Da’s kattenpis
Lotta geholpen door een opstapje Haar favoriete plekje met vloerverwarming.
Na het eten was ik even weggedommeld. Toen ik mijn ogen opendeed, zaten mijn poezenvriendjes pal naast mij. Geen idee wat er in die koppies omging. Kort daarvoor hadden zij al gegeten, dus was er geen roep om eten. Waarschijnlijk kwamen zij gewoon even ‘aardig doen.’
Grappig was het dat ook Lotta, weliswaar een treetje lager, grote belangstelling toonde. Want zó goed gaat het niet meer met haar. Met eten is ze erg wispelturig geworden. Waar het ene moment haar voorkeur uitgaat naar paté-achtig eten, is het een andere moment juist eten in gelei wat zij opgediend wenst te hebben. Maak ik de verkeerde keuze, trekt ze haar neusje er voor op en eet geen hap, of soms na enig aandringen, enkele hapjes. Per dag moet ik aardig wat keren haar eten onder d’r neusje schuiven. Het zo nodig weer weghalen, om te voorkomen dat Morro er van eet.
Lotta krijgt door haar moeilijke eetgedrag onvoldoende van haar levensverlengende medicijnen binnen. Op zich toch al een crime, want daar waar ik het verpulverde pilletje middenin het eten verstop, eet zij langs de kanten zoals wij aan een ijsje likken. Het blijft een, vel over been, pienter diertje.
Maar, er is een heel naar probleem bij gekomen. Doordat ze heel veel drinkt moet zo ook heel veel plassen. Daarvoor ga ik regelmatig naar de kattenbak om de verklonten pies eruit te scheppen. Sinds enkele dagen vind ik, naast de piesklont in de bak, er ook een plasje voor. Oké, in de badkamer is dit snel weg geschrobd, maar zoiets moet natuurlijk niet een paar keer per dag voorkomen. Door de twee plasjes buiten de bak van gisteren, kan ik er niet meer van uitgaan dat het om een ongelukje gaat. Een heel nare constatering, want zó kan het niet langer. Gisteravond heb ik, na het schoon schrobben, de plaats van handeling met Blue Wonder nevel besproeid, in de hoop dat het voor Lotta dit keer ook wonderen verricht.
Het is vreselijk om je diertje zó te zien aftakelen, waarbij onwillekeurig de martelgang van mijn Truus, inmiddels zes jaar geleden, steeds weer terug op mijn netvlies komt. Natuurlijk was dit van een geheel andere orde, maar toch. En ook Lotta is een héél lief patiëntje geworden.
Toch vrees ik dat het uur U voor Lotta heel dichtbij is gekomen, waarvan ik hoop daar geen beslissende rol in te moeten spelen.
0118
