlijk heb ik zo voor elk schatje een ander datje. Ik zou mijn vrienden te kort doen als mijn voorbeelden hierbij ophouden, want natuurlijk kan ik ook op minder goede momenten op ze rekenen. Staan ze altijd voor mij klaar. Ik heb maar te bellen.
En dat is ‘m nou juist. Daarover valt niet te bellen.
1016
