Blufviseur
Belofte maakt schuld, dus ging ik met het eerste team van Squash Alkmaar mee naar hun uitwedstrijd in Zaandam. Bij het inslaan zag ik dat Hans op zijn vierde plek geen enkele moeite zou hebben met zijn tegenstander, die ook in de wedstrijd meer met zijn kont omhoog stond, om het balletje te pakken, dan dat hij een goeie return gaf. Binnen een kwartier was hij met 3-0 van de baan geveegd.
Nog geen uur later stond hun nummer vier, gedoucht en wel, in normale outfit langs de baan. Het viel mij op dat zijn teamgenoten nauwelijks naar hem omkeken en hij eigenlijk ook de aansluiting niet zocht. Het zal wel een afwijking van mij zijn, maar dat type mens intrigeert mij enorm. Ik nam naast hem plaats met de troostende woorden “dat Hans momenteel wel erg goed in vorm is.” “Speel je al lang?,” wilde ik meer van zijn kwaliteitsopbouw weten. “Ja, al drie jaar. Maar eigenlijk ben ik veel te laat met deze sport begonnen.” “Oh?!” “Ik was al begin dertig, deed alleen aan schaken totdat mijn arts vond dat ik meer aan beweging moest doen,” verstrekte hij aanvullende informatie. “Wil je ook koffie?,” waarna ik aan de bar twee koffie bestelde.
“Jullie hadden Gijs snel van de baan af hè?!,” kwam een Zaankanter breed grijnzend met pilsje in z’n hand naast mij staan. Ik knikte. “Ach ja, hij mag af en toe meespelen, als we een man te kort komen. Maar eigenlijk kent hij er geen hout van.” Ik schoot in de lach: “Tja wat wil je, hij heeft alleen maar aan schaken gedaan.” “Oh, zegt hij dat?! Jôh, dat stelde ook niets voor. Ik ken Gijs al van school….” Ik kreeg in de gaten dat deze supporter al een aardige slok op had, waardoor zijn modes op slap ouwe hoeren stond. “Uw koffie komt er aan hoor, we zijn vers aan het zetten.” Een barmededeling die mij wat langer naast de supporter hield.
“…., hij was ut lulletje van de klas, droeg een brilletje met één oog afgeplakt,” ging de supporter door. “Dan heeft hij misschien te slechte ogen voor het kleine squashballetje”, trad ik nu even als een Bram Moskowicz op. “Ik ga weer even kijken.” “Doe Gijs de groeten van me,” werd ik sarcastisch nageroepen. De nummer vier bleek weinig populair te zijn.
Ik reikte Gijs z’n koffie aan en vroeg hem naar de stand. “Geen idee, ik heb wat zitten lezen”, waarbij hij een blauw tijdschrift naar mij ophield. “Procespraktijk”, las ik hardop, “ben jij jurist?””Nou eerlijk gezegd ben ik met de studie rechten gestopt. Ik heb wel een hoop ervaring bij een verzekeringsmaatschappij opgedaan. Daar had ik met ‘burger conflicten’ te maken.” “Had?,” kreeg ik belangstelling voor het onderwerp en ging vragend tegenover hem zitten. “Ja, ik ben voor mijzelf begonnen.” “Maar…” “Ik weet wat je wilt zeggen. Het is echt niet nodig om afgestudeerd jurist te zijn. Toen ik voor die baas werkte moest ik ook juridische adviezen verlenen en de tegenpartij aanschrijven.”
“Maar…, je bent er toch weggegaan?!,” wilde ik toch enigszins zijn kroon van z’n hoofd stoten. “Ja, ik vond dat ze te veel conflicten lieten liggen, gewoon omdat ze het wettelijk niet genoeg onderbouwd vonden. Maar we kunnen het met een beetje bluf toch proberen? drong ik regelmatig bij mijn baas aan. Ze vonden dat niet kies en daarom ben ik maar weggegaan en voor mij zelf begonnen.”
Nu hing ik echt aan zijn lippen. “Een grote maatschappij ziet niets in een zaak en jij, met alle respect, zonder diploma denkt zulke cases dan wel te winnen?! “Tuurlijk, de consument weet helemaal niets van de wet, die kan je makkelijk overbluffen.” “Maar je mag toch niet als jurist optreden?!” “Dat doe ik ook niet, mijn bedrijf heet Mediator naar de Wet met een weegschaal in het logo en ik noem mij adviseur. Het enige wat ik doe is een conflict aanhoren, de tegenpartij een aangetekend schrijven sturen en de poen vangen.” Met een brede grijs wachtte hij op mijn reactie. “Nou, nou,” ventileerde ik gespeelde respect. “Maar als de tegenpartij het niet pikt, of zelf een jurist in de arm neemt, wat dan?” “Aw joh, dan is er nog niets aan de hand, vooraf heb ik met mijn klant al afgesproken dat ik werk op basis van No Cure No Pay. Dus, als het te heet onder m’n voeten wordt, trek ik mij simpelweg terug. Maar, je moest eens weten, hoe vaak ik al simpel met een aangetekend, intimiderend schrijven een zaak heb gewonnen. Daar kan ik écht goed van leven.”
“Tssss, jij bent geen adviseur, maar een blufviseur, kon je met squashen ook maar zo goed bluffen” en met een klap op z’n schouder liep ik terug naar de bar. “Ik heb het je toch gezegd; Jopie, geef hem een biertje van mij.”
0315
n.b.
Voor dit verhaal deed ik mijn inspiratie op
door een bizarre gebeurtenis. Zie mijn
kroniek “DA’S gezichtsverlies.”:
https://kroondomein.com/da-s-gezichtsverlies/
